Angeline's beloften

XXIV.

De leermeesteressen van het instituut Bonnier waren allen hoogst tevreden over hun nieuwe leerling.

Angeline, reeds vroeg ernstig geworden door haar vele en treurige lotgevallen, begreep zeer goed dat zij door niet te leeren en veel te spelen zich zelve meer ondienst bewees dan haar leermeesteressen, dat het wel heel aardig is den lachlust op te wekken der medeleerlingen, door ten koste van de dames een grap uit te halen, of haar ongehoorzaam te zijn, maar dat het toch veel verstandiger is de lessen te kennen en door gehoorzaamheid, vlijt en beleefdheid met haar op een goeden voet te blijven en zich haar gunst waardig te maken.

Toch was Angeline vroolijk en vriendelijk genoeg, om de vriendschap en genegenheid van haar kameraadjes te winnen en zelfs over haar eenige macht te verkrijgen, die zij steeds ten goede aanwendde.

Zoo verliepen er dus twee maanden en hoe goed

[p. 144]

Angeline het ook op school had, met verlangen zag zij altijd den dag tegemoet, die zij bij de ooms of wel - zooals zij het noemde - thuis mocht doorbrengen.

Eens nadat zij weer een dag uit geweest was, kwam Suze Meertens haar tegemoet en fluisterde:

‘Groot nieuws! Er komt vandaag een nieuweling!’

Dat zou de eerste zijn na beider komst, en het hinderde Suze nog steeds met hare vriendin de nieuwste te zijn.

Madame Bonnier riep Angelientje ook ter zijde en sprak als naar gewoonlijk in het Fransch.

‘Chère enfant, ik verwacht vandaag een nieuwe leerling, een landgenootje van u; ik stel haar dus onder uw bijzondere zorg. Wees recht vriendelijk en voorkomend jegens haar, want zij moet nog al verlegen en eenkennig zijn, maar vooral tamelijk achterlijk!’

Gaarne beloofde Angeline te doen wat van haar gevraagd werd, en verheugde er zich op een Indisch kameraadje te krijgen.

Na de morgenklasse werd zij in de kamer van mevrouw geroepen en vond daar een meisje grooter dan zij, dat den rug naar haar gekeerd had.

‘Daar is nu uw vriendinnetje,’ zeide madame Bonnier en Angeline legde vriendelijk de hand op den schouder der nieuw aangekomene.

Deze keerde zich eindelijk om en beiden riepen tegelijk: ‘Angelientje!’

‘Emilie!’

Een zij wierp zich om Angeline's hals en omhelsde haar luid snikkend.

‘Ach wat ben ik blij je te zien! Lientje, ik ben alleen in Holland.’

‘En leven je papa en mama nog.’

‘Ja, allebeide.’

‘Dan ben je wel gelukkig. Ik ben heel en al wees.’

Madame Bonnier kwam er tusschen:

‘En kent ge elkander dus reeds, lieve meisjes,’

[p. 145]

zeide ze, ‘dat doet me groot genoegen. Hebt ge elkander in de Oost leeren kennen?’

‘Ja, in Batavia.’

‘O ik kwam zoo dikwijls bij Angeline, en 't was daar zoo pleizierig aan huis. Weet je nog Lientje, dat bal...’

‘Ja Emilie, ik ben recht blij dat we weer eens over den ouden tijd kunnen praten. Mogen we vóór het eten nog wat in den tuin wandelen madame?’

‘Sans doute! Sans doute!’

Angeline dacht niet meer aan de trotsche houding, die Emilie vroeger tegenover haar had aangenomen; zij vergat en vergaf alles, en Emilie, die het alleen aan haar verregaande luiheid te verwijten had, dat ze naar Europa gestuurd was en nu op een vreemd pensionaat opgesloten moest zijn, was innig blijde een oude vriendin te vinden.

Er werd veel gepraat en verteld en daar de algemeen beminde Angeline hare oude kennis aan de andere meisjes voorstelde, en voor haar vriendschap en bescherming verzocht, duurde het niet lang of Emilie werd met de grootste beleefdheid door allen behandeld.

Ook wist Angeline in Emilie's afwezigheid de anderen voor te bereiden op hare achterlijkheid in alle vakken van onderwijs, zoodat haar weinige kennis met verschooning en zonder spotachtige opmerkingen beschouwd werd.

Deze voorzorg was wel noodig geweest, want Emilie, hoewel zij zich schaamde over haar gebrek aan kennis, bezat een groote hoeveelheid eigenwaan, waardoor ze zich deze niet liet vergeven.

Zij vond op alles wat af te keuren en hield zich altijd met klem vast aan haar eigen oordeel; daarbij was ze zeer trotsch op den rijkdom en hoogen stand van haar ouders, allemaal eigenschappen, welke haar onder meisjes van denzelfden leeftijd allesbehalve bemind maakten.

Doch terwille van Angeline zag men veel onaan-

[p. 146]

genaams van haar over het hoofd en Emilie in plaats van hare vriendin erkentelijk te zijn voor haar goeden invloed, vond dat zeer hinderlijk; zij vertelde zelfs aan sommige meisjes het een en ander over Angeline's veranderd lot; hoe ze vroeger wel heel rijk geweest was, maar hoe later haar vader bankroet had gemaakt, en dat zij elkander later op Batavia niet eens meer zagen.

‘Dat vind ik heel leelijk van jelui gehandeld,’ was het korte bescheid, dat Emilie echter op haar vertrouwelijke mededeeling ontving, en zij begon in te zien dat Angeline veel te hoog aangeschreven stond bij hare medeleerlingen en leermeesteressen om door hare verhalen hen tegen haar in te nemen.

Angeline maakte schitterende vorderingen; altijd was haar werk volmaakt in orde, altijd ontving zij eervolle onderscheidingen, en Emilie daarentegen werd dikwijls gestraft, veel beknord, vooral omdat haar onoverwinlijke praatzucht en daaruit volgende onoplettendheid haar beletten in de klas toe te luisteren. Zij was bovendien verregaand slordig in het afmaken van haar werk, en maakte zich gehaat door haar wijsneuzigheid, die haar belette ongelijk te bekennen.

Emilie werd dus hoe langer hoe jaloerscher op Angeline, en ofschoon zij met graagte haar verzoek aannam om eens met haar mee naar huis te rijden, maakte zij zich noch bij de ooms, noch bij nicht Mina bemind door haar onaangename manier van doen, en oom Jozef zei zelf later tot Angeline alleen:

‘Je bederft me voortaan niet meer de pret van den dag, door zoo'n neuswijze snip mee te brengen; wij hebben genoeg aan jou gezelschap, en dus volstrekt geen behoefte aan de tegenwoordigheid van die nuf.’

Emilie had veel over de familie van haar vriendin te zeggen.

‘Bah, het was er zoo boersch! Zij was ook wel eens buiten geweest bij oom zus en tante zoo, maar

[p. 147]

daar heerschte een andere toon; dat waren menschen comme il faut, terwijl ze niet het minste pleizier had gehad in dat boerenhuis!’

Dit werd Angeline oververteld en zij besloot voortaan noch hare ooms, noch Emilie, noch zich zelve meer een ondienst te bewijzen door haar mee te nemen.

Hierover was Emilie echter zeer teleurgesteld; al had zij veel te zeggen gehad op die boerenmenschen, zoo was zij toch heel gaarne in hun kring, en vooral vond zij het dolprettig eens een dag van school te kunnen gaan, maar nu scheen Angeline er niet eens meer aan te denken haar een dag vacantie te bezorgen.

Zoo werden dan hare grieven tegen Angeline hoe langer hoe talrijker, en deze vermoedde het niet eens; zij was nooit jaloersch geweest, op wie dan ook, en begreep dus niet hoe een ander het op haar kon zijn.

Als sommige meisjes haar zeiden:

‘Vertrouw die Emilie niet, zij is een valsche meid. Ze benijdt je het licht van den dag,’ dan lachte zij er over en bij zichzelve nam zij het besluit zich niet te laten opstoken tegen het arme meisje, dat toch al zooveel moeite had om jongeren en kleineren dan zij vooruit te komen.