Chrysanten

[p. 69]

Gelooven en weten

Het dient tot niets, over de hooge brug van 't lijden
te zijn gegaan, in 't land van 't weten neergedaald.
Het weten, dat gelooven stikt, kan niet bevrijden.
Wij zijn het, die verliezen, niet de droom, die faalt.

't Is niet de vraag, of 't waarheid was, wat wij geloofden,
toen wij daarboven stonden, schoon van vruchtbaar leed.
Wij waren jong, met vuur in ons bezielde hoofden.
De schoonheid des geloofs is wat er geen vergeet.

En toch, mijn God, wat frissche kruinen ook verdorden,
steeds komt een nieuw geslacht, dat kinderlijk gelooft;
steeds zal met maagdlijk groen opnieuw de Lente worden.
Maar ons schenkt niemand weer wat ‘weten’ heeft geroofd.