Chrysanten

[p. 33]

God

Ik sprak: Geboren uit den diepsten drang
van 's menschen ziel, o beelden vol bekoren,
gevreesd en aangebeên, met bloem en zang
verheerlijkt, in den nacht zoo schoon aan 't gloren;

gij, met ons wee vertrouwd en al ons kwaad,
omhangen met de paarsheid van ons zonden,
die, trots gesloten, hoog te weenen staat,
en, schoon wij schreien, branden doet ons wonden;

die, troost van wie bedrukt is, zalving zendt
aan simpelen van hart, uit hun gebeden
de bloemensneeuw verwekt der zoetste Lent',
en boden uit uw Eden tot hen laat treden;

wat anders dan het beste van onszelf
zijt gij, o beelden door ons ziel geschapen,
levend door ons, die aan het hoog gewelf,
zonder ons nood naar u, zoudt eeuwig slapen?