Angeline's beloften

IV.

Treurige dagen waren het die volgden op het gelukkige verjaringsfeest van de twaalfjarige Angeline.

Zij ging nog altijd naar school en vertelde er niets van aan mama dat Emilie hoe langer hoe koeler tegen haar werd en de andere meisjes, al waren die niet zoo nuffig, toch lang niet meer zoo lief schenen als vroeger.

Maar mevrouw Vonkers en Jeanne overlaadden haar met allerlei kleine oplettendheden, en dit vertelde zij wel thuis,

Papa was in dien korten tijd zeker tien jaar ouder geworden en mama droeg haar mooie zijden japonnen niet meer, en ofschoon zij in tegenwoordigheid

[p. 25]

van papa altijd even kalm en gelaten scheen, als zij alleen was en hare mooie meubels en bijouteriën aanzag merkte Angelientje duidelijk genoeg dat hare oogen vochtig werden.

Alles werd voor de vendutie in orde gemaakt en men ging het kleine huis zien, dat niet ver van Jeanne's woning af lag. Er waren maar twee kamers behalve de voor- en achtergalerij en een heel klein tuintje van voren, maar het was groot genoeg voor hun drieën.

De kokkie^*) met Djêba, haar dochtertje en Kebon bleven de familie alleen over van hun grooten stoet bedienden. De eenvoudigste meubelen werden naar het nieuwe huis overgebracht, de andere moesten verkocht worden evenals het speelgoed en de boeken van Angelientje.

Dat was ook een verdrietig oogenblik, dien Zaterdagavond, toen alles in huis gearrangeerd was voor den kijkdag van morgen, zoo netjes als op den dag van het bal en mevrouw nog eens alle kamers doorliep, om te zien of alles in orde was, eigenlijk om een laatst vaarwel toe te roepen aan die plaatsen, waar zij zoo gelukkig was geweest.

Ook Angelientje ging voor het laatst naar haar paviljoentje en zag naar die mooie poppenmeubeltjes en al dat op een tafel uitgestald speelgoed, dat alles nog even goed als nieuw was, want netheid behoorde tot hare hoofddeugden en snel wischte zij een traantje weg.

Het serviesje had ze mogen behouden, de beide poppen ook, en Robinson Crusoë er bij, maar het kon haar niet schelen of zij in 't nieuwe huis geen speelgoed had. Er moest een ander leven voor haar beginnen en zij vond het nu wel aardig dat mama haar meer als een groot mensch behandelde en vooral haar plan goedkeurde om te studeeren voor haar examens.

Maar toch, nu het op scheiden aankwam, viel het

*) Keukenmeid.

[p. 26]

haar zeer hard het kamertje en het tuintje te verlaten; mama riep haar, want voor het laatst zou hun eigen rijtuig hen naar het nieuwe huis brengen; natuurlijk kwam er voortaan niets meer in van eigen equipage houden.

Eenige oogenblikken later reden zij weg en twee dagen later behoorde niets meer van den keurigen inboedel aan hare lieve ouders.

Toch schikte Angelientje zich heel spoedig in haar nieuw leven; het huisje zag er zoo niet rijk, maar toch netjes en vriendelijk uit. Papa ging elken morgen met de tram, die niet ver vandaar voorbij kwam, naar de stad, mama gaf haar nu zelf pianoles in plaats van den strengen muziekmeester, en zij ging te voet naar het dichtbij gelegen huis van mevrouw Vonkers, die hare vriendin in het ongeluk trouw bleef.

Noch Emilie, noch hare ouders kwamen meer een bezoek brengen bij hun vroegere vrienden en Emilie ging naar een andere school. Angelientje was hier niets verdrietig over; zij had genoeg aan de vriendschap van haar lieve Jeanne die met hare jongere broertjes en zusjes alle middagen met haar kwam spelen.

De pop verdween langzamerhand, en ook Beatrice werd spoedig het uitsluitend eigendom van de jongere Sientje Vonkers, want de twee vriendinnen vonden gelegenheid genoeg elkander te amuseeren.

Partijen werden er wel niet meer gegeven, maar toch, zij hadden plezier genoeg als mama zich soms voor de piano - die uit de schipbreuk gered was - neerzette en vroolijke deuntjes speelde, waarop Angelientje met haar kameraadjes dan vroolijk rondsprongen.

Soms ging zij met papa meerijden in de tram en dan bracht Kromo haar terug, en er was geen feestje bij mevrouw Vonkers, of Angelientje behoorde tot de eerste der genoodigden.

Of pa en mama zich evengoed wenden aan het

[p. 27]

nieuwe leven als hun dochtertje, dit vertelden zij haar natuurlijk niet. Mijnheer had een betrekking gekregen op een kantoor, hij, die eenige maanden geleden nog chef was geweest van een groot handelshuis; mama nam bedaard en kalm haar huishouden waar, evenals vroeger in het groote huis op het Koningsplein, en alleen mevrouw Vonkers merkte op, dat zij in den laatsten tijd soms erg bleek en afgemat van uiterlijk was, en vriendelijk raadde de vriendin haar aan, zich wat meer rust te gunnen.

Een zware last was echter van hunne schouders genomen; de opvoeding van Rudolf. Een oud-tante, wier pete-kind hij was, beloofde daarvoor te zullen zorgen, en dit was een groote verlichting voor de verarmde familie. Zoo ging er dus langzamerhand een jaar om en weer was het Angelientje's verjaardag.

Weer stond mama voor haar ijzeren ledikantje en kuste haar wakker, en als het kon met nog meer teederheid dan het vorige jaar, drukte zij haar lieveling aan het hart.

‘Mama,’ vroeg Angelientje, ‘is u tevreden over mij? Ik heb het geheele jaar geen enkelen keer,’ fluisterde zij zachtjes, ‘gejokt!’

‘Ja, mijn attie, je bent mijn grootste geluk. God zij dank, dat we ons geld en goed, maar niet jou verloren hebben.’

Papa drukte haar vluchtig een kus op de wangen en scheen haar niets te willen zeggen; misschien vreesde hij aangedaan te worden en onder haar servet lagen nog een paar geschenkjes, nuttige boeken en een mooie haakpen, waarvoor zij even hartelijk papa en mama bedankte als het vorige jaar voor de rijke cadeaux.

Jeantje kwam dien dag weer bij haar doorbrengen en het eerste wat deze haar in vertrouwen zeide, was:

‘Wat ben ik blij dat die akelige Emilie er niet meer is.’

's Avonds speelde men ‘zwarte Piet,’ papa, mama,

[p. 28]

mijnheer, mevrouw en Kareltje Vonkers speelden mee. Om tien uur ging men naar huis en papa vroeg zijn dochtertje:

‘Heb je plezier gehad?’

‘O papa, evenveel als het vorige jaar!’

Werkelijk, Angelientje betreurde hare vroegere weelde niet meer. Zij was nu immers ook gelukkig in de liefde van hare ouders; en nu zij deze nog had, kon zij zich gemakkelijk troosten in het gemis van al den rijkdom, dat zij, jong als ze was, nu niet meer voelde.

Eens, dat zij van school tehuis kwam, vond zij de trouwe kokkie haar opwachten voor het hek.

Njonja sakiet,’ zeide zij, ‘toewan Dokter belon dateng!’^*)

‘Mag ik dan niet naar mama gaan?’ vroeg zij.

‘Ja, maar plan-plan.’^**)

Angelientje dacht aan dien treurigen dag in het groote huis, toen mama ook te bed had gelegen, en ongerust legde zij hare boeken in de achtergalerij neer en sloop in de slaapkamer.

Mevrouw scheen te sluimeren en wat haar vooral verwonderde was, dat papa reeds uit de stad terug was en nu naast het bed zat met een zeer bezorgd gelaat.

‘Is de dokter er nog niet?’ fluisterde hij. Angelientje kwam nader en mevrouw sloeg de oogen op.

‘Wat scheelt u, mama?’ vroeg zij half snikkend.

‘Och kind, 't is niet erg,’ en nu eerst viel het haar op hoe doodsbleek de zieke was. Zij kuste het koude gelaat harer moeder en daar juist de dokter voor de deur stilhield, stond papa op en wenkte haar uit de kamer te gaan.

Van Kokkie hoorde Angelientje dat mama een bloedspuwing had gehad; de dokter bleef lang binnen en toen hij naar buiten ging, hoorde zij hem

*) Mevrouw is ziek en de dokter is nog niet gekomen.

**) Langzaam.

[p. 29]

tegen haar vader zeggen:

‘Rust, niets dan rust.’

Nauwelijks was de geneesheer weg, of mijnheer de Roze riep zijn dochtertje bij zich en zeide haar zeer ernstig:

‘Mama is zeer ziek, Angelientje, en moet vooral rust hebben; daarom mag zij zich niet meer met de huishouding bemoeien. Ik moet alle dagen naar de stad en dan is zij geheel alleen, maar je bent nu dertien jaar, dus geen kind meer. 's Morgens moet je met Kokkie naar de dispens^*) gaan en haar de noodige inlichtingen geven voor het middageten; verder zal ik mevrouw Vonkers verzoeken je werk op te geven, dat je heel stil in mama's kamer moet afwerken, of wel, je houdt je bezig met een handwerk, en zorgt er voor, mama op den bepaalden tijd haar medicijn in te geven. Van naar school gaan komt natuurlijk in den eersten tijd niet, want mama's ziekte kan zeer lang duren.’

‘En wordt mama dan beter?’

‘We willen het hopen, kind, als je goed oppast dan zeker wel!’

Zoo veranderde dus Angelientjes leven alweder en zij deed haar plicht onverbeterlijk. Mevrouw Vonkers kwam elken middag na twaalf uur in haar donker zijden kimono, met een pajong^**) boven het hoofd, naar de zieke kijken en keerde 's avonds terug, om haar gezelschap te houden; nu en dan mocht mama opzitten in den grooten luiaardstoel, maar gewoonlijk overviel haar dan zulk een zware hoestbui, dat papa haar maar spoedig weer naar bed droeg; zij werd bij den dag zwakker en zwakker en niettegenstaande al de lekkere soepjes, die Kokkie op Angelientjes verzoek kookte, bleef de eetlust geheel weg.

*) Provisiekamer.

**) Zonnescherm.