Angeline's beloften

XXII.

Angeline's geluk zou volmaakt geweest zijn, als zij maar eenig bericht had ontvangen van haar broer, doch oom Karel's dringend verzoek aan tante Phine, om zoo spoedig zij iets van haar neef vernam, dit aan de bewoners van Koningsbosch te melden, ontving slechts een kort en stroef antwoord; men wist nog niets van den vluchteling en zoo er brieven van hem kwamen, zouden ze zeker wel geadresseerd worden aan zijn dierbare zuster, die zooveel eer van haar werk had.

[p. 132]

‘Tante gelooft mij nog niet,’ zuchtte Angeline.

‘Wat kan je dat schelen,’ zeiden oom Jozef en Anton, maar Karel wierp hun een verwijtenden blik toe en sprak tot Angeline:

‘Geduld maar, lief kind, onschuld komt altijd aan het licht.’

‘Maar papa zal het ook denken!’

‘Je moet alles aan hem schrijven, zooals het zich werkelijk heeft toegedragen en ik zal er ook het mijne bijvoegen.’

Helaas! Papa ontving noch den brief van tante Phine, noch van zijn dochtertje en broer, want geen maand na Angeline's aankomst in Koningsbosch kwam van een vreemde hand het verpletterende bericht, dat de ongelukkige vader door de cholera aangetast en binnen twaalf uur bezweken was; hij had geen beschikkingen kunnen nemen aangaande zijn kinderen en dus trad oom Karel met toestemming van zijn ouderen broer Jozef als voogd over de weezen op.

Arme Angelientje! Die slag kwam zoo onverwacht en niettegenstaande de ooms en nicht Mina hun uiterste best deden haar zachtjes op het vreeselijke bericht voor te bereiden, trof het haar zoo diep, dat zij er ziek van werd.

Geen ouders konden meer zorg voor het arme, zwakke kind aan den dag leggen, dan de goede bewoners van het kasteeltje.

Het fijnste wat moestuin en bouwgrond opleverden, was voor de jonge zieke, wier krankheid echter evenzeer de ziel als het lichaam betrof. Soms reed oom Anton naar de stad en bracht dan altijd de eene of andere delicatesse voor haar mede, of oom Jozef ging op jacht en zorgde, dat zijn nichtje altijd op een patrijsje of ander wildbraad kon rekenen en oom Karel waakte voor de verstrooiïng van haar geest en bestelde voor haar de fraaiste boeken en plaatwerken.

Nicht Mina week geen oogenblikje van hare zijde

[p. 133]

en vertelde haar allerlei dorpsnieuwtjes, waarin het meisje niet veel belang stelde, maar die toch aan haar gedachten een anderen loop gaven en zelfs Aaltje de meid en Gijs, de knecht toonden, zoo dikwijls zij maar konden hunne belangstelling voor de zieke juffer.

Van tante kwam er geen brief aan Angeline, wel aan de ooms, maar nicht Lucie schreef haar oude kameraadje recht hartelijk en opwekkend.

‘Je kunt niet gelooven,’ zoo stond er, ‘hoe vervelend het hier is, sedert Dolf en jij weg zijn. Je weet hoe dikwijls hij en ik aan het kibbelen waren, en hoe dikwijls ik verlangde, dat hij het huis ruimde, maar ach! hoe gaarne zou ik nu iets liefs willen geven, om zijn harde stem weer te hooren, of zijn krakenden stap. 't Is hier zoo stil, dat ik soms uren lang geen ander geluid hoor, dan het tikken der klokken; ik weet nu precies hoe de pendule tikt en hoe de gangklok! Belangrijke kennis, niet waar?’

‘Er gaan dagen om, dat we niets zeggen, tante en ik, niets dan 's morgens:

‘Wel gerust, tante?’

‘O ja, dank je!’

En een kwartier later:

‘Het weer is vandaag toch wat beter,’ waarop na een half uur het antwoord komt:

‘Het gaat nog al!’

‘Soms doe ik mijn best om haar allerlei nieuws te vertellen, dat ik in de stad heb opgevangen, maar ach! het eenige wat ik tot antwoord terugkrijg, is een ‘zoo,’ of ‘och,’ en als ze bijzonder goed gehumeurd is, ‘wel heb je 't van mijn leven!’

‘Over jou en Dolf spreek ik liefst niet, want dan wordt het gezicht nog wel een el langer en tot overmaat van ongeluk is Sant je nu ook weg. Zij had wel haar gebreken, maar men kon met haar nog eens een hartig woordje spreken en hare opvolgster is een oude Triene, die tante bijzonder bevalt en even karig met hare woorden is als hare meesteres.

[p. 134]

En dan beklaagt men je hier nog, Angeline-lief! Wat zal dat kind zich daar vervelen zoo op het land en met die oude ooms, hoe stil zal zij het daar hebben!

‘Stil? Ik geloof het niet; die ooms zijn allesbehalve oud en te oordeelen naar dengene, dien ik hier gezien heb, allerliefste menschen; och ja, kindlief ik zou in je plaats willen zijn.’

‘Dat schijnt een aardig meisje,’ sprak oom Jozef, gevleid door het compliment aan zijn adres, ‘was ze niet erg klein en bleek?’

‘Juist oom, een ongezonde kleur!’

‘Geen wonder, in de stad verschieten alle roode koontjes; je zult eens kijken, Lientje, als je beter bent, wat je er flink zult uitzien. 't Zou die juffrouw ook goed doen als ze eens overkwam, wat dunkt je er van, Karel?’

‘Wanneer het Angelientje pleizier doet, welzeker!’

‘Foei,’ meende oom Anton, ‘vrouwen in huis geeft maar last; ze schijnt veel behoefte te hebben tot praten en ik houd niet van zulke kakelaarsters!’

‘Angelientje moet beslissen.’

‘Nu niet, oom, later eens... het zal haar pleizier doen. Wat mij betreft...’

‘Nu wat dan? We doen alles voor je pleizier, dat weet je.’

‘U zijt allen zoo goed voor mij, dat ik niemand anders er bij wensch. Als papa nog maar leefde en Rudolf...’

‘Kindlief, wat je vader betreft, dat is Gods wil, daar mogen we niet in komen, en Rudolf, die ondeugende jongen, zal wel terugkeeren, als het hem slecht gaat.’

‘Er zijn immers al oproepingen in de couranten geplaatst, oom?’

‘Ja kind, in alle Hollandsche, Duitsche en Belgische bladen!’

‘En te denken dat hij nog niets weet van papa...’

‘Dat is misschien het beste nog! Wanneer hij dat

[p. 135]

weet, acht hij zich waarschijnlijk van alle banden ontslagen!’

Eenige dagen later kwam er een brief van tante, met ingesloten schrijven van Rudolf aan zijn zusje, waarvan zij de enveloppe had opengebroken en die het postmerk van Brussel droeg.

‘Ik meende van een recht gebruik te hebben gemaakt,’ schreef zij, ‘door dezen te openen; veel wijzer worden we door den inhoud niet, of mijn nicht Angeline zou mondeling eenige inlichtingen kunnen geven, die ons op het spoor van haar broeder konden helpen. Ik heb den commissaris van politie gewaarschuwd, maar hij wanhoopt er aan, in het groote Brussel Dolf's verblijfplaats te vinden.’

De brief van Rudolf bevatte slechts deze regelen:

‘Mijn dierbaar zusje!

Toevallig vernam ik den zwaren slag, die ons beiden getroffen heeft. Arme papa! gelukkig tenminste dat hij niet weten mocht, wat ik gedaan heb. Verwacht nog geen nadere berichten van mij; spoedig meer en dan hoop ik je terug te zien, niet meer als een voortvluchtige, maar als een man die zich een naam en positie veroverd heeft.

Mijne groeten aan tante! Stel je gerust, je hebt je eenigen beschermer verloren, maar je zult dien terugvinden in

Uw liefhebbenden broeder.’

‘En dat is alles,’ zuchtte Angeline zielsbedroefd, alles!’

‘'t Is zoo goed als niets,’ bromde oom Jozef.

‘Al ik hem maar antwoorden kon, als hij zijn adres had opgegeven! Wanneer hij wist dat oom Karel zijn voogd was geworden en hem zou laten

[p. 136]

studeeren voor welk vak hij verkoos, hoe spoedig zou hij dan terugkeeren.’

‘'t Is een akelige dwarskop, die jongen, en wat ik je bidden mag, Angelientje, maak je niet al te ongerust over hem en zorg toch beter te worden.’

Dit werd Angelientje dan ook na eenige weken, maar hare vroolijkheid was veel verminderd; en het was minder het verdriet over haar vaders dood, dan de onrust over het lot van haar broeder, die op haar kinderlijken geest drukte.

‘Ach oom,’ zeide ze dan tot oom Karel, ‘hoe kan ik nu de belofte houden die ik mama gedaan heb? Hoe is 't mij nu mogelijk om voor Dolf een goede vriendin te zijn als ik hem geheel uit het oog verloren heb?’

‘Lieve kind!’ troostte oom, ‘één ding kan je nog voor hem doen. Bid onzen Lieven Heer dat Hij je broer beschermt en voor het kwaad behoedt, waar hij ook wezen moge en vertrouw dan maar gerust, dat je hem eens terug zult zien om dan verder je belofte te vervullen.’

‘Ik zal het doen, oom,’ beloofde zij, hare traantjes afwisschende en 's avonds bleef zij langer dan gewoonlijk bidden voor den armen zwerver, die haar gebed zoo noodig had.