Alles even gezond bij jou

[p. 227]

XXII

Thérèse zat in de strandstoel. Ze hield haar baby in de armen. ‘Kijk,’ riep ze, ‘dat is hij. Vind je hem niet mooi?’ Na mijn geboorte die met negen en zeventig andere kinderen in dezelfde week en hetzelfde ziekenhuis was samengevallen, had ik nimmer meer vormloze rode hoofdjes met grote kuiven gezien. ‘Veel haar,’ antwoordde ik. ‘Dat valt weer uit, want het zijn nesthaartjes.’ ‘O, houd je van het kind, Thérèse?’ Ze keek voor haar doen heel ernstig. Dat moederschap had haar wel vijf jaar ouder gemaakt. Ze beviel mij, zo bleek, zo mager, maar ik waarschuwde ogenblikkelijk Victor Dupuis dat hij vooral geen gekke dingen moest doen. Dus zei ik maar: ‘wanneer gaat hij weer weg, wordt hij gehaald of breng je hem zelf?’ Ze antwoordde: ‘weg? En jij hebt gewild dat ik hem mee naar huis zou brengen.’ ‘Natuurlijk, ik wilde toch zien wat je nu eigenlijk had voortgebracht.’ ‘Neen, neen,’ zei toen de vrouw, ‘zo zat het 'm niet. Je hebt er wel degelijk over gedacht mijn dochter te trouwen. Je denkt er nog over en die naam van je, nou die wil ik je dan wel vergeven. Kijk,’ zei ze, terwijl ze Thérèse's baby oppakte, ‘wat een pracht van een mannetje.’ Ze trok hem al zijn kleertjes uit behalve zijn navelbandje. ‘Moet je die voetjes eens zien. Precies Thérèse. En voor de rest, nu dat kan je zelf bekijken. 't Is een kereltje om later heel wat meiden te laten huilen.’

[p. 228]

‘Alles even gezond bij jou,’ zei ik, ‘tot je voeten toe. Hoe heet hij, Thérèse?’ ‘Raad eens.’ Ik keek op de kalender van de posterijen en ratelde een rijtje heiligen af. ‘Mis,’ zei ze, ‘het is Victor, net als jij.’ Ik antwoordde: ‘kleed dat ding weer aan, het krijgt het koud.’ Toen riep opeens de vader: ‘houd toch op met dat gerammel, ik zit niet in de gevangenis.’ ‘Hebt u het tegen mij?’ vroeg ik hem, ‘wat voor gerammel bedoelt u?’ ‘Je schudt maar met je sleutels heen en weer. Je lijkt wel zenuwziek. En je laat me denken aan de cipier. Overigens de kwaadste nog niet, we waren allemaal maar wat blij als we hem hoorden. Dat betekende eventjes luchten. Maar nu ben ik grootvader, nu is die tijd voorbij.’ ‘Laten we het hopen,’ zei de vrouw.

Om kort te gaan, wij schoten niet op. Noch Thérèse, noch de moeder en vooral ik niet; Waarachtig, ik wist niet hoe ik ooit weer weg zou komen. Buiten sneeuwde het en ik zag de jonge moeder in het witte licht. Dit droeg nog bij tot haar uitzonderlijke schoonheid van deze ochtend. ‘Je hebt nu genoeg nagedacht,’ zei de vrouw tenslotte, ‘nu verwachten wij wat van je.’ Hierop antwoordde ik dat ik helemaal vergeten had iets voor Thérèse te kopen. ‘Alles is toch nog zo vlug gegaan en die laatste weken heb ik ontzettend veel gewerkt.’ Zij lachte schamper. ‘Ga dan maar wat halen, als je terug komt krijg je een kop hete koffie.’

[p. 229]

Ik rende de trappen af en de mijne weer op. ‘En?’ vroeg Mickey, ‘je kijkt alsof je je laatste oortje versnoept hebt.’ ‘Het is ook verdraaid moeilijk,’ antwoordde ik, ‘tenslotte ben ik geen kind meer, maar een man.’

Zij wierp de matras op mijn bed, trok haar mantel aan en pakte haar boel bij elkaar.

Toen zijn wij samen naar de overkant gegaan. Thérèse heeft Mickey aangekeken, de moeder heeft Mickey aangekeken, en de vader heeft dadelijk met argwaan in zijn stem gevraagd wie zij was en wat zij kwam doen. ‘Je kunt zo maar niet bij iemand in huis vallen,’ zei hij, ‘zelfs niet hier, wie bent u?’ ‘Zijn moeder?’ vroeg Thérèse toen. Geen van ons beiden heeft geantwoord. Mickey is naast het grote bed gaan staan waar Thérèse tijdens mijn afwezigheid het kind in had gelegd, en terwijl zij de vader een oude brief overhandigde waarvan de enveloppe het stempel droeg van de ‘République Française’, terwijl zij hem verzocht deze even te lezen en hij, om beter te kunnen zien zich naar het venster richtte gevolgd door de moeder en Thérèse, heeft zij de baby genomen, onder haar mantel gestopt en is rustig naar beneden gegaan. Op het ogenblik dat ik haar wilde nalopen heeft Thérèse gezien dat het bed leeg was. Zij heeft nog onder de dekens gekeken, ja zelfs onder het kussen, zij heeft met beide handen het hele bed betast en is toen gaan schreeuwen... ‘Hij is weg, hij is

[p. 230]

weg!’ Haar ogen geleken op die van een moederkat wier kinderen zojuist door weldoende lieden zijn verdronken. De enige bijdrage die mij nog restte welde in mij op met een dergelijke kracht, dat de aanhangwelbehagen voorgoed verdween. Ik snelde de trappen af met mijn sleutelbos en mijn actetas, terug naar mijn hotel. De radio die wij niet afgezet hadden speelde de negende van Beethoven. Ik draaide aan de knop, ik wilde Richards Dehmels ‘Verklarte Nacht’ horen. Ha, ha ha, wat een idee, moet nu ook de aether al klaar staan om mij te geven wat ik wens?

Dan hoor ik mensen naar boven komen. Nu trappen ze tegen mijn deur. Ze roepen mijn naam met een aantal scheldwoorden ervoor en er achter. Ik beweeg mij niet. Met een geweldige slag beukt de deur dan op de grond. Iemand trekt mij de kamer uit, duwt en stompt me. Een ander slaat met een ondefinieerbaar voorwerp op mijn hoofd. Maar ik ben vlug. Mijn vader heeft niet voor niets al die sportlessen betaald. De aanvallers raken hun evenwicht kwijt, ze worden in de klem gebracht. Ik krijg ze allemaal waar ik wil, misschien zijn het er wel honderd, misschien ook maar twee; de trappen houd ik vrij want die moet ik af. En in de Zondagmorgen-Mouffetard verdwijn ik tussen de menigte die queue maakt voor de stalletjes. Ik duw iedereen op zij, ik loop met grote slappen totdat de kleine Armeniaanse schoenmaker die schuin tegenover mij woont, mij plotseling bij de arm grijpt. ‘Ze willen naar de politie

[p. 231]

gaan,’ zegt hij, ‘verberg je in mijn kelder.’ Zo lig ik een uur lang tussen slechtriekend leer van oude schoenen, dan geeft hij mij een jas en een brede pet. ‘Dat kan ik je nooit meer terugbrengen,’ zeg ik. ‘Ga er vandoor, God zegen je,’ antwoordt hij.

Heel rustig wandel ik nu verder, en als ik in een zijstraat ben gekomen leg ik de kleren in een portiek.

En toen gebeurde het. Het sneeuwde nog steeds en wie maar even de tijd had om zich wat te warmen verdween op het door glas beschutte terras van een café waar een grote potkachel brandde. Daar staarden de mensen dan wat dom voor zich heen, tot ze zich weer warmer voelden. Ik had er juist over gedacht ook ergens iets te gaan drinken, toen ik tot de ontdekking kwam dat ik mijn portemonnaie in mijn hotel had achtergelaten. Ik had de deur welke toegang gaf tot het terras reeds half geopend en trok deze meteen weer dicht.

‘Mijnheer!’ werd er geroepen. Ik reageerde niet, wat wilden ze van me, mocht ik misschien niet eens meer weifelen? ‘Mijnheer!’ riep diezelfde stem weer. Toen keerde ik mij om. Er kwam een dropsmaak in mijn mond, er ging een rilling door mij heen, als stierf er iets in me.

‘Mijnheer, uw voeten...’

Juist tegenover dat café staat een bank. Ik ga zitten, neem mijn roman uit mijn actetas en schrijf als

[p. 232]

slotzin: Dit is het leven van Victor Dupuis, het verhaal van een student die door rare, losse voeten van de wereld gescheiden, zijn innerlijke verlossing volbrengen kon.

P.S. In de levensstandaard van de rue Mouffetard staan katten en katers aan de spits.

En er onder vorm ik met de reeds zo uit-gestudeerde krulletters het woord:

EINDE