Het meisje uit Tapoeripa

[p. 18]

Foki is bedroefd

Foki is bedroefd. Ze zit met haar pop die Johan voor haar gemaakt heeft van een bambanmakka pit. Dat is een heel lekkere vrucht die heel zoet smaakt. Hij heeft vezels die net als de teté manja aan de pit blijven als je de vrucht al opgegeten hebt.

Foki praat zacht tot haar pop die een pangi aan heeft.

Johan heeft de vezels er van de ene kant met een mes afgehaald en er oogjes, een neus en een mond ingesneden. De hals is van een rieten pijpje en de rest van een stuk hout gemaakt.

Ze heeft het haar van de pop heel netjes gevlochten.

Foki is boos. Ze moppert op Johan en op vader die naar de stad zijn vertrokken en haar alleen hebben achter gelaten.

Ze moppert ook op moeder die zegt dat ze nog te klein is. Ze is al zeven. Stel je voor! Als oma niet zo ver af woonde, helemaal op Bronsweg, was ze er naar toe gehold.

Ze is boos op iedereen, op de kapitein en de basja's en de mannen in de stad,

[p. 19]

die haar vroegere dorp onder water hebben laten lopen.

Je kan hier niet eens zo leuk schuiltje spelen. Op zondag kunnen ze geen popkipatoe meer spelen in het bananenbos dat midden in het dorp stond, want dat is er niet. Het bos is hier zo ver af.

En met maanlicht? Met maanlicht blijven ze hier maar binnen. De huizen zijn allemaal op dezelfde manier gebouwd en er zijn geen bomen tussen de huizen die schaduwen afwerpen over het dorp.

Met maanlicht denkt Foki steeds weer aan het oude dorp. Ze denkt aan de verhaaltjes van oma en aan de spelletjes die ze samen deden. Ze zou dol graag terug willen maar dat kan niet meer, want het dorp is weg. Helemaal weg. Er is zelf geen grassprietje overgebleven.

Het water was elke dag gaan stijgen. Ze hadden elke morgen gekeken en langzamerhand moesten ze het wel geloven. Toen waren de kapitein en de basja's zelf gaan kijken op Afobakka. Ze hadden een kroetoe gehouden en verteld dat het stromen

[p. 20]

van het water was gestremd.

‘Het dorp dat de Commissaris voor ons heeft klaargezet is ook mooi’ zeiden ze. De huizen waren van hout en de kinderen zouden scholen krijgen en er zou een hospitaal gebouwd worden. Er zou electrisch licht zijn en water uit een kraan en zoveel meer. Dat had de Commissaris verteld.

‘Daarna waren er weer mannen van de stad geweest ook in haar huisje. Aan vader en moeder hadden ze verteld hoe mooi en goed het zou zijn. Ze zouden niet meer op hout hoeven te koken en zoveel rook in de ogen hoeven te krijgen.

Er zou electriciteit zijn voor alles, voor verlichting, voor koken, voor grote machines om het bos te bewerken.

Enkele mensen vonden het verhuizen daarna niet zo erg meer. Maar de kapitein was niet zo erg tevreden met de plaats waar ze naar toe moesten. Hij wilde graag in een dorp wonen dat nog steeds boven de Dam lag, zodat als de Dam eens stuk ging, hun nieuw dorp niet weer onder water zou gaan lopen. ‘Wat door

[p. 21]

mensen handen gemaakt is kan altijd stuk gaan’ had de kapitein gezegd.

Het water was blijven stijgen en enkele mensen die aan de rivier woonden moesten hun huis afbreken en hoger op bouwen. Hun dorp was heel klein geworden.

Toen brak de dag aan van hun verhuizing. Er lagen wel zo'n vijftien motorbootjes aan de waterkant.

Moeder en vader hadden al vroeg de dozen, trommels en bundels aan de waterkant op een hoop geplaatst.

Daarna zou het laden van de boten beginnen. Dat was een hels werk. De boot moest wel drie keer op en neer reizen voordat alles weg was. De dingen werden elke keer op een hoop bij elkaar onder een grote tent geplaatst op Afobakka.

Eindelijk was het zo ver, ze mochten de derde keer mee.

Oma wuifde ze na. Foki zag de tranen over haar wangen rollen. Zij zou een week later samen met de kapitein en de anderen naar Nw. Ganzee verhuizen. Oma en de kapitein zijn van dezelfde stam. Vader ook, maar die is

[p. 22]

met moeder naar de plaats meegetrokken waar moeders stam woont. ‘Foki! Foki!’ Dat is Johan. Foki rent weg. O, wat heeft ze zitten suffen. Ze heeft vader en Johan niet eens zien aankomen.

Johan houdt een lapje stof omhoog. Foki grijpt het vast en rent het erf rond. Moeder zal er een mooie jurk voor haar van naaien. Wat zullen de kinderen er van opkijken.

Op het schoolfeestje zal ze hem aantrekken.

Ze knuffelt haar pop en fluistert:

‘Wat een schatten zijn vader en Johan toch’.