Het meisje uit Tapoeripa

[p. 35]

Met vader en moeder rijst oogsten

‘Kijk uit er zit ook baboennefi tussen’, zegt moeder terwijl ze even omkijkt.

Ze lopen achter elkaar op het lange bospad, dat naar hun kostgrondje leidt. Moeder loopt voorop, dan volgt Johan en dan Foki, daarna vader. Ze moeten het hoge wied op sommige plaatsen met stokken tegenhouden om verder te kunnen lopen.

Ze zijn heel vroeg van huis vertrokken om er voor de felle zon te zijn.

‘Het wordt een warme dag,’ zegt vader.

Eindelijk zijn ze bij het grote bos aangekomen. Ze moeten nog een eind lopen, maar nu onder de schaduw van bomen.

‘Hè, lekker koel,’ zegt Foki.

‘Ja,’ zegt moeder ‘na zoveel zon is het heerlijk.’

Ze lopen flink door en na een half uurtje zijn ze bij de hut.

Foki gaat languit in het gras liggen.

Haar voetjes zijn moe van het lopen.

Moeder schenkt thee in een kalebas.

[p. 36]

Ze drinken er allemaal een beetje uit. Foki mag het eerst, daarna Johan. Vader drinkt het laatst. Ze hebben hun kannen niet meegenomen. Dat is te veel werk.

Vader zegt; ‘We hoeven ons vandaag niet te haasten. Morgen beginnen we heel vroeg. Oom Salo en Kresi hebben beloofd te komen helpen.

Over twee dagen moeten we klaar zijn, want het zal over enkele dagen hard gaan regenen. Dat kan je aan de maan zien, die zal voor een kwart te zien zijn. Foki weet hoe hard en vervelend het kan regenen als de maan kwart staat. Ze speelt dan alleen met haar pop binnen. De laatste keer toen ze de rijst kwamen dicht doen, want zo noemen ze het inzaaien, regende het ook. Ze moesten af en toe wachten tot de zware regen over was. Moeder strooide de padie uit en vader deed ze dicht met een tjap.

Dat ging heel snel, na twee dagen waren ze klaar. Toen had Oom Salo ook geholpen. Daardoor kon moeder vaker wat uitrusten.

Moeder zegt: ‘Zijn zullie nog niet uitgerust?’ Ze pakt de messen en oude

[p. 37]

kleren uit de hut. Ze trekken allemaal een hemd met lange mouwen aan om hun armen te beschermen.

Dan gaat de oogst beginnen. Foki mag nog wat uitrusten.

‘Morgen mag je mee oogsten’ zegt moeder. Foki gaat op het dammetje zitten.

Even later hoort ze alleen het geluid van messen die snijden.

Johan mag de gesneden halmen bij elkaar brengen. Hij pakt dan bij vader, dan bij moeder elke keer een beetje op en legt het op een hoop op de dam. Foki kijkt elke keer op als Johan bij het dammetje komt. Ze kauwt op een grasstengel. Nu is hij aan de ene kant helemaal losgekauwd. Als ze er een stokje dwars door heen steekt is hij een pop. Het stokje zijn de handen en het gekauwde deel, de haren. Haar mooie pop is thuis.

Ze staat op en zoekt naar een stokje. Verderop liggen er enkele takken over de dam. Foki loopt er naar toe. Ze probeert er een dun takje uit te trekken. Wat zit dat vast. Ze trekt nog harder. Opeens ziet ze iets door

[p. 38]

[p. 39]

de takken bewegen. ‘Mama! Papa!’ schreeuwt ze.

‘Een slang’ en ze rent hard weg. Daar zijn moeder en vader al.

‘Waar is die slang?’ vraagt vader. Foki wijst met bevende vingers naar de takken. Vader loopt met een houwer in de hand naar de takken toe.

Dan neemt moeder Foki mee naar de hut en geeft haar een beetje suikerwater. ‘Wat moest jij bij de takken doen?’ Ik wou een pop maken’ zegt Foki half huilend.

‘Blijf binnen. We moeten straks toch eten.’

Moeder gaat weg en Foki zit alleen in de hut. O! Wat is ze geschrokken, als het beest haar gebeten had, moest ze gauw naar de dokter op Brokopondo gebracht worden. Daarvoor zou ze een uur moeten lopen.

Wat zou de dokter doen? Misschien zou hij de plek met een mes opensnijden. Foki ziet in gedachte de dokter met een mes en ze begint weer te huilen.

‘San doe joe?’ vraagt Johan die net binnen komt, ‘noti’ zegt Foki en

[p. 40]

lacht door haar tranen heen. Die slang heeft haar niet eens gebeten.

Johan schenkt water uit de kruik. Hij veegt met een oude doek het zweet langs z'n gezicht af en kijkt naar Foki. ‘Heb je honger,’ vraagt hij en breekt een stukje cassave uit de baskiet. ‘Hier eet, ma komt straks.’ Dan gaat hij weg en Foki vraagt zich af wat ze nu zal doen. Ze gaat buiten naast de hut zitten. Er vliegen vogels over het rijstveld. Ze eten van de korrels. Foki bijt stukken cassavebrood af en gooit het iets verder op de grond.

De vogels komen er op af.

Telkens meer vogels. Ze haalt nog een stuk cassave. Wat eten die vogels veel. Als het op is blijven ze op de grond zoeken. Foki haalt nog een stuk. ‘Wat doe jij nu weer?’

Foki schrikt. Ze had moeder niet gezien. ‘We moeten er nog twee dagen van eten.’

Daar had Foki helemaal niet aan gedacht.

Moeder gaat binnen het eten klaar zetten. Foki kijkt naar de vogels die rond huppelen en dan één voor één weg vliegen.

[p. 41]

Vader komt met Johan uit het veld. Hij gaat op een bank naast de hut zitten. Hij pakt Foki op en neemt haar op schoot. ‘Zo stoute meid, moet jij Papa en Mama laten schrikken.’ Hij wipt met zijn knieën en Foki lacht telkens heel luid als ze de lucht ingaat.

‘Het eten is klaar’ zegt moeder. Dat laten ze zich niet twee keer zeggen. Ze eten smakelijk en rusten nog wat uit. Daarna gaan ze met z'n allen naar het veld. Foki mag met Johan de rijsthalmen op het dammetje zetten. Als de zon onder gaat ligt er een grote hoop.

Ze gaan even verder in een kreekje baden. ‘Vlug,’ zegt moeder, ‘als het donker wordt zijn er veel mampira's. Auw! gilt Foki. Johan legt zijn vingers op zijn mond. Dan fluistert hij haar in het oor, ‘als je praat komen er meer.’ Ze rennen zonder kleren aan naar de hut. Vader heeft een houtvuurtje gemaakt dat flink rookt. Daar zijn de mampira's bang voor. Foki en Johan kleden zich in de rookwolk aan. Ze eten nog een stuk cassavebrood, dan

[p. 42]

mogen ze naar bed. ‘Morgen wordt het weer een zware dag.

We moeten ons wel haasten met de rijstoogst anders blijven jullie te lang van school weg,’ zegt vader.

Foki had er niet eens aangedacht dat ze vanmorgen op school moest zijn. De meester en de juf weten het nu ook al dat de kinderen vaak niet naar school kunnen, als ze hun ouders moeten helpen bij het oogsten.

Als de kostgrondjes dichtbij zijn, dan kunnen ze wel naar school. Vader wil zijn kostgrondje graag dichtbij de school maken, maar dat kan dit keer niet. De mensen van dit dorp willen allemaal dichtbij het dorp planten, daardoor zijn de gronden uitgeput.

Vader zegt: Als je een goede oogst wilt hebben moet je naar goede gronden zoeken!

Vader heeft gelijk, maar dat is jammer voor de kinderen, want zo blijven ze dom.