Het meisje uit Tapoeripa

[p. 6]

De heraut

De heraut is een basja van het dorp. Als er belangrijk nieuws is, maakt hij dat aan de mensen van het dorp bekend.

Hij had geroepen. Foki en Johan renden naar de deur.

‘Kinderen’ zei moeder afkeurend.

Maar Foki en Johan hoorden het niet. Ze stonden al voor het huis en keken de heraut na, die net achter één der huisjes verdween. Vanuit de huizen stroomden de mensen naar buiten. De heraut had geroepen dat ze naar de kroetoe-oso toe moesten komen.

De mensen spraken zacht tot elkaar. De jongeren waren alleen maar nieuwsgierig, maar de anderen maakten zich zorgen. Enkele mensen die familie in de grote stad hadden keken een beetje bang. Er gebeuren elke dag ongelukken in de stad. Dat had Foki vaak horen zeggen. Misschien is het een doodsbericht van iemand uit één van de naaste dorpen, die familie hier heeft.

Dat vond Foki niet erg, als mensen

[p. 7]

oud zijn moeten ze dood gaan, zegt moeder.

Even later stonden ze met z'n allen bij de kroetoe-oso. Foki hield vader vast, maar ze was te kort om te kunnen zien wat er gebeurde.

‘Opo mi papa,’ bedelde ze en vader tilde haar met een ruk op z'n schouder. Ze zag oom Salo zitten naast de kapitein.

Toen stond een van de basja's op.

‘Mensen! Mensen!’ zei hij. ‘Luister goed. Ik zeg het niet. De grote mannen zeggen dat ze een dam midden in de rivier zullen bouwen.

Dan zal het water niet door kunnen stromen en zal ons dorp onder water lopen. Over één jaar moeten wij allen verhuisd zijn naar andere dorpen aan de benedenloop van de rivier. Daar zal de Commissaris mooie huizen voor ons bouwen.’

‘Oho, mi tata!’ hadden de mensen geroepen. En nadat de kapitein was opgehouden met praten, waren ze nog lang bij elkaar gebleven.

Tante Loeloe had gevraagd of de mensen van de stad zo knap waren om

[p. 8]

zo'n grote rivier niet door te laten stromen.

Buurvrouw had gezegd: ‘De Goden kunnen ons land toch niet zomaar van ons laten afnemen!’

Toen keken ze allen naar de richting waar de kerk stond.

Ze waren allen Christenen geworden. De zendeling had hun geleerd dat de grote God sterker en machtiger was dan de andere goden. Wat zal hij nu hiervan zeggen? Wilde de grote God ook dat ze moesten verhuizen? En hoe dacht de God van de rivier hierover? Dat zouden ze aan de zendeling vragen. Ja, dat zouden ze morgen doen als ze zangavond zouden hebben.

[p. 9]

[p. 10]

Foki ging met haar moeder naar huis terug.

‘Straks is het eten klaar,’ zei moeder en ze liep naar de keuken. Foki nam een bankje en ging voor het huis zitten denken over alles wat ze net gehoord had. Zou het andere dorp ook zo mooi zijn als hier? En zouden ze ook zo prettig kunnen spelen? Ze dacht er ineens aan dat het vanavond maanlicht was.

Met maanlicht mochten ze altijd laat buiten blijven.

Wat zouden ze doen? Spelletjes of... Haha, ze wist wat... verhaaltjes!

Vlug sprong ze op.

Ze zou oma vragen om vanavond een verhaaltje te vertellen.

Ze holde weg en even later stormde ze oma's huis binnen.

‘Wat kom jij zo laat hier doen, wildebras,’ zei oma terwijl ze haar omhelsde.

‘Je moet nu gaan baden. Alle kinderen zijn nu al naar de waterkant toe.’ Dan keek oma haar vragend aan. Foki vroeg of oma straks bij het vuur een tori kwam vertellen.

Toen oma dat beloofd had rende Foki

[p. 11]

terug. Ze moest zich haasten met uitkleden. Dan rende ze gauw de rivier in, waar alle kinderen van het dorp een lekker bad namen.