Het meisje uit Tapoeripa

[p. 54]

Een dagje bij oma

Vanmorgen waren ze allemaal vroeg wakker. Moeder had cassave gebakken en tamarindestroop gekookt.

Foki en Johan hadden de tamarinden twee dagen geleden geraapt onder de bomen en na het pellen en wassen te drogen gelegd. Moeder had suiker bij oom Toni gehaald en gekookt.

Het schuim had ze er uitgeschept met een schuimspaan.

‘Wat een vreemde lepel met al die gaatjes’ had Foki gezegd. Moeder had gezegd; ‘Ja, met een lepel zonder gaatjes kan je het ook doen, maar dan schep je heel wat stroop mee. Met een schuimspaan schep je alleen het schuim er af’. Nadat de gekookte suiker helder en dik was geworden, had moeder de tamarinden erin gedaan.

Nu staan er drie gevulde flessen stroop op tafel. Straks komt de bus die hen naar oma op Nieuw Ganzé moet brengen. Moeder heeft aan de buschauffeur gevraagd haar thuis af te halen. Ze

[p. 55]

[p. 56]

hoeven niet naar Brokopondo te lopen met de zware baskiet en tassen. ‘Heb je jouw spullen al bij elkaar?’ vraagt moeder.

O, ze was het kralen-snoer dat ze voor oma gemaakt had vergeten. Ze rent naar de kamer. Buiten hoort ze de toeter van de bus. Wat maakt die een lawaai! Ze pakt het snoer van de tafel en rent naar buiten. Ze vergeet haar slippers aan te trekken en rent weer terug. ‘Johan, pak jij de grote tas’, roept moeder terwijl ze de baskiet met cassavebrood en stroop op haar hoofd tilt. Enkele minuten later zitten ze in de bus. Foki mag naast het raam zitten, nadat ze beloofd heeft haar handjes niet naar buiten te steken.

In de dalen tussen de heuvels ziet zij de hutjes van de kleine landbouwers, die voor enkele weken wat landbouw doen.

Wat schijnt de zon prachtig!

Foki geniet van het landschap. Haar voetjes gaan van voor naar achteren en terug. Wat zijn ze er vlug, denkt

[p. 57]

Foki, als ze voor het huis van oma stoppen. Oma heeft nog haar kerkjurk aan. Foki ziet veel mensen langs lopen die ook naar de kerk geweest zijn.

Ineens klapt ze in haar handen, ze heeft Greta ontdekt tussen de mensen. Haar moeder kijkt om, maar voor ze wat wil zeggen is Foki al weggehold. ‘Waar ga je naar toe?’ ‘Boodschap doen’, zegt Greta. ‘Kom je straks spelen?’ vraagt ze aan Greta.

Als Greta zegt dat ze dat nog niet weet, zegt Foki dat ze straks wel bij Greta komt. Dan holt ze terug. Oma geeft haar een standje. Ze heeft oma nog niet gegroet.

O, wat is dat toch onbeleefd!

Oma heeft gelijk en Foki kijkt een beetje verlegen. Dan geeft ze oma een kus op haar wang en alles is weer in orde.

Moeder geeft de kinderen wat cassavebrood dat ze meegenomen heeft, en daarna mogen ze buiten spelen. ‘Ma, mag ik bij Greta spelen?’ vraagt Foki. Maar voordat haar moeder ant-

[p. 58]

woordt, schudt oma haar hoofd als teken van afkeuring. Als moeder opheldering vraagt, krijgt zij een lang verhaal te horen. Foki begrijpt daaruit dat Greta's ouders heidenen zijn, en dat het dorp waar Greta woont een heidensdorp is.

Oma vindt het niet goed dat Foki met heidense kinderen speelt. Foki ziet haar plan al mislukken. Ze kijkt verdrietig. Als moeder zegt dat ze mag gaan, is ze dadelijk de deur uit.

Terwijl ze haar slippers aan doet, hoort ze moeder zeggen dat kinderen toch niet weten waar het om gaat.

Even later loopt ze het dorp uit.

Bij de grote straat waar de auto's heel hard langs rijden, blijft ze staan. Ze weet dat ze altijd goed moet uitkijken bij het oversteken, en hoewel er op dit uur van de dag haast geen verkeer is, kijkt ze toch eerst naar rechts en dan naar links. Dan rent ze gauw de straat over.

Het dorp Makambie staat precies tegenover Nieuw Ganzé. Ze loopt door de grote ingang het dorp binnen. Daar

[p. 59]

ziet ze recht voor zich uit de paal staan en het huis van de kapitein staat er vlak bij. Op zijn erf staat de Surinaamse vlag.

Greta's huis staat een straatje verder op. Foki groet alle mensen die langs lopen en ook de mensen die op de drempel van hun huis zitten. Als ze bij Greta's huis komt staat die al te wachten. Greta neemt haar mee naar binnen. Greta's moeder naait een mamio, dat is een laken van heel kleine lapjes goed. Ze naait de stukjes aan elkaar vast, tot het groot genoeg is en in de lengte over haar hangmat past. Foki groet Greta's moeder en tante, en nadat ze heel beleefd heeft geantwoord op de vraag hoe het met haar gaat op school, mogen ze buiten spelen. Greta wenkt naar een meisje dat enkele huisjes verder staat. Ze heet Lena.

Lena wil graag meespelen.

Ze beraadslagen welk spelletje ze het eerst zullen doen.

De keuze valt op ‘laat door gaan’.

Foki en Greta vormen de poort door elkaars handjes omhoog vast te houden.

[p. 60]

Hun handjes zijn zo kort, dat Lena even moet bukken om er onder door te lopen.

Hun gezang lokt andere kinderen uit de buurt en eer poosje later is de rij heel lang. Als ze moe zijn van het lopen en zingen gaan ze awara's in het bos zoeken. Ze houden een weddenschap wie het meest kan rapen. Ze hollen van de ene boom naar de andere en lopen vaak zichzelf voor de voeten. Af en toe struikelt één over een boomwortel en als ze later met z'n allen weer voor het huis van Greta staan en elk z'n oogst op een hoopje heeft gelegd, schrikken ze er zelf een beetje van. Wat een hoop vruchten! Ze kijken elkaar aan en dan naar de vruchten. Ze kunnen ze allemaal niet opmaken en weten er geen raad mee.

‘Ik weet raad’, roept Foki, ‘mijn moeder gaat Oko maken’. Dat is een goede oplossing.

Ze pakken hun hoop weer op en lopen allemaal de richting van hun huisje uit. Ze roepen ‘daag, daag’ tegen elkaar maar kunnen door de awara's in hun

[p. 61]

handen niet naar elkaar zwaaien. Foki en Greta gaan ook maar naar binnen. Ze zijn net op tijd, want Greta's moeder vouwt haar mamjo op en staat op om de kinderen te baden. Ze vraagt of Foki het leuk gevonden heeft en wenst haar een goede thuiskomst.

Foki neemt afscheid van Greta en als ze de drempel afloopt hoort ze Greta's moeder nog roepen! ‘Kijk goed uit bij de grote weg’.

Foki loopt vlug het dorp uit, moeder zal zeker al wachten. Het moet al vijf uur zijn geweest, want de meeste mensen die op de drempel zaten, zijn al naar binnen. Enkelen zijn al bij de kraan om de kleine kinderen bij het baden te helpen. Foki steekt de grote straat over en ziet Johan aankomen. Johan pakt haar bij de arm. Hij vraagt waarom ze zo lang moest weg blijven. Ze antwoordt niet maar loopt door. Bij oma wordt ze vlug in bad gestopt, daarna drinkt zij een kan met bananenmeelpap.

Ze is net klaar of de bus staat er. Ze stappen in en Foki mag weer naast

[p. 62]

een raam zitten. Wat voelt ze in haar zak? O, dat snoer! Vlug steekt ze haar hand uit het raam naar oma toe en oma pakt het snoer vast. Ze trekt het over haar hoofd. En als de bus wegrijdt, ziet Foki nog net oma's lachend gezicht en de ene hand die het snoer vasthoudt en de andere die naar hen wuift. Ze voelt zich erg moe en ziet het landschap door een nevel van slaperigheid. Ze valt haast om, moeder trekt haar half over haar schoot.

Als ze thuis aankomen loopt vader naar de bus toe, hij pakt Foki van moeders schoot en legt haar even later in haar hangmat.

Foki trekt haar benen naar haar buikje toe en legt haar handjes onder haar hoofd. Even komt er een tevreden lach op haar gezicht. Dan slaapt ze lekker en droomt van de prettige dag bij oma.