De geest van Jan Tamboer

Van een Bruydegom die sijn Bruydt afghesoent wierde.

Het is eens op een tijdt ghebeurt (in't vermaerde Vleck het Heeren-Veen, ghelegen in Vrieslandt) dat een seecker Ionghman Vrijde na een jonge Dochter, en na een langh aenhouden beloofde sy hem te trouwen, waer door hy seer verblijdt was; En alsoo de Ieught wat haestigh valt in't by slapen, versocht hy aen haer om sijne couragie eens haer te toonen, het welck sy afsloegh, en seide, het gheeft hier nu gheen pas, maer als het doch geschieden sal, so koomt precijs te neghen uuren op die Hooy-berg die daer by ons huys staet, dat hy beloofde om te doen; 't Welck een loosen Boeve hoorde, alwaer sy niet op en dochten. Den Bruydegom verblijdt zijnde, nam sijn afscheyt van sijn Liefste, denckende by hem selven hier

[p. 236]

mach nu wel een Vaen op staen, ginck in een Herberge en dronck aldaer een tijdt lanck. En alsoo de tijdt verloopen was ginck sy op de Hooy-bergh, en verwachtede haren Bruydegom, die noch al in de Herbergh sat en dronk en niet gehoort hadde dat de Klock negen uuren had gheslaghen: Desen voorsz Boeve hier op lettende dat de Bruydegom niet en quam ter gestemder tijdt, soo klam hy op de Hooy-bergh, en soende haer eens met een gauwigheydt, en ginck doen wegh van haer: Quam doe voor de selve Herberghe, ende vondt den Ghehoornden Bruydegom daer noch sitten, maer stondt voort op, en ginck al lacchende ten Huyse uyt; en komende ter plaetse als ghestemt was, en haer niet siende, klom op den Hooy-bergh, segghende, bent ghy hier niet Liefste? doch gheen antwoordt krijghende gingh verstoort weder wech.