De geest van Jan Tamboer

Van een jonge Vrouwe die niet ghesoent, maer wel in de neers wou geblasen wesen.

Een seecker Ionghman een Dochter ghetrouwt hebbende, dewelcke een quaedt vermoeden op de Paep hadde, vreesende dat hy wel een blaeuw ooge daer aen wagen soude om sijn swagher te moghen worden, en by hem selven over-legghende wat hy best doen soude als hy by sijn Bruydt te bedde quam, vondt geraden om een garde op het bedde te leggen, t welck hy dede: By haer op 't bedde komende, vraeghde hy haer, of hy haer wel eens soenen mocht, sy antwoorde, jae Liefste; doen nam hy de roede, en geesselde haer daer dapper mede, dat haer niet wel aen stont: maer daer nae haer vragende of hy haer wel eens in de neers soude moghen blasen; Sy antwoorde weder jae, doen bewees hy haer een vriendtschap die haer beter aen stondt, en haer beter vermaeckte. Sy nu malkander wat gehad hebbende, soo quam de Pape en leyde sijn laghen, (gelijck de jonge Man gevreest hadde) na sijn Wijf, om by haer te slapen; haer vragende of

[p. 144]

hyse wel eens soenen moght, waer op sy antwoorde van neen, vreesende dat 't weer op een geesselen uyt komen sou, maer seyde weder om teghens de Pape, wilt ghy my eens in de neers blasen, dat moght ghy wel doen. Hy wederom seyde, daer blaes dy de Duyvel in, en hy gingh verstoort en beschaemt wegh.