De geest van Jan Tamboer

Van een Apoteeckers Ionghe die hem vergiste.

Een seecker Doctor hebbende eens twee Pacienten, waer van d'eene een oudt Man was, die een jonghe Vrouwe getrouwt hadde,

[p. 211]

en begheerde wat tot versterckinghe van sijn natuure. De ander was een jonck Man, die en konde gheen stoel-ganck krijghen, begheerde een Purgatie ghemaeckt te hebben. De Doctor ginck tot een Apteecker, en ordineerde voor haer beyde, en seyde, stiert elck het sijne, en ginck doe wegh. De Apoteecker stierde sijn Ionghe daer mede heen, en de Ionghe hem vergissende, brenght het verkeert. De oude Man het ingenomen hebbende, ginck te bedde, en een half uur op het bedde ghelegen hebbende, kreegh snijdinghe in sijn buyck, dat hy uyt het bedde moest, en dat duyrde de gheheele nacht, soo dat de Vrouwe daer weynigh van te bed was, en seer te onvreden. Den anderen nam des morghens het sijne oock in, en meende daer stoel-ganck me te verkrijgen, maer in plaets van dat kreegh hy verrijsenisse, soo dat hy liever een Venus dier hadde, als een Kack-stoel. De Doctor ginck 's anderen daeghs sijn Pacienten eens besoecken, en quam eerst by de oude Man, die hy noch op 't bedde vondt, en vraeghde hem hoe hy ghevaren was. Hy antwoorde, ghy hebt my bedrooghen, in plaets van versterckinghe van mijn natuyre, hebt ghy een Purgatie gemaeckt. De Doctor wel merckende wat daer schuylde, lachte in sich selfs: En ging doe na den anderen, vraegde hem oock hoe het hem vergaen was, en of hy al stoel-ganck ghehadt hadde, Ick mocht

[p. 212]

de Duyvel op u lijf ghehadt hebben, ick ben gheweest als een rasendt mensche, ik heb beter een Vrouw-mensch van doen gheweest, als een Kack-stoel. Doe ginck de Doctor al lachende wegh.