In dépôt

Woensdag 14 juli

Eerste teken van de inkrimping van het ziekenhuis: vanmorgen zijn er tweeënveertig bedden uit mijn barak gehaald. De dubbele middenrij is weer hetsteld tot een enkele rij, de verkeersruimte is vergroot, het straatje tussen de bedden is een heirweg geworden, de ventilatie is vergemakkelijkt, men haalt ruimer adem. Middaguur: grote beweging in de barak, de bedden moeten in allerijl terug op last van boven. De b-vleugel der barak moet worden ontruimd, een gedeelte der mannen wordt overgeheveld naar de a-vleugel, waar schrijver dezes resideert. De rest gaat naar barak 83. De b-vleugel wordt barak voor vrouwen, die weer elders vandaan komen. Iedereen is in actie, de dokters gaan langs de bedden voor het geven van verhuisvergunningen, de broeders sjouwen met bedden en matrassen, verhuizende patienten bedelen om goede ligplaatsen, andere patienten maken gebruik van de gelegenheid om betere plaatsen te veroveren, de kleine kinderen staan recht overeind in hun bedden te schreeuwen, maken, dol geworden door de commotie, buitelingen of organiseren kleine steekgevechten, patienten wijzen op hun voorhoofd, om aan te duiden dat zij het organisatietalent aan de top niet bizonder waarderen. Het is een gekkenhuis, of een poppenkast, of een kermis, dat weet men niet precies. De assistent-dokter

[p. 84]

houdt een schreeuwerige toespraak, waarin hij de heren van de andere vleugel vertrouwd maakt met de gedachte, dat het regiem híér tweehonderd percent strenger is dan daar. In de b-vleugel was het een vrijgevochten bende: iedereen was op wanneer en zo lang hij wilde. Men kon soms nog tot elf uur heten op een bank voor het open venster in het washok vinden om een luchtje te scheppen, of een sigaretje te roken. Alle patienten moeten nu de gehele dag op bed blijven en op tijd gaan slapen. Wie dit gebod overtreedt, zal als gezond worden beschouwd en gaat de ziekenbarak uit. De patienten, die de dokter kennen, knipogen elkaar toe: de assistent schendt elke dag zelf de voorschriften van het regiem meer dan een keer. Hij is als een jonge hond, die overal blaffend tegenop springt en alles omver stoot. Hij gaat de gehele dag brullend door de ziekenzaal, hij vecht met de breeders, hij dolt met de patienten, hij rookt de gehele dag door, ook terwijl hij visite maakt, hij speelt schaak met de patienten. Voorschriften en de toepassing ervan zijn twee verschillende dingen. Dat zal straks wel blijken ... De betrekkingen tussen dokter en broeders, en patienten, is veel te innig geworden om de uiterste strengheid te betrachten. Vandaag is het een ‘lollige dag’.