Het meisje uit Tapoeripa

[p. 12]

Oma vertelt

Ze zaten op lage banken, om het vuur en keken vol spanning naar oma. Het was heel stil want oma zou vertellen. De maan scheen helder en de bomen staken hoog boven de huizen uit.

Het dorp lag rustig en vredig onder de heldere hemel. De moeders zaten op bankjes naast hun huizen met elkaar te praten.

Af en toe hoorde je het geknetter van het vuur dat ze altijd aansteken met maanlicht, als ze buiten zitten. Dat vinden ze gezellig en zo blijven ze lekker warm. In de avond is het erg fris in het dorp, dan zie je de mensen vaak met een doekje om hun schouders lopen.

‘Toen ik achttien jaar oud was’ zei oma,’ gebeurde er iets heel vreemds. Het was een zonnige morgen en zo ongeveer om twaalf uur kwam een moeder van de waterkant terug. Ze had haar vaatwerk dat ze gewassen had op haar hoofd.

Toen ze thuis aankwam was van de twee kinderen die ze achtergelaten had, maar één over. Het kind dat

[p. 13]

verdwenen was, was drie jaar oud. De moeder ging bij de buren vragen wie haar huis had bezocht. Geen van de buren had iemand in de buurt van het huis zien komen.

Een uur daarna wist iedereen in het dorp dat de kleine Agida was verdwenen. De politie werd er bij gehaald, die onderzocht het hele dorp. Er was niets anders te vinden dan...

Ze durfden het te zeggen; er waren sporen van een tijger te zien!

Had een tijger het meisje meegenomen? En hoe kwam het dat niemand dat gezien had?

Ze zochten met z'n allen de hele dag, maar toen het donker werd was 't meisje nog niet terug.

Het dorp was in rep en roer.

De basja's en de kapiteins hadden op de apintie-dron een boodschap naar de dorpen in de buurt geslagen.

De volgende morgen kwamen van alle omringende dorpen enkele medicijnmannen in het dorp aan. De hele avond hadden ze gebeden en de geesten opgeroepen.

De zendeling had ze niet kunnen weerhouden.

Zo verstreken twee dagen.

[p. 14]

De mensen begonnen het ergste te vrezen. Agida's moeder liep de hele dag te huilen.

Op de derde dag kwam de politie vertellen dat ze knappe en flinke mannen uit de stad zouden laten halen.

Militairen! Die zouden het hele bos afzoeken en het meisje beslist vinden. Maar een medicijnman stapte uit de kroetoe-oso. Hij stond bij de deur en zei: ‘Heren U hebt uw best gedaan. U hebt niet kunnen helpen. Men heeft nu onze hulp ingeroepen. U kunt de zaak aan ons overlaten’.

De politieman was erg boos. Hij sprong in zijn motorboot en verliet het dorp. De medicijnman keek naar de mensen en vertelde ze dat Agida niet dood was. ‘Ze zal morgen terug gehaald worden’, zei hij.

De ouderen geloofden dat wel, maar de jongeren zeiden tegen elkaar: ‘Heb jij wel eens gehoord dat een tijger een kind drie dagen geleden meegenomen heeft en dat het nu nog leeft?’

De volgende morgen toen alle vrouwen met hun vaatwerk naar de rivier liepen, hoorden ze de heraut roepen. Ze moesten naar de kroetoe-oso gaan.

[p. 15]

De mannen lagen nog lui thuis. Het was al de derde dag dat ze niet naar het bos mochten om te jagen of te vissen.

Ze stonden op om zich ook klaar te maken. Een ieder haastte zich naar de kroetoe-oso. Daar hoorden ze van een basja dat niemand vandaag meer het dorp mocht verlaten.

Om drie uur zou een ieder z'n gezicht en voeten, met water uit de prapie's die klaargezet waren midden in het dorp, moeten wassen.

Als dat gebeurd was moesten alle kinderen naar huis gaan en binnen blijven.

Tegen vier uur was het hele dorp gewassen en heerste er een drukkende stilte. De grotere mensen waren naar de kroetoe-oso getrokken.

Om vijf uur precies werden twee mannen uitgezonden.

Ze hadden banden aan handen en voeten en een groot mes in hun hand. Ze liepen naar het bos toe. Wat was dat spannend!

Vanuit de kroetoe-oso klonken de trommen opzwepend.

Vijf minuten over vijf kwamen de

[p. 16]

mannen terug met het meisje. ‘Ik kon mijn ogen niet geloven’, zei oma.

‘De mannen brachten het meisje de kroetoe-oso binnen.

De medicijnman stelde haar vragen, maar ze antwoordde niet.

De mannen sloegen de trom heel hard en zongen.

Dan baadden ze Agida met water uit een prapie. Toen vroegen ze haar weer wie haar had meegenomen.

Daarna begon Agida te vertellen dat een moeder haar had meegenomen naar een ver land. Later heeft ze haar weer naar de rand van het bos gebracht. ‘Wat heeft ze gezegd toen ze je achterliet,’ vroeg de basja. Agida legde haar vinger op haar mond en zei: ‘Zo deed ze’.

Wat waren de mensen blij dat Agida terug was en dat ze weer kon praten. Wat ik toen meemaakte zal ik nooit meer vergeten.

En ik vertel jullie het zodat jullie ook weten hoe knap de kapiteins en Basjas allemaal zijn.

En onthouden jullie dit vooral goed’ zei ze, terwijl ze haar vinger in de

[p. 17]

lucht stak ‘Ga nooit met vreemden mee als vader en moeder niet thuis zijn. En nu vlug naar huis’.

De kinderen zaten nog versuft op hun bankjes.

‘Vlug naar huis’, zei oma weer en ze verliet de kring met haar bankje in haar hand. Dan schuifelden ze allen achter haar aan, om zich langzaam te verspreiden.

‘Ik ben blij dat Agida terug is gekomen’, fluisterde Foki.

‘Ik ook,’ zei Johan en ze stapten hand in hand het huis binnen.

Even later was het stil buiten.