Chrysanten

[p. 78]

Sprank der hoogste schoonheid

Wij allen, in der liefde bloeitijd,
wij werpen klaarten af,
daar God een sprank der hoogste schoonheid
aan al wie minden, gaf.

De meesten zijn hem dra verloren
doch treuren er niet om;
alleen bijwijlen vlot wat heimwee
om 't geen zoo heerlijk glom.

Zij weven zich een aardscher weelde
vol zorg en zingenot,
de vleugels van hun teerste voelen
vervaald en afgeknot.

Maar enklen zullen hem bewaren
hun heele leven lang,
en wat er ook gebeur', hem wijden
hun rijksten zielezang.

Hij straalt in 't woud van hun gedachten
als in een heiligdom;
de wereld heet ze vreemde dwazen.
Zij geven er niet om.

[p. 79]

 

Geen weet, hoe uit hun diepste wezen

 

de hoogste vreugde en leed

 

gestrengeld naar den hemel rijzen

 

en 't leven hun verbreedt.

 

 

 

En wen ze doodgaan, zal niet sterven

 

de sprank, die God hun gaf,

 

maar blijft, tot blijdschap van de vromen,

 

nog lichten uit hun graf.