Mijn dagboek. Dagboek 1. 1907-1911

13 Februari

Maandagmorgen. Te Courcelles bij Méréville. Gisteren in dit gehucht aangekomen, met de vrienden die, hartelijk, ons hun buitenwoning hadden aangeboden voor een verblijf in zuiverder lucht, voor den jongen. Des avonds vertrokken zij weer naar Parijs, en ik wandelde alleen door den maannacht huiswaarts. Straks ga ik Christine en Pieterke van den trein halen, aan het station te Méréville. Ik heb wat vuur gemaakt in de grote benedenkamer, want zodra de zon, die dit helder zomerhuis doorstooft, onder is, wordt het kil. Het is een diep genot, in de wijde zuivere stilte van het land te toeven. Geen geraas, geen mensen; alleen de vroege lente vult met haar blinkend licht den hemel en de aarde. De tijd, de acht dagen welke wij drieën hier zullen doorbrengen, zijn voor ons een retraite, en wij willen ons voorbereiden, met al de liefde waartoe wij in staat zijn, tot het grote gebeuren van de komende week, wanneer de jongen en ik, den 24sten Februari, in festo S. Matthiae, het Doopsel en Christine en ik eindelijk het Sakrament van het Huwelijk zullen ontvangen. De grote rust en de eenzaamheid, waarin mijn hart hier klopt, doen mij onnoembaar goed.

[p. 179]

De hoge muur welke de open plaats vóór de woning omgeeft, sluit mijn aandacht in afzondering, en zonder stoornis kan ik mij richten naar de werkelijkheden. En bidden en nadenken. De macht van het gebed wanneer ge volkomen zuiver zoudt zijn van geest en van lichaam, zoals de heiligen wel waren in vele ogenbikken van hun godgewijde leven, moet grenzenloos zijn; mijn bidden is slechts een wankel stamelen en zonder invloed, maar hoe voel ik dat het werkelijk gebed God als het ware geweld aandoet. Et omnia quaecumque petieritis in oratione credentes, accipietis.

Jezus, Gij zijt mijn Broeder. En terwijl ik u dien naam geef, ril ik van ontroering. Ge zijt onbereikbaar hoog en heilig, mijn geest duizelt over den afgrond van uw geheim, en toch Gij alléén, Gij alléén geeft mij den vrede en de diep-innerlijke, uitbundige vreugde. Gij zijt boven al mijn woorden, en Gij zijt het Dagelijks Brood. Ik kan dat niet bevatten. Ik lig doodstil en zie niets meer dan een verschrikkelijk Licht. En dat is rond als een Hostie. Gij geeft Uw Lichaam en Uw Bloed, en ik kan U niets geven, Jezus, ik heb niets, ik ben een arm mens die mateloos naar U hongert. Ziehier mijn ziel; ik leg haar in de holte van Uw Hand. Zij is vuil en vol modder; maar is zij niet kostbaar en van uiterste waarde? Rust zij niet zwaar in Uwe Hand? - Want ook voor haar hebt Gij, Gods Zoon, vergelding gegeven door Uw lijden aan Onzen Vader. Nu zie ik tegen den hemel de grote gedaante van het Kruis waaraan de bloedige tropee van Uw gemarteld Lichaam gespijkerd hangt, en het Bloed stroomt over mij. Het is dat Bloed dat mijn ogen heeft genezen van de blindheid. Waardoor heb ik het verdiend? Ik ben zo klein, zo gering, zo nietswaardig, zo walgwekkend, en toch hebt Gij niet geaarzeld mij aan te raken, et exsultavit spiritus meus in Deo Salutari meo. O, Uw liefde deinst voor niets en is oneindig. Gaaft Gij ons niet de Kerk? Tekendet ge niet de dagen tot feesten? Is elke dag niet door U een eeuwigheid geworden? De woorden en de gebaren der Mis, de gebeden van het Breviarium, gans de heilige Liturgie

[p. 180]

storten zich naar U als rivieren naar den oceaan. Gij koepelt, lijk de hemel over de aarde, over mijne ziel, en ik ril van woordenloze verrukking, mijn Jezus, mijn lieve Heer.