De geest van Jan Tamboer

Clucht van twee Vryers.

Binnen Hasselt is het eens gebeurt, dat daer een Herberghe was, daer drie Dochters waren, die (soo men seyde) eerlick van herten waren, maer sy vielen wat licht van neers, soo dat daer een spreeck-woordt van was, de oudste is de beste, de middelste slaept by de gasten en de jonghste gaet om de heert. Soo gebeuerde het, dat daer een Ionghman (van buyten) nae een van dese Dochters quam te vryen, en hy ginck daer ter herberge, hem ontmoetende een Ionghman van sijn kennis, die hem welkoom heete, en hem vraeghde waer hy ter herberge was, hy antwoorde, ick ben daer ter herberge, en noemde hem de plaetse. De ander seyde, dat is welghedaen, want Ioncker Iutfaes leerde sijn Kinderen, dat sy ten eersten

[p. 160]

in 't Hoer-huys souden gaen, soo konnen sy een Herberghe besparen, want (seyde hy) sy willender doch wesen. De Ionghman hem dat aen-treckende, wist niet hoe hy dat verstaen soude, komt weder by sijn Vryster, daer hy genoeghsaem aen verlooft was, en vertelde haer wat hem bejeghent was; De ander Ionghman wierdt ontbooden, en hem ghevraeght wat hy met soodanighe woorden meende, als hy ghesproocken hadde, en of hy haer voor sulke Luyden aen sagh; Hy wel marckende watter doe schuilde, en dat het Baecken verset was, seide: Wat heb ick geseght? ick wist wel dat hy hier vryde, daerom seyde ick dat uyt kortswijl, en meende dat het best was, dat hy voort by de Bruidt in trock, dat hy dan op geen ander behoefde te loopen; Hier mede waren sy aen beyden zijden wel te vreden.