In dépôt

Zondag 25 juli

Decreet van dr. Pick, chef van de quarantainedienst: aangezien vliegen besmettelijke ziekten overbrengen, is ieder kampinwoner verplicht vijftig vliegen per dag te vangen en ze, gewikkeld in een papiertje, bij het quarantainestation in te leveren. Het paard achter de wagen: de hopen vuilnis, die in de nabijheid van het kamp liggen en waar de vliegen welig tieren, blijven buiten beschouwing, evenals de open, onreine wc's, bronnen van besmetting. In een der ziekenbarakken heeft men vliegenpapier opgehangen, waarop de vliegen bij honderden en duizenden gevangen worden. Het vliegenpapier is echter schaars. Gisteravond particulier bezoek bij een vooraanstaand Nederlands-Joodse dokter en zijn vrouw, in diens spreekkamer. Nog een andere dokter en diens vrouw waren op bezoek. Discussie over toestanden in het kamp. Ik: ‘De Hollandse Joden kunnen het bloed van de Duitse Joden wel drinken.’

[p. 95]

Gastheer: ‘Omgekeerd ook. Ik heb veel met de Duitsers gepraat en zij zijn nog altijd razend, dat zij hier zijn terechtgekomen, dat zij in het begin veel ontberingen hebben geleden, honger en kou. Zij zijn kwaad, dat de Hollandse Joden hen in de steek hebben gelaten.’ Genodigde doktersvrouw: ‘Dat zijn praatjes. De Hollandse Joden hebben de Duitse Joden geholpen wat zij konden. Ze hebben ze hele zendingen cacao, koffie, kaas gestuurd. Dezer dagen heeft een alter Kamp-Insass ronduit in mijn barak verklaard, dat de Nederlandse Joden geen schuld hebben aan het lot van de Duitse Joden. Zij hebben de ellendige Pruisische geest, die nooit tevreden is, alle schuld op anderen afschuift, steeds meer wil hebben. Ze blaffen en brullen de hele dag, blazen elke kleinigheid op tot een geweldig feit en dreigen iedereen die niet onmiddellijk gehoorzaamt, met transport.’ Gastvrouw: ‘De Duitse Joden hebben zeker geen reden om over de Nederlandse Joden te klagen. Ze zouden zich eerder kunnen beklagen over hun eigen Joodse landgenoten. Wat hebben de rijke Duitse Joden, die zich met vermogens in Amsterdam-Zuid vestigden, voor hun arme landgenoten gedaan? Niet veel. Zij hielden hun handen stijf op hun zak. Laat iemand dát maar eens tegenspreken.’ ‘Hoe is u hier door de Duitse artsen ontvangen?’ Gastheer: ‘Niet vriendelijk. Ik mocht in het begin wel een paar consulten houden per dag, en als ik er twee had, vond ik het druk; maar in de ziekenhuizen zelf mocht ik niet komen. Later pas is dat veranderd. Tegenwoordig is de verhouding onder de doktoren goed; er heerst een goede corpsgeest.’