In dépôt

Woensdag 24 november

Gierende zuidwester storm met zwiepende regen. Het kamp staat blank; modder en nog eens modder. Klompenparade: arbeidsters en arbeiders gaan op klompen: tegen de kou, en om de modderpap door te baggeren. Woonbarakken en ziekenbarakken liggen in een brij van modder, waarin de schoen zich vastzuigt, waar de klomp doorheen komt. In het donker zoekt men tastend de weg, om niet uit te glijden in de modder, om niet te verdwalen in waterplassen om niet terecht te komen in de afvoergoten, die op bepaalde plekken dwars door het land zijn gegraven. Allerwegen drek. De paar tegelweggetjes zinken weg in de vloed van modder, die zich daaromheen heeft opgehoopt. Wie geen rubberlaarzen, klompen of overschoenen heeft, is een rampzalig mens, die dubbel en dwars de viezigheid van het kamp ondervindt. Het achtenveertigste geval van kinderverlamming heeft zich voorgedaan. Bijna alle gevallen blijken van lichte aard. Weinreb is met vrouw

[p. 213]

en kinderen naar Den Haag vertrokken. Asscher en professor Cohen krijgen een huisje, dat zij aanvaarden. Een klein voorrecht, dat mannen van aanzien, die zich voor de Joden zo verdienstelijk hebben gemaakt, toekomt. Een kinderhand is anders gauw gevuld. Jonge meisjes en vrouwen tewerkgesteld aan de wegwals, die zij met vereende krachten trekken. Er wordt schande gesproken over Samson, de zg. minister van Arbeid, die daartoe last heeft gegeven. Samson heeft bij de beeldhouwer Wertheim zijn buste laten maken, zij glimt van zelfgenoegzaamheid, een kleinburgerlijke kop zonder inhoud. Fried, een der dienstleiders, heeft zich eveneens aangemeld. Zo'n kans komt maar eens in het leven voor, door een knap beeldhouwer kosteloos te worden ‘vereeuwigd’. De beeldhouwer heeft hier blijkbaar niets beters te doen.