Mijn dagboek. Dagboek 1. 1907-1911

4 Februari

Christine en ik spraken vanavond over de mensen die wij kenden, over onze vrienden en kennissen, en zij zeide den indruk te hebben, of zij niet waarlijk leven. Dat is zo. Ik zie hen en ook mijzelven, vóór ik de genade van het geloof ontving, als fantomen ontstellend nodeloos zich bewegen, wier gebaren zonder zin zijn in de verschrikkelijke leegte. Zij schijnen mij te wonen in een killen nevel, zij verbeelden zich te handelen, iets te verwerkelijken, en zij doen niets, zij volbrengen niet één daad. Wat zeggen zij toch? Hun monden gaan open als van vissen, en er breekt geen levende stem uit; hun lichamen lopen ergens heen, hun geest meent te denken; zij draaien, zonder het zelve te weten, in een vast gesloten cirkel, zoals gevangenen in een kleine, hoogommuurde binnenplaats, aldoor hetzelfde wanhopige pad betreden.

[p. 178]

Ik zie de jaren van mijn eigen verleden, als één langen donkeren dag, en mijn ziel was een dode. Doch zonderling, wij denken nu veel meer dan vroeger aan onze vrienden, aan de wezens die ons lief zijn, aan de mensen, aan de onbekenden aan wie wij verbonden zijn door den geestelijken band der Communio Sanctorum; wij kunnen hen nu helpen, wij moeten hen nu helpen.

Meer en meer leer ik bidden met aandacht. Dan zegt ge levende woorden, dan doet ge werkelijke gebaren, en volvoert een daad. Ik vraag aan Onze Lieve Vrouwe mij te leren bidden, mij Jezus te leren liefhebben.

Ik herlees en herlees het wondere levensverhaal en de openbaringen van Anna Katharina Emmerich. Zij zag de werkelijkheid.