Chrysanten

[p. 29]

Moeder

Moeder, die lijdzaam 't leven hebt gedragen,
doch zwaar van zorgen waart en stom verdriet,
die schaars bedeeld met vreugdevolle dagen,
spijts nacht en nood, den moed niet zinken liet;

gij zijt ter rust gegaan, waar angst en lijden
u vreemd zijn. 't Heugt mij nog, hoe, toen ge stierft,
uw armen naar uw kroost zich openbreidden,
en hoe ge zoo nog meer zijn dank verwierft.

Gij zijt gegaan. Uw beeltnis in mijn handen,
wekt heel een droef verleden in mij op;
ik voel een stillen weemoed in mij branden,
terwijl ik vol berouw een traan verkrop.

Gij met die wakke bangheid in uw oogen
en dien bedroefden trek om uwen mond,
die immer vreezend waart en, diep bewogen,
een anders leed zoo goed begrijpen kondt,

wat hebt ge mij gemist in de avonduren,
toen gij op geven mild waart voorbereid,
en 'k schijnbaar koel een kille stilt liet duren,
terwijl gij stondt voor mijn geslotenheid!

[p. 30]

 

En toch! Hoe waakte uw zorg in alle dingen;

 

hoe speurde zij naar 't geen mij dienen kon!

 

Zij liet zich van mijn zijde nooit verdringen,

 

had zachten glans, die immer weer begon.

 

 

 

Gij wist uzelf te troosten bij het lezen

 

van 't geen vertellers bouwen met den gloed,

 

de fantasie van hun gezegend wezen,

 

en wektet 't eerste schoon in mijn gemoed.

 

 

 

Maar toen het zaad ontkiemde en 't eerste koren

 

aan 't rijpen ging, toen gaf ik u niets weer;

 

uw kind beminnend, hadt ge uw kind verloren,

 

en zwijgzaam boogt ge en gij verborgt uw zeer.

 

 

 

Ik heb 't geweten maar heb niet gesproken,

 

en schoon zijt gij gebleven van geduld.

 

Nu heeft de tijd zich traag op mij gewroken,

 

en de avond beurt het teeken van mijn schuld.

 

 

 

Al 't leed, dat ge in uw leven hebt gedragen,

 

de pijn, die wroette in u vol duisterheid,

 

hetgeen voorbij is en niets meer kan vragen,

 

het onherstelbre dat niets meer verbeidt;

 

 

 

dat leed, die pijn, zij dolen zonder rusten

 

en zoeken naar mijn hart, dit donker doel;

 

zij, zusters van mijn wee en van mijn lusten,

 

zij, dwaallicht in den nacht van mijn gevoel.

 

 

 

Zij hebben mij gevonden en zij weenen;

 

ik luister en ik stort mij in uw schoot.

 

Moeder, uw wee zal ons opnieuw vereenen;

 

wat niet vermocht het leven, doet de dood.