Chrysanten

[p. 72]

Regenlied

Daar frutselt wat regen aan mijn venster,

bedachtzaam als een stil verdriet.

De groote nacht heeft niets vergeten,
maar wat er groeit in zijn donker weten,

dat zegt hij niet.

Hij staat daarbuiten als een vreemde,

kan niet herroepen wat is geschied.

Daar is geen licht, daar zijn geen wegen...
Alleen aan mijn venster wat stille regen,

die frutselt als een ver verdriet...