|
| |
Vreemd Trouw-geval.
Daer is t' Amsterdam, omtrent voor twee paer
jaren,
Een seldtsaem Trouw gheval de lieden wedervaren:
Het geen wel waerdigh is alhier te zijn gedacht,
Vermidts het onse tydt aen ons heeft
voort-ghebracht.
Den leser leen zijn lust. Een Vryer, fris van leden,
En wacker uyt'er aert, van boven tot beneden,
Had in sijn fiere jeught, te dragen swaren last,
Vermids hy dus langh was een backers ambachts gast.
Na langhe slaverny, bedenckende zyn leven,
Bevindt het best te zyn, sich in den Echt te geven.
Te hebben eene hulp, die hem een weynig steun
En die met hem, in 't sweet, noch wel een lietje
deunt.
| |
| |
Oock daer hy lust in schept, om willigh voor te
staven,
Als die in eenigh leer hem met haer gunst kan laven.
Des tydt hy netjes uyt, en siet gheswindigh om,
Op 't geen hem best ghelijckt van 't soete
maegdendom
Na dat hy veel besiet, so is'er een van allen,
Waer in zyn keurigh oogh had wonder groot bevallen.
Daer was een puntig Dier, dat met de linne Naaldt.
By alderhande volck haer kost en kleedingh haalt.
Dit Meysje, by geval, was by een weeuw te Nayen:
Alwaer den Vryer komt, om zynen lust te payen.
Hy komt vrymoedigh in, en boodtschapt dit of dat,
Waer van men niet en wist, doch langhe reden hadt.
De Maeght vat zyn bejagh: doch wat hy docht te brouwen,
Dat is maer enckel windt: het dier wil hoogher trouwen.
Hy niet te min houdt moet? En komt te met eens
weer.
De stuursheyt die zy toont, die reekent hy haer
eer.
Maer let eens hoe het gaet: Hy komt ten vyfden maale,
Wanneer de Nayster was, om 't een of aar te haalen.
De Vrouwe van het huys, een wel gesete weeuw,
Die thoont voor zijn ghesicht een goudt ghelijcke
Eeuw.
Zy noodt hem in haer Zaal, zy bid hem daer ten eeren;
Zy laet hem haren staet vrypostig sien en weeren,
Zy spreekt op deez wijs, o Jongman, gaaf en schoon.
Ghy zijt, in myn gesicht, een weergaa van Adoon!
Ick hebbe ny gespuert, dat uwe jonghe sinnen.
Geneeghe zijn, een Maeght van slechten staat te minnen,
Een Maeght, die haaren kost maer met het Naaltje
windt,
En die op mijnen wenk, haer strax gedienstig vindt,
Die niet begoedert is, noch heeft om af te leven.
Oock die gheen schoonheydt heeft, waer naar de Jonghmans
streven,
| |
| |
En noch, gelijck ghy weet, soo is zy
byster trots.
Voorwaer, dat is gheensins een gave uwes lots.
Ghy zijt te braven Baas: ghy moet vry hoogher trouwen,
U Past een rijcke Vrouw, die u kan onderhouwen.
En soo ghy die begeert, zie daer, ick hebbe geldt
Wie houdt u, van de geen, die u wordt voorgestelt?
Dit hoord hy, dat sy spreekt: doch kan in syn gedachten
Dit niet dan enckel jock, en enckel boerten achten.
Des lacht hy om haer praat: en slaet dit in den
wint.
Maer sy hervat het woordt, en spreeckt: myn waerde
Vriendt.
Belach myn reden niet: het sijn geen jockernyen.
En uwe brave lest ghedoodt gheen veynzeryen:
Des spreeck ick soo het leyt, en soo het hart my
port:
Vermidts ick meer en meer door u bevangen wordt.
Waerom doch lang gedorst, wen 't hart zich wenst te laven,
Waerom in 't hart een graf voor 't rijpe woordt gegraven?
Ghy zijt het die my boeyt met banden van de min.
Des seg ick andermael, ghy leght in mijnen sin.
En daer is seeckerheyt, ontfangh dees, goude schijven.
Die, soo ick u begeef, uw' eygen sullen blyven,
Met geeft sy hem een saeck, gevult met enkel goudt;
Waer door de saak hem dwinght, dat hy op haer
vertrout.
Hy neemt dan seeckerheyt, en kust haer gloend kaaken.
Die in sijn boesem strax een Etnaas gloet doen blaaken.
Hy eet en drinckt met haer, en blijft den gantschen
nacht,
Tot dat de blond' AUROOR hem lodderlijck toelacht.
En tuyght aen Amsterdam van sijn geluckigh vryen,
Dat hem de Juffer kiest, diens macht hem stelt ter syen,
Hier op soo paert het Paer, in 't aensien van de
nijdt.
Soo toont ons onse eeuw een schaauw van d'oude
tydt.
|
|
Auteursrechtvrij