Mijn dagboek. Dagboek 1. 1907-1911

[p. 97]

Tweede gedeelte

Omnis qui petit, accipit, et qui quaerit, invenit, et pulsanti aperietur.
S. LUCAS XI, 10

[p. 98]

27 Januari 1909

Vanmiddag te Oostvoorne aangekomen. Van den Briel af was ik de enige reiziger in de stoomtram. Troosteloos verlaten lagen alom de vlakke landen onder den grauwen winterdag. Grote zwarte wolken werden aan flarden gescheurd en voortgedreven door den wind welken ik om den wagen hoorde gieren. Verzadigd van dien weemoedigen aanblik, stapte ik eindelijk aan het stationnetje uit, waar mijn jongste zuster mij wachtte. Het was of ik aan het uiteinde der wereld stond, zo'n zwaar gevoel van verlatenheid overviel mij. Wij liepen stevig door, want het was guur. E. vertelde mij dat er voortdurend tegenslag was in de genezing; de wonde wilde zich maar niet sluiten, telkens sprong zij weer open, en dat ontmoedigde de zieke. Hoe verlangde ik moeder te zien, en toch was ik bang. Wij kwamen over den Kerkbrink, kleine woningen lagen gesloten in het rond, er was geen menselijk wezen te zien, noch klonk een ander geluid dan de machtige stem van den wind, die uit de verte zwellende aanvoer en dan met razend geweld en tot schrik der hoge bomen rond wier kruinen wilde liederen klonken, huilend over het dorp verder joeg. O, ik was wel ontzettend ver van de zuidelijke zee en de zonnige bergen!

Mij dwingend tot kalmte en tot een vreugdigen groet, trad ik de ziekenkamer binnen. Ik omhelsde moeder innig en begon dan dadelijk druk te praten en te vragen en te vertellen, om mijn hevige ontroering te verbergen. Ik hield haar hand welke bleek en mager is geworden, tussen mijn warme levensvolle handen. Moeder is niet veel veranderd, wel is zij grijzer geworden in den tijd dat ik haar niet zag, maar het doet mij zo pijn, haar hulpeloos te zien lijden. Vader, mijn jongste zuster en ik zaten bij haar bed. Zij vertelde mij van de operatie, maar bovenal

[p. 99]

uitte zij haar blijdschap niet meer in het Diakonessenhuis te zijn, waar het zo kil en liefdeloos was en men meer de meubelen en den vloer verzorgde dan de zieken! Zij is toch geheel de oude gebleven, de opgewekte geestvolle vrouw, met innige belangstelling voor alles wat haar kinderen betreft, en zij zeide mij haar vreugde dat ook wij het geluk hadden gehad Italië te kunnen bezoeken. Na het middageten, dat wij in de belendende kamer nuttigden, hielp ik haar verbedden. Vreemd was het mij en aandoenlijk, háár op mijn armen te dragen, die mij als kind gedragen had.

Zij verlangt zo verschrikkelijk om te genezen en weer de gezonde sterke vrouw van vroeger te worden. Zij zeide mij haar verbazing al die pijnen en moeiten doorstaan te hebben en hevig heeft zij gevoeld, in bange ogenblikken, hoe ge met onverbreeklijke ketenen aan het leven gebonden zijt, wanneer ge liefhebt. De dood beangstigt haar niet maar het leven heeft zo machtige aantrekking en is zo zoet temidden van hen die u lief zijn. De dokter die haar nu behandelt, meent dat zij genezen kan. Maar het zal lang duren. Moeder heeft moed en geduld en is vol hoop op de komende lente hier buiten wanneer zij in den tuin zal kunnen zitten om weer de verloren krachten te herwinnen. Sinds zij het ziekenhuis verlaten heeft, verplegen mijn vader en jongste zuster haar, in afwachting van de komst ener katholieke ziekenzuster, 'n non, aanstaande week.

Dezen avond vertelde ik moeder uitvoerig over Rome, over het jubileum van den Paus, en hoe ik die stad begreep. Wij spraken natuurlijk ook over het katholicisme, waarvoor ik dikwijls haar mijn grote bewondering geschreven had, en zij was het met mij eens dat het de enige vorm van het Christendom is welke dien verheven godsdienst volkomen tot zijn recht laat komen. - Welk een wondere verwantschap van geest en inzicht voel ik met haar! Eenzelfde verlangen naar diepte leeft in ons. O, hoe wilde ik iets kunnen doen, een daad verrichten waardoor zij weer gezond en verlost werd van haar lijden. Maar ik ben machteloos, ik kan niets.