Angeline's beloften

XI.

Des middags om vier uur, toen Angelientje van school thuis kwam, zeide Santje haar:

“Er is een heer in het salon om u te spreken.”

“Mij te spreken?”

“Ja u, mevrouw heeft gezegd dat ze ziek was en dat u zelf komen moet.”

Nieuwsgierig deed Angeline haar goed af en trad het salon in. Lucie was natuurlijk druk aan het redeneeren met den vreemde.

“Ha, daar is uw nichtje! Kom hier, Lientje, dat is je oom Karel nu. Niet waar, mijnheer, u is immers oom Karel?”

“Jozef, om u te dienen. Karel is mijn broer, die eerst mee had willen komen, maar hij moest naar de

[p. 64]

veemarkt. Kom eens hier, nichtje, wel, wel, wat lijkt ze veel op Hendrik. Een flinke meid, een aardig dametje.”

Angeline voelde haar verlegenheid verdwijnen, gaf oom een zoen en wierp een steelschen blik op zijn weinig elegante kleederen en verbrand maar goedig gelaat.

“Een fijn ding, maar haar moeder was ook zoo'n teer poppetje. Jongen, jongen, wat hielden we toch veel van zus Fanny. Ik zie haar nog in onzen moestuin wandelen met een bont schort voor en met haar fijne vingertjes erwten plukken. Dat broer Hendrik zijn fortuin heeft verloren is nu wel zoo heel plezierig niet, maar 't is wel te boven te komen, maar zoo'n vrouw? Neen dat was een geweldige slag. Huil je er om, Angelientje...? Kom eens hier, beste meid! op oom zijn schoot... ik begrijp dat heel goed. Je moeder was toch niets van mij dan een schoonzuster, en toch toen de tijding kwam van haar dood, hebben wij zoo waar gehuild nog harder dan jij het nu doet, Karel en Anton en ik en we zijn geen jongejuffertjes hoor!”

“Maar mijnheer,” begon nicht Lucie, “gebruikt u geen maderatje of een glaasje port?”

“Heeft u het bij de hand, juffrouw?”

“Dat wil zeggen hiernaast.”

“O zoo, als je blieft, een bittertje had ik liever, maar dat zullen zulke fijne dametjes niet in huis hebben.”

En toen zij zich verwijderd had:

“Ik wou dat de bleeke madam ons met rust liet, nietwaar Angelientje, je hebt mij zooveel te vertellen. Kon je maar met ons meegaan naar Koningsbosch; daar hebben we geen dametjesschool als hier, maar een grooten tuin en een beek en prachtige bosschen, daar zou je sterk en gezond worden, en je oude ooms zouden je het leven niet moeilijk maken, integendeel!”

“Dat weet ik wel, oom, en ik zou ook zoo graag

[p. 65]

met u mee willen, want 't is hier niets plezierig in de stad maar...”

“Je papa vertrouwt je niet aan ons toe, dat is de zaak; enfin, hij moet het weten als hij niet begrijpt dat het beter is, een paar gezonde wangen te hebben dan een hoofd vol geleerdheid en een vracht mooie manieren; hij wil geen boerenjuffrouw van je maken, daar heeft hij gelijk aan, wij zouden het ook niet doen en toch onwillekeurig... In de groote vacantie dan kom je bij ons, Angelientje, dan zullen we pret maken.”

Het binnentreden van Lucie onderbrak het gesprek, oom dronk zijn maderatje met de verzekering nogmaals dat hij veel liever een bittertje had gehad. Rudolf kwam thuis en verwelkomde hem recht hartelijk; hij vroeg naar de paarden en naar de jacht op Koningsbosch, waar hij alle jaren twee of drie weken van de vacantie doorbracht.

Intusschen werd het tijd voor 't eten; tante liet zich excuseeren en Lucie verzocht het gezelschap naar de eetkamer te gaan.

“Ga je eten?” vroeg oom, “neem me niet kwalijk juffrouw, maar ik doe niet mee!”

“Niet meedoen! maar mijnheer, dat meent u niet, wij hebben er op gerekend en het spijt tante zeer...?”

“Ja, dat begrijp ik wel, 't spijt tante erg dat zij om mijnentwil de kamer moet houden. Ik ken dat liedje. Hoor eens juffrouw, om je te toonen dat ik de vriendschap niet afbreek, heb ik dat glaasje madera van je gedronken, maar verwacht niet van me, dat ik aan tafel van tante ga zitten als ik haar om zoo te zeggen daarvan verjaagd heb. Smakelijk eten, juffrouw en komt eens hier kinderen!”

Rudolf en Angeline hadden zwijgend toegeluisterd, totdat hij zeide:

“U heeft gelijk oom, 't heeft er veel van dat tante u niet wil ontvangen, maar u weet dat zij een eigenaardig mensch is.” - “O zoo vreemd, zoo vreemd,”

[p. 66]

bevestigde Lucie fluisterend en drong aan: “Stoor u er zich niet aan, mijnheer de Roze, kom aan tafel en laat haar pruilen.”

Oom lachte en schudde het hoofd.

“Neen, neen kinderen, ik dring me niet op; ik kom alleen hier om mijn nichtje te zien en om Rudolf te vragen, of wij dit jaar de eer mogen hebben hem met zijn zusje bij ons te zien. In de Paaschvacantie b.v., nog liever met Kerstmis. Dit jaar hebben wij vergeefsch op je gewacht.”

“Tante zal het wel toestaan.”

“Goed goed, maar als je niet komt schrijf ik aan broer Hendrik om hem te vragen wat wij toch hebben misdaan, dat wij het voorrecht moeten missen, onzen neef en nicht bij ons te zien.”

“Oom heeft u al een nieuwen koepel op den Drususberg laten bouwen?”

“Nog niet, ik wacht steeds op je teekeningen.”

“Ik zal er voor zorgen, ik heb een prachtig model in het hoofd, maar dan moet ik zelf de werkzaamheden leiden.”

“Perfect, dat is dan voor de groote vacantie. En hoe gaat het met de studies?”

“O mijnheer, dat geeft niet veel,” haastte Lucie zich voor Rudolf te antwoorden. Hij werd rood van kwaadheid.

“Ik verzoek je niet voor een ander het woord op te nemen,” snauwde hij haar toe, “ik kan zelf wel voor mijn eigen zaken zorgen; je spreekt de waarheid wel, maar het is aan mij alleen die te zeggen. Ja oom, mijn studiën gaan slecht, ik ben de laatste van de klasse en heb ook geen hoop verder te komen.”

“Foei Rudolf, schaam-je je niet daarvoor? Wat zal je goede papa daarvan zeggen?”

“'t Is papa's eigen schuld; dat Latijn en Grieksch walgt me; ik wil geen woordenzifter worden, nog minder een tongenkijker.”

“En waar heb je dan lust in?”

[p. 67]

“Dat weet u wel, oom! Architect is mijn vak, en als ik dat worden kan, dan wil ik wel voor goed in Holland blijven.”

“Maar weet papa dat dan niet?”

“Ik heb het papa dikwijls genoeg geschreven, maar hij antwoord me, dat tante er op gesteld is dat ik advocaat word of dokter, omdat haar vader of grootvader het geweest zijn, en daar zij mijn studiën bekostigt, moet ik mij wel onderwerpen, of liever, ik doe, waarin ik lust heb en studeer in het geheel niet.”

Foei, foei Dolf, wat is dat dom geredeneerd! Als je vader dat wist, zou 't hem groote zorg geven.’

‘Ik kan er niets aan doen, volstrekt niets, ik kan wel rekenkundige formules, maar geen taalregels onthouden.’

‘Weet je wat, juffrouw, ik ga ergens in de stad eten en dan kom ik terug; maar zeg er niets van aan je tante, ik moet haar spreken. Tot straks, kinderen.’

Lucie was zeer teleurgesteld; een diner zonder tante met een vreemden heer, was iets bijzonders en zij was op alles, wat een weinig bijzonder scheen, zeer gesteld.

Tante werd gewaarschuwd en haar hoofdpijn was als bij tooverslag verdwenen; zij verscheen aan tafel en at met zeer veel smaak.

‘Is oom te min om met u aan één tafel te eten?’ vroeg Rudolf scherp.

‘Wat een toon, Dolf? Heeft oom je geleerd zulk een toon tegen mij aan te slaan?’

‘Denkt u dat ik niets uit mijn eigen kan en alles van een ander leeren moet?’

Tante zweeg, Angeline zweeg, Rudolf at en Lucie moest tot haar grooten spijt zich ook stil houden.

Bij het dessert verscheen oom onverwacht; Santje stond aan de open huisdeur te praten en zoo had hij zonder bellen kunnen binnenkomen.

‘Goeden dag! Zoo, tante, recht blij dat je hoofdpijn over is. Een lastige kwaal, zeer lastig, natte

[p. 68]

doeken helpen het beste.’

Niettegenstaande mevrouw haar uiterste best deed zoo statig en trotsch mogelijk te schijnen, kon zij hare verlegenheid niet goed verbergen.

‘U komt wat laat, neef Jozef! Heeft u in de stad niet kunnen dineeren? Het spijt me wel, maar Lucie zal zorgen, dat u het noodige krijgt.’

‘Dank je, dank je. Zeer verplicht, ik heb gegeten; zoo, heeft de familie gedaan? Och juffrouw Lucie ga als het je belieft met de kinderen in de kamer hiernaast. Ik wou tante gaarne een paar woorden zeggen.’

Lucie haastte zich te gehoorzamen, Rudolf's gelaat straalde van genoegen en Angeline volgde hen.

‘Ziezoo, dat zal haar goed doen! Wat is je oom een flinke, ronde man, Angelientje; met zulke menschen die uit volle borst spreken en alles zeggen, wat zij op het hart hebben ga ik gaarne om. Ik wou dat hij mij ook eens te logeeren vroeg.’

Het onderhoud tusschen den oom en de tante duurde tamelijk lang, men hoorde onophoudelijk oom's zware stem en volstrekt niet die van tante.

Eindelijk trad hij de kamer uit met een hoogrood, opgezwollen gelaat.

‘Dat mensch maakt je dol met haar bedaardheid,’ sprak hij binnensmonds, ‘'t is maar altijd: “Dat is ook zoo,” “ja,” “neen,” “och kom,” en daar verspil ik al mijn woorden aan. Rudolf, Angeline!’

Beiden kwamen naar hem toe.

‘Heeft het wat geholpen, oom?’ vroeg hij.

‘Neen, niets. Zij is niet te bepraten, dat mensch! Verlies je tijd maar niet en gebruik je eigen invloed op tante, want ik geloof dat ze van niemand ter wereld zooveel houdt als van jou.’

‘Ja, als ik naar haar pijpen dans.’

‘En jou, kleine meid, geef me nog eens een fermen zoen. Adieu, als je het hier te benauwd krijgt, kom dan gerust je ooms opzoeken, die hun nichtje alle mogelijke genoegen zullen aandoen.’

[p. 69]

Voor het eerst sinds haar vertrek uit Batavia onder vond Angelientje het gevoel dat ze altijd zoo had gemist, gekoesterd te worden door ouderlijke liefde.

‘Beste oom,’ lispelde zij, ‘ik zal goed leeren om dan tot belooning bij u te mogen komen.’