Mijn dagboek. Dagboek 1. 1907-1911

15 Juni, Zondag

Weer thuis, en het geregeld werken hervat. Doch het te korte verblijf in dat verre schone dal hangt in mij te schijnen als de herinnering aan een lichten gelukkigen droom. Ik kan er niet van scheiden... Ik herinner mij een laten namiddag: het was het wonder uur vóór het vallen van den avond. Wij hadden over de heuvels en door de bossen gedwaald, en een korf vol wilde aardbeien geplukt. Moede zetten wij ons aan den zoom van het pad dat zacht en langzaam van over den top naar het dal heen daalde en dicht bij onze herberg, aan den ingang van het dorp, naar den groten weg voerde. Vanwaar wij zaten, overzagen wij een wijd schoon land van bossen en bergen, en hier en daar bloeiende akkers. Over den énen oever van de beek, over het helle groen der weiden en de blauwige hooikleur, lag het doorschijnend vlies van schaduw, en het licht was daar als een edelsteen zo zuiver en zo lichtend.

[p. 46]

Hoog aan den wand der rotsachtige bergen in het westen stonden boomgroepen in zon, zij leken wel gouden bouketten. Wij schouwden, door de schoonheid van dit uur bevangen, over de aarde en naar de deinzende blauwe diepten van den volkomen helderen hemel, waar nu de zon haar tocht volbracht had. Hoe overgeweldig steeg mijn heimwee, bij het zwellen van den avond. In de windloze lucht stonden er bomen als in slaap gevallen, de beek vloeide haar donker water door de smaragden schemering. De avond omklom den berg, onmerkbaar langzaam; een enkele boomkruin droeg nog den gulden glans, tot ook deze doofde en het zonlicht opvloog immer verder, immer hoger, als een gouden vogel, naar den hemel. Toen zonk de aarde in den avond weg. Het was oneindig stil. En dan, plotseling, stak de wind op, de bomen rilden, er voer een huivering door de ruimte, en het klonk als een klagen, of nu alle hoop verloren was...