Angeline's beloften

VII.

Voor den tweeden keer werd er vendutie gehouden in het huis van den heer de Roze; 't was nu een heel eenvoudige inboedel, en toch kostte het scheiden van die weinige meubels Angelientje meer tranen dan vroeger van alle pracht in de groote woning. Zij was in de laatste maanden veel verstandiger geworden en begreep het nu eerst goed, dat zij geen eigen tehuis meer zou hebben en onder vreemden ging; want hoe goed de familie Vonkers ook was, het was toch altijd een andere omgeving, die noch hare ouders, noch haar toebehoorde.

Gelukkig brengt de tijd aan de bitterste smart eenigen troost aan en dit ondervond ook Angelientje: spoedig begon zij weer wat plezier te krijgen in het leeren en spelen, en al schreide zij soms in bed zich in slaap bij de herinnering aan haar lief mamaatje, toch waren er zeer dikwijls oogenblikken, dat zij recht vroolijk en onbezorgd kon zijn als vroeger.

Toen het tijd was om 't antwoord te ontvangen op de brieven, die den dood van mevrouw de Roze in Holland hadden bekend gemaakt, verlangde zij

[p. 38]

zeer naar een woord van Rudolf, maar ach! er kwam wel een zeer bedrukte brief van hem aan papa, doch aan haar geen woord.

Angelientje zweeg echter over hare teleurstelling, om papa niet boos te maken tegen Rudolf, en daarbij, er kwamen nu weer andere zorgen voor haar.

Tante Rudolphine schreef, dat Angelientje niet tusschen de wilden mocht opgroeien en dus naar Holland moest gaan met de eerste de beste gelegenheid; er was een goede school pas opgericht in de stad, waarin tante woonde, daar kon zij heengaan en bij tante het overige van den dag en nacht doorbrengen.

Verder deed tante - maar dit vertelde papa aan Angelientje niet - vrij duidelijk voelen, dat zij voor het meisje wel zorgen wilde, maar dat zij niet moest denken evenals Rudolf, ten hare laste te komen.

Niettegenstaande mijnheer en mevrouw Vonkers hun best deden mijnheer de Roze over te halen, zijn dochtertje hier te laten, bleef hij op zijn stuk staan en nam zijn maatregelen om haar toe te vertrouwen aan een familie, die toevallig naar Europa vertrok en die hij bijzonder goed kende.

Zoo deze goede gelegenheid zich niet juist op dit tijdstip had aangeboden, misschien ware Angelientje's vertrek dan tot een onbepaalden tijd uitgesteld geworden, maar nu of anders in geen jaren bood zich een geschikt gezelschap aan, en alzoo werd tot de scheiding van vader en dochter besloten.

Angelientje zag er niet erg tegenop: zij verlangde zeer naar Rudolf; daarbij was zij nog jong genoeg om in elke verandering van lot niets dan de aangename zijde te zien. Toch was het hard genoeg afscheid te nemen van dien armen, lieven papa en de goede familie Vonkers.

Kleine Jeanne was zielsbedroefd toen zij hare vriendin reisvaardig zag, en daar mijnheer zijn dochter aan boord wilde brengen, vonden papa en mama het maar beter 't afscheid bij hen thuis te nemen.

[p. 39]

Er werden veel traantjes vergoten; mevrouw Vonkers drukte haar pleegkind nogmaals op het hart, de lessen en wenken van haar overleden mama stipt te volgen; mijnheer raadde haar aan toch vooral goed te eten, daar zij anders te zwak zou worden voor hare studiën en Jeantje gaf haar nog een klein album tot souvenir, terwijl de andere kinderen aan hare kleederen hingen en riepen:

‘Kom toch spoedig terug!’

Eindelijk reed de huurwagen naar de stad; Angelientje hield gedurende de lange rit onophoudelijk papa's hand in de hare en zag met schrik, dat men hoe langer hoe dichter kwam bij de Chineesche huizen en de akelige doodsche straten van de stad, die er lang zoo frisch en vroolijk niet uitzagen als de mooie wijken van Weltevreden, waar Angelientje haar gelukkige jeugd had doorgebracht en die zij misschien nimmermeer zou terugzien.

Bij den boom (de plaats vanwaar het kleine stoombootje afvoer naar het groote schip) stonden veel menschen bijeen, o.a. ook de ouders van Emilie, die goede vrienden van hen wegbrachten.

Angeline stond verlegen naast haar papa bij de familie te praten, die haar onder bescherming zou nemen en merkte niet op, hoe Emilie haar onophoudelijk aankeek.

Eindelijk, toen het oogenblik van vertrekken was aangekomen, kwam toevallig de kleine nuf, die zich al verbeeldde een halve dame te zijn, vlak naast haar voormalige vriendin te staan en Angelientje kon zich niet weerhouden om te zeggen:

‘Dag Emilie!’

‘O, ben jij dat, Lientje, ga je naar Holland?’

Angelientje knikte met betraande oogen van ja.

‘Dat zal je wel plezier doen; zeg, weet je dat wij de volgende maand in je oude huis komen te wonen?’

‘Neen, dat weet ik niet.’

‘En ik krijg jou paviljoentje tot mijn eigen kamer.

[p. 40]

Ik verlang niet naar Holland te gaan, maar in jou plaats! Nu adieu, goede reis!’

Dit afscheid was dus noch hartelijk, noch aandoenlijk, en eenigen die vader en dochter op het bootje zagen stappen, zeiden:

‘Dat arme kind, wat is haar lot veranderd! Anderhalf jaar geleden werd zij door iedereen benijd; dat komt nu van het verwennen der kinderen. Nu valt haar die ontbering dubbel hard!’

Och, ze hadden eens moeten weten, hoe niets het arme Angelientje zwaarder viel dan het missen harer ouders.

Eenige uren later stond een meisje, over de verschansing van een groot schip geleund, te wuiven met haar zakdoek naar een stoombootje, dat zich snel in de richting der kust verwijderde, waar ze heel onduidelijk een heer in 't wit gekleed zag staan, die haar ook met zijn hoed een laatst vaarwel toeriep.

Eindelijk verdween alles in het verschiet en Angelientje viel bitter schreiend op een bank neer, want nu eerst voelde zij zich alléén.