Chrysanten

[p. 61]

Voor de kinderen van Itterbeek⁽¹⁾

Gij zijt gekomen uit de leelijkheid
van lamme huizen met verlepten gevel,
waar niets tot schoonheid voorbereidt,
en alles spreekt van armoe, leed en wrevel.
Gij zijt gekomen, arm naar lichaam, armer
nog naar den geest, en daadlijk roosde 't licht
waar grauwheid was. Uw bloedgolf klopte warmer,
en levensgoedheid straalde uit uw gezicht.
Daar bruiste om u een wereld onbekend:
Natuur voor u deed zingend de armen open;
de vreugd des Zomers, 't licht der jonge Lent,
October met zijn gloeiend goud doordropen,
ge ontvingt het al, in onverholen blijheid.
Het vuur der jeugd vlamde in verkloekte leên;
voor 't eerst gewerd u 't frisch gevoel der vrijheid,
met licht en zon en liedren om u heen.
Maar ook ontvingt gij zorg die, onvermoeid,
u steeds omving met moederlijk meedoogen,
met al 't geduld, dat uit de liefde bloeit,
mild over al uw schamelheid gebogen.
Kind van mijn broeder en kind van mijn zuster,
met iets van mij in uw ontroerden blik,
mijn menschenliefde werd door u bewuster:
hoe dicht tot u kwam mijn deemoedig Ik!

(1) Herinnering aan de honderden verteluurtjes in de openluchtschool der gemeente Sint-Jans-Molenbeek te Itterbeek gehouden.

[p. 62]

 

Ik ken u uit uw lach!

 

Uw lach is de wind

 

die zeurt noch zint,

 

maar door de blaren

 

al joelend komt aangevaren

 

en niet kan bedaren.

 

 

 

Uw lach is de bron,

 

doortinteld van zon,

 

doorschuimd met schaatrende lucht.

 

Zij springt uit den grond,

 

door één slag, in één stond,

 

met onstuimig, geweldig genugt.

 

Uw lach is een vogel

 

een jonge, verwonderde vogel,

 

verrast daar hij vleugels gevoelt,

 

tierlierend en gierend,

 

zijn vreugde botvierend,

 

daar heel de hemel zijn vreugde bespoelt.

 

 

 

Ik ken u uit uw oogen!

 

 

 

Ik houd van uw lach, dien mijn woord kan verwekken,

 

wanneer mijn verhaal in het koddige baadt,

 

als de klas is vol spel en wij samen vertrekken

 

naar het land van de pret dat gij noode verlaat.

 

 

 

Maar meer nog houd ik van uw oogen,

 

wanneer gij met mijn fantasie,

 

in zoet verwachten zijt getogen

 

naar het droomoord van de poëzie.

 

Daar zit gij en geen taal kan zeggen

 

de schoonheid van het oogenlicht,

[p. 63]

 

één bloei van bloemen langs de heggen,

 

één teedre vlam naar mij gericht;

 

één bee, één zoetheid, één begrijpen,

 

één feest der zielen, innig zacht,

 

waar peerlen uit den hemel zijpen

 

en gouden glorie om ons lacht!

 

 

 

Gij zijt gekomen uit de leelijkheid

 

van lamme huizen met verlepten gevel,

 

waar niets tot schoonheid voorbereidt

 

en alles spreekt van armoe, leed en wrevel.

 

Gij zijt gekomen. Welkom! Treedt dan nader

 

en neemt de liefde die u minzaam wacht;

 

neemt vreugd, gezondheid, neemt het al te gader;

 

het zij veel schooner dan gij hadt gedacht.

 

En wen gij heengaat, draagt dan blijde mede

 

wat geur, wat zang, wat gulle vroolijkheid,

 

wat van mijn ziel, wat van den schoonen vrede,

 

dien ze op uw weg vol liefde heeft gespreid.