De geest van Jan Tamboer

Onvergeeffelijcke Zonde.

Eener sijn Sonden gebiecht hebbende, by een Priester, wiert van de selve gevraeght, of hy nu alles geopenbaert hadde, wat hy met

[p. 3]

weten ghedaen hadt. En dewijl hy het slimste verswegen hadde, so gaf hy een sucht, seggende, ghy vraeght my te veel, Heer Vader. Ick doe niet, sey de Priester, segget my slechts, al wat ghy op u hert hebt, ick kan 't u altemael vergeven. Ach, antwoorde de ander, dat ick dat wist, ick openbaerde het u terstondt. Dat doet, sey de Paep; want ick verseker u vergiffenis. Den ander dan, seyde: Heer Vader, 't is op een tijt gebeurt, dat ick de suyvere Maeghde-blom van een Nonne gepluckt hebbe O! onvergeeffelijcke Sonde! sey de Paep, daer is geen meerder gruwel, als Godtsgeheylighde t'ontheyligen. En, sey hy voort, waer hebt ghy dat gedaen? In een hoeckje van de Kerk, antwoorde de ander, terwijl dat ghy predickte. O gruwel aller gruwelen! riep hy daer op; ik geloof dat het helsche vuur onder u beyde gebrandt heeft, toen ghy die godloosheyt pleegde. Iae, dat docht my al, sloegh d'ander daer op, want sy kost haer gat van hette qualijck stil houden.