Mijn dagboek. Dagboek 1. 1907-1911

25 Februari

Gisteren is het gebeurd. Gisteren. Den feestdag van Sint Matthias, den Apostel, door den Heiligen Geest aangewezen als plaatsvervanger van Judas. Men zou zuiverste engelenwoorden moeten hebben om in volkomen omvang te kunnen zeggen wat er in werkelijkheid geschied is. Onze jongen en ik hebben het Doopsel ontvangen, Christine en ik zijn gehuwd. Jezus heeft ons verlost en gezuiverd; wij zijn herboren. Wat wil ik neerschrijven van het onbeschrijfelijke? Onder de woorden van den priester viel het oude leven van mij af als vuile lompen, een nieuw lichtschijnend gewaad werd mij omhangen. De priester dreef de troebele duisternis van het verleden uit mij, mijn lichaam werd zuiver, een albasten vaas gelijk, waar binnenin de hevig zachte vlam der ziel nu vrijelijk branden kan.

Welk een dag! Reeds vroeg waren wij met ons drieën in de St. Médard, onze parochie-kerk, en bleven wachtende

[p. 183]

bidden. Verlangen en vrees, ontzag voor het enorme dat ons gebeuren ging, hielden mij bevangen. Nimmer, nimmer zal ik die uren vergeten. De gebeurtenis van dien dag is het centrum van mijn leven, voor altijd. Ik ben nu een Christen. Mijn God, Uwe genade is zo zwaar, en mijn verrukking staat naar u, als een berg in het hemellicht. Ik ben een Christen. Ik ben een Christen. En dat is geen droom, dat is geen schoon spel der verbeelding, dat is geen zelfbegoocheling met wel-klinkende woorden, dat is geen schone schijn noch troostvolle leugen, néén, het is werkelijkheid voor eeuwig. Ik ben Christen voor alle eeuwigheid.

Toen kapelaan Langlois en de Bloy's aangekomen waren, begaven wij ons naar de Doopkapel. Allen traden binnen het hek, ik alleen moest er buiten blijven, stond daar als een bedelaar. De priester en Léon Bloy zeiden afwisselend de verzen der Psalmen, ik beantwoordde de vragen, ik bad, geknield vóór den drempel, het Pater noster; eindelijk mocht ik binnenkomen, werd ik gedoopt. Ik heb de macht van de gewijde vingers van den priester gevoeld; de zuiverende macht van het Sakrament doordrong ziel en lichaam, ik heb het ontvangen in gans zijn omvang, onvoorwaardelijk, aangezien ik niet gedoopt was. Welk een daad verricht de priester! Hij heeft mijn ziel ontboeid, hij heeft den kwaden vijand uit mij gedreven, en toen hij de woorden over mij sprak: Ego te baptizo in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, was ik een rein kind zonder zonde. Ik stond in onmiddellijke beroering met het bovennatuurlijke. Schreiende van vreugde omhelsden wij elkander. Het is van zo oneindige verrukking, Gods genadevolle liefde als het ware tastbaar te ervaren.

Ik ben nu bekleed met Christus. Het is duizelingwekkend schoon. - Nadat ook Pieterke gedoopt was, voor wien al deze wonderen zo natuurlijk zijn en wiens ziel beefde in zijn kinderogen, werd ons huwelijk in een andere kapel gezegend. Nu zijn Christine en ik waarachtig getrouwd, zijn wij onverbrekelijk één geworden, zoals Jezus verenigd is met de Kerk. Wat

[p. 184]

kunt ge anders dan snikkende neerknielen en de heilige Namen stamelen!

Na afloop der plechtigheid zijn wij gezamenlijk met de Bloy's en kapelaan Langlois, naar Montmartre getrokken, naar de woning van mijn peter, waar een feestelijke tafel gereed was gemaakt. Nu weet ik wat het is, de christen-vreugde en de vrede-volle diepe blijdschap. Het was een waarachtig feest. En aller ogen hadden een wonderen glans, dien dag. Eerst laat in den avond keerden wij huiswaarts. Hoewel ik den omvang van hetgeen met mij gebeurd is niet bevatten kan, noch begrijpen, voel ik den volslagen ommekeer. Ik ben vrij, de ketenen zijn van mij afgenomen, mijn ziel kent geen belemmering meer, en mijn verstand heeft rust. Alles wat mij vroeger waardevol was en waaraan ik aandacht meende te moeten verlenen, is weggevallen. Ik herken mij zelven niet, terugblikkend naar het verleden. Ben ik die dwaas, die van onrust-bezetene, die gejaagde en die zoekende, welke zo rampzalig rondzwierf en met zijn angst trachtte te spelen en den vrede niet vinden kon? Ben ik die onnozele welke zijn honger naar God te stillen poogde met den tijdelijken schijn en zich misleidde met hoogmoedige leugens? - Ja, ik verlustigde mij in eigen bloedende wanhoop; ik zelf en het leven golden mij het schouwspel van een zinlozen chaos. Ik lachte om den godsdienst als om een poveren droom, waarmede een moderne geest volstrekt geen rekening meer te houden heeft. En ik vond het ruim en superieur, zowel het ‘ja’ als het ‘neen’ en al de schakeringen daartussen, volmondig te kunnen beamen! Ik was een belachelijke gek met blindheid geslagen. - En nu zie ik. Wonderbaar is het. Nu lig ik geknield in Gods woning. Eerst nu vangt mijn werkelijk leven aan. Ik verwerp al het vroegere, mijn meningen, mijn gedachten, mijn daden, mijn woorden, mijn verlangens. Ik behoor U, mijn God, U alleen; neem ons, doe met ons volgens Uwen wil. Fiat voluntas tua. Het is zo bitter te weten, dat wij, die beweren U, Jezus, lief te hebben met gans ons wezen, en U kennen als de Waarheid

[p. 185]

en de Liefde, en naar U verlangen als naar het opperste bezit, immerdoor U zullen doen lijden, opnieuw de nagels slaan - wij altijd wankele mensen - door Uw heilige Handen, die ons het leven gaven, door Uw gebenedijde Voeten die de aarde wijdend betraden, opnieuw de Doornenkroon met geweld zullen pressen op Uw hoofd, nadat wij opnieuw U de verschrikkelijke uren in den Olijftuin, toen Gij bloed zweette, zullen doen doorleven. Ik moet afstand doen van alles, en U volgen. Zegt ge niet, op den dag van mijn doop, in het Evangelie van de Mis, deze woorden: Tollite jugum meum super vos... Jugum enim meum suave est et onus meum leve. Het moet een verborgen zin hebben dat mijn Patroon is Sanctus Matthias, de Apostel van den Heiligen Geest, en dat de Doop en het Huwelijk hebben plaats gehad vlak voor den aanvang van de Grote Vasten. En welk een mysterieuze band is er gelegd tussen Léon Bloy en de zijnen, en ons! Met heel mijn hart dank ik God, dat Hij mij tot dezen man geleid heeft. Dezen ochtend woonden wij met ons drieën de Mis bij in de kapel der Benedictinessen, de eerste maal dat ik als christen die heilige handeling gebeuren zag. Bevende lag ik geknield, en ik voelde nimmer het mysterie zo duidelijk aanwezig, daar voor mij, rondom mij, in mij; een onbeschrijfelijke vreugde doorgloeide met hevigst licht mijn wezen. Ik verlang mijn God, Jezus lief te hebben en Hem die de smart aan zijn hart drukte als zijn heerlijke Bruid, gelijkvormig te worden. Ik vraag U de Liefde en het Lijden, te lijden uit liefde, en zal mij daardoor niet de opperste vreugde gegeven worden?

Het is moeilijk terug te keren in het gewone leven met zijn dagelijkse bezigheden, en toch, hoe doorschijnt God de dagen! Wij moeten onze taak volvoeren, den weg volgen welke ons gewezen wordt. En zijn de moeiten en de noden en alle beproevingen niet licht te dragen en zoet, zelfs het felste leed, wanneer ge het aanneemt als gaven van God, aan Jezus denkend die zo onnoembaar leed om ons te verlossen, en indachtig dat, door te lijden, gij Jezus helpt en zielen redden kunt?

[p. 186]

Christine zeide mij dezen avond: ‘Hoe wonderbaar is de liefde! Wij geven onze liefde aan elkander, milder, overdadiger dan ooit te voren, wij geven liefde aan degenen die ons dierbaar zijn, aan de vrienden, aan de doden, wij geven liefde aan de onbekenden die Jezus van node hebben en Hem niet kennen. Met liefde omgeven wij de lijdenden, de armen, de vagebonden, en degenen, die van allen verlaten zijn. En hoe meer ge geeft, des te onuitputtelijker wordt de schat waaruit ge neemt.’ -