Chrysanten

[p. 34]

Genade

Toen werd het duister voor mijn oogen; stom
zat ik; ik vroeg niet langer meer: Waarom?
Had ik nog droefheid en nog lust en lach?
Doch weder keerde en minde mij de dag.

En 't licht was vol genade en 'k hoorde een stem
zij had de zoetheid der liefde en de klem
der overtuiging. 'k Boog en ik vernam
het Woord en voelde in mij een heilige vlam:

Ik ben in u en gij zijt mijn; geen nood
of geen verlangen schreit er in uw schoot,
of iets van mij doortrilt het; daar ontbloeit
geen roos aan uw verbeelding, die niet groeit
door mij; zoodat uw rijke scheppingsdrift
kracht van mijn wezen is, mijn schoonste gift.