Het meisje uit Tapoeripa

[p. 47]

Met buurman uit vissen

Ze zaten met hun zessen. Lina, Frank en Carla, buurman, Johan en Foki. De boot dobbert heen en weer. Foki kijkt wat ongeduldig naar buurman, die heel rustig de draden van de hengelstokken vernieuwd. ‘Moeten de kurken er niet op?’ vraagt Frank aan Lina. ‘Neen, je voelt de vis als hij aan de haak vast zit’ zegt Lina. Frank haalt zijn wenkbrauwen op. Hij begrijpt er niets van. ‘Je moet toch kunnen zien aan de kurk, of de vis bijt, vraagt hij. Maar Lina zegt: ‘je moet dat voelen.’ Dan zwijgt hij. ‘Gelukkig’, denkt Foki. Want als dat zo door blijft gaan, kan ze nu al uit de boot stappen en naar huis gaan. Eindelijk is buurman klaar. Aan de hengelstokken zat geen plastic garen. Ander garen zouden de vissen in dit heldere rivierwater zien. ‘Fotoman don’, had buurman gezegd toen hij de hengelstokken van Frank aannam. Buurman trekt de starter van de motor aan. Brr, daar gaan ze over de

[p. 48]

grote rivier. Ze zijn er nu midden op en Foki kijkt naar het dorp aan de overkant. Moejekondre heeft een heel mooi strand. Ze ziet kinderen zwemmen. Ze is eer beetje jaloers op die kinderen.

Maar even later is ze dat niet meer, want als ze Johan het mooie strand wijst en vertelt dat ze daar graag zou willen wonen, zegt hij: ‘Je kan daar wel in de rivier baden, maar als je naar de stad wilt, moet je een boot hebben. Dan kan je naar de overkant varen naar de bussen toe. De mensen in die dorpen hebben het ook niet goed.

Stel je voor als er iemand 's avonds ziek wordt net als tante Kwamina een week geleden. Zij kon direkt met een auto naar de stad gebracht worden. Als tante Kwamina aan de overkant woonde, dan moest ze eerst met een boot over de donkere rivier.’ Foki denkt nog lang na over de ziekte van tante Kwamina en hoe het allemaal zou moeten gebeuren als ze aan de overkant woonde. Ze kijkt

[p. 49]

naar Carla's vlecht die omhoog steekt door de wind.

Ineens merkt ze dat het heel stil geworden is.

Ze keert zich om en wenkt naar Johan die achter haar zit. Hij zegt: ‘We gaan hier in’, terwijl hij met zijn hand naar rechts wijst.

Foki ziet de boot al van richting veranderen. Ze varen een kreekje in. Ze hoort de vogels fluiten. O, nu weet ze waarom het zo stil geworden is.

Buurman heeft de motor afgezet. Ze kan nu alle geluiden van het bos horen. Het klinkt als muziek.

‘Kijk, kijk!’ schreeuwt Carla. ‘Een beest in die boom’.

Ze staat zo ruw op dat de boot naar een kant overhelt.

Buurman kijkt haar afkeurend aan.

‘O, ik zie het al’ zegt Johan. ‘Het is een loirie’.

Buurman zet de hengelstokken klaar. Eén voor zich zelf en één voor Lina. Lina ziet het niet eens. Ze kijkt naar die boom. ‘Het is een luiaard. Zo'n lief diertje noem je een beest, Carla?

[p. 50]

Kijk naar zijn snuitje, zo lief en wat kijkt hij toch zielig.’ Ze zitten nog lang naar het dier te kijken, tot buurman ze eraan herinnert dat ze zijn komen hengelen

Buurman gooit het aas in het water en nu begint het hengelen. De boot wordt een beetje aan zijn lot overgelaten. Als hij te dicht bij de oever komt, zal Johan hem even met de pagaai tegenhouden. Buurman buigt zich naar voren en dan zit hij weer recht. Het is alsof hij opeen schommelstoel zit.

Lina doet hetzelfde. Foki, Carla, Johan en Frank moeten heel stil zitten. Frank verzit steeds weer en buurman kijkt een beetje boos achterom. Foki kijkt naar Lina die naar voren hangt en heel langzaam weer recht op gaat zitten. Dan weer hangt ze naar voren. O, wat is dat! De boot gaat ineens met een ruk achteruit. Er hangt een groot ding aan Lina's hengelstok, die ze omhoog houdt.

‘Na wan trapoen,’ zegt Buurman. Hij grijpt de vis vast en neemt hem

[p. 51]

van de haak af. Het beest spartelt.

Buurman zet hem op de bodem van de boot. Buurman en Lina laten hun stokken weer neer.

‘Laat die vis, Fanki,’ zegt buurman als de boot hard beweegt. ‘Ik wou het even voelen’ zegt Frank, ‘maar hij beweegt zo’.

‘Moet je daarom je hand zo hard terug trekken?’ zegt Lina.

Dan is het weer stil. Foki kijkt naar een Grietjebie in een boom.

Wat heeft die mooie veren. Hij springt van de ene tak naar de andere en pikt hier en daar iets weg. Af en toe fluit hij. Foki vindt alle vogels mooi.

Ze kan uren achtereen naar ze kijken.

De boot beweegt hard en als Foki voor zich uitkijkt, ziet ze weer iets in de lucht bengelen.

Zo gaat het door tot buurman zegt: ‘So, w'e go now na oso’. Er ligt een stapeltje vis, veel trapoens en enkele aders en wat pierings.

‘De vangst is niet slecht, maar het kon beter’, zegt Lina.

Als ze uit de boot stappen zet buur-

[p. 52]

man de vissen in een blomzak en draagt ze op zijn rug. Ze lopen achter elkaar op het weggetje dat naar het dorp leidt. Vanuit de verte ziet Foki moeder staan. De zon is bijna onder en alle kinderen zijn al gebaad.

‘Kom kijken’ we hebben zoveel vis meegebracht’ roept Foki naar moeder ‘Hoeveel heb jij gevangen?’ vraagt moeder lachend.

Buurman zet de zak neer en alle hoofden buigen zich erover.

‘Het is een goede vangst’ zegt moeder ‘Kom, jullie moeten gauw gaan baden’ zegt ze terwijl ze Foki en Johan bij de hand pakt en samen lopen ze naar de kraan toe die verderop staat. ‘Vandaag moeten jullie maar zo baden. Morgen zullen jullie een flink bad in de kreek nemen’.

Even later lopen ze naar huis. Als ze in de avond naast het huis bij elkaar zitten, praat Frank steeds over die luiaard. Foki vond de vogels toch het mooist. Die zijn zo vrolijk.

Buurman komt met een kom vis aangelopen.

[p. 53]

Hij brengt het naar moeder die nog in de keuken bezig is. Frank praat nog steeds over de luiaard als buurman op vertrek staat.

‘Komen jullie mee?’ vraagt hij aan Carla en Frank die daarna langzaam opstaan.

‘Buurvrouw’ roept hij ‘de kleine van jou vangt nog een paar vissen, ze is aan het hengelen’.

Moeder komt naar buiten. Dan barsten ze allen in lachen uit om Foki die zit te knikkebollen. Foki schrikt wakker van zoveel lawaai.

Ze kijkt om zich heen en als ze iedereen naar zich ziet kijken trekt ze een lange mond. Moeder loopt gauw naar haar toe.

‘Kom maar’ zegt ze en brengt haar het huis binnen.

‘Ga maar lekker slapen hoor’.

Zonder omkijken loopt Foki naar haar hangmat toe.