VVat raars.
Men seght, dat Duc de Alb, so langh hy in Neerlandt geregneert
heeft, maer eens heeft gelacchen; 't Welck om dit navolgende geschach: Eens in
seker Dorp zijnde, daer een Meyt een groote snoeck teghens een houte schuttingh
schoon maeckte, in de welcke een ront gat was, daer een quast was uyt-gevallen,
soo quam, daer by geval, een Soldaet te wateren, die sijn tuygh door het
voorghemelte gat stack. De meyt, dit siende, opende den beck van de Snoeck, en
gaf hem dit pronckertje te swelgen, 't welck hy wel stijf vast hiel. De
Soldaet, aen de ander zy van de schutting de kampriollen beginnende te
springen, maeckte sulck gebaer, dat al het volk daer omtrent uytquam, om te
sien, wat daer gans was, dewelcken, siende, dat onsen maer alsoo gestelt was,
begosten overluyt te lacchen, sonder hem hulp te bieden de Duc quam mee op dat
gerucht uyt, de welk siende dit schouw-spel, kost hem niet, ghelijck de
anderen, van lacchen onthouden; doch gheboodt, datmen hem los sou maecken, het
welck noch effen ten ty quam, want had hy een weynigh langher vast ghehouden,
hy had hem het heele hachje af-geset.
Auteursrechtvrij