Chrysanten

[p. 64]

Kattem

't Gehucht is leelijk met zijn slechte wegen,
die hobblig kruipen onder stof of modder.
Norsch staan de huizen, stooten barsch elkander
met d'elleboog, willen niet in de rij,
zitten geplakt in vuil en morsigheid.
Wat weten zij van 't schoon, dat achter hen
den heuvel groeten doet het welig landschap?
Zij dragen niet de roerende armoe van
de witgekalkte hutten uit mijn Kempen.

Hier rankt geen bloesemend gevoel in reinheid
ten hemel op; hier tiert er kommer, grauw
en groezelig en kruipt begeerte naar
wat vooze dingen die der aarde zijn.
Hier is de mensch niet schoon.

Ik haast mij voort

en sla een wegel in. Geweldig in
zijn rust, staat daar de molen, dien 't gehucht
verborg, als een verbannen reus en wacht,
terwijl het breed ontplooide landschap naar
hem ziet.