De held en andere kinderverhalen

[p. 5]

Lina

LINA RICHT ZICH OP.

ZE KIJKT NAAR DE BOMEN.

DIE SLAAN ER MOOI BIJ VAN DIT JAAR.

ER WAS VOLDOENDE REGEN.

DE MANJA-BOOM ZIT VOL MANJA'S

DE KNIPPA'S HANGEN HAAST TOT DE GROND.

DE SAPPATILLE HEEFT EXTRA GROTE VRUCHTEN.

DE GROND HIER IS VRUCHTBAAR.

JE MOET ALLEEN MAAR HET VELD SCHOONHOUDEN.

LINA LEGT DE HOUWER NEER.

ZE BRENGT HAAR HANDEN NAAR HAAR RUG.

O, WAT IS ZE MOE.

HET SCHOON-HOUDEN IS ZWAAR WERK.

ZE PLANT OOK NOG AARD-VRUCHTEN EN GROENTEN.

DAT MOET WEL.

WAARVAN ZOU ZE DAN MOETEN LEVEN!.

LINA WOONT ALLEEN.

HAAR OUDERS ZIJN AL OVER-LEDEN.

ZE WAREN AL OUD.

LINA WOONT AL TWEE JAREN ALLEEN OP DIT GROTE STUK LAND.

ZE HEEFT NOOIT ERGENS ANDERS GEWOOND.

NAAR DE STAD GAAT ZE HEEL WEINIG.

ZE HEEFT NIETS DAAR TE ZOEKEN.

HAAST ALLES VINDT ZE OP HAAR EIGEN LAND.

[p. 6]

ZE HEEFT TWEE HECTARE GROND.

‘NIET ZO GROOT’, ZEGGEN DE RIJKE MENSEN.

MAAR VOOR LINA IS HET GENOEG.

ZE IS ERG TE-VREDEN.

ZE HEEFT EEN TAFEL VOOR HAAR DEUR STAAN.

DAAROP VERKOOPT ZE VRUCHTEN.

SOMS OOK GROENTEN EN AARD-VRUCHTEN, ALS ZE TE-VEEL HEEFT.

HAAR OMA EN OPA HADDEN VIJF HECTAREN GROND.

VADER HEEFT DAARVAN DRIE HECTAREN VERKOCHT.

MET DAT GELD HEEFT HIJ HET HUIS OPGEKNAPT EN GROTER GEMAAKT.

DAT WAS WEL NODIG.

DE KEUKEN STOND BUITEN. NU IS HET BINNEN.

DE TWEE SLAAP-KAMERS WAREN PIEPKLEIN.

LINA PAKT HAAR HOUWER OP.

DE ZON STAAT HOOG AAN DE HEMEL.

HET IS AL TWAALF-UUR.

ZE WIL NAAR HUIS, MAAR DE KNIPPA-BOOM HEEFT HULP NODIG.

ZE LOOPT NAAR DE RAND VAN HET BOS.

[p. 7]

ZE KAPT EEN STEVIGE TAK MET EEN HAAK.

DAN LOOPT ZE TERUG.

ZE PLAATST DE HAAK ONDER EEN TAK VOL VRUCHTEN, DIE HING TE LAAG.

NU IS ZE THUIS. ZE HAD VAN-MORGEN VROEG AL GEKOOKT.

ER IS NOG EEN KLEIN VUURTJE ONDER DE POT.

ZE HAALT WAT WATER UIT DE KRUIK.

DAN GAAT ZE RUSTIG OP EEN LAAG BANKJE ZITTEN. ZE EET SMA-KE-LIJK.

GROENE EN RIJPE BANANEN, ZOETE PATATEN, NAPPIE, TAYER.

VAN ALLES EEN STUK MET GEZOUTEN VIS.

ALS ZE KLAAR IS MET ETEN, STEEKT ZE HAAR LINKER-HAND UIT. ZE PLAATS HAAR BORD OP DE TAFEL.

HAAR RECHTER-HAND ZIT VOL VET. ZE HEEFT DAAR MEE GE-GE-TEN.

ZE WRIJFT HAAR BEIDE HANDEN TEGEN ELKAAR.

DAARNA VEEGT ZE DE HANDEN AAN ARMEN EN BENEN. DAN EEN STRIJKJE OVER HAAR WANGEN EN VOORHOOFD. NU STAAT ZE OP.

‘WEL’, ZEGT ZE. ‘BUIK, JE HEBT GEHAD. VOETEN, HANDEN EN HOOFD HEBBEN OOK GEHAD. NIEMAND HEEFT TE KLAGEN’.

NEE HOOR. ZE VERGEET NOOIT OM HAAR ARMEN, VOETEN EN HOOFD EEN BEETJE TE GEVEN VAN ALLES WAT ZE EET.

[p. 8]

DAT HEEFT ZE VAN HAAR MOEDER GELEERD.

EN GELOOF HET OF NIET, HANDEN, VOETEN EN HOOFD HEBBEN HAAR NOOIT IN DE STEEK GELATEN.

ZE STAAT OP, PAKT EEN PAPAJA-MAT EN LOOPT NAAR BUITEN.

ONDER DE SCHADUW VAN EEN GROTE BOOM GAAT ZE UIT-RUS-TEN.

ALS DE ZON LAAG STAAT ZAL ZE VERDER WERKEN.

ZE DENKT AAN LANG GELEDEN. ZE LACHT EVEN. HAAR MOEDER WAS NIET ZO LANG OVERLEDEN. ZE WERKTE OP HET VELD. ZE HAD DE MANNEN NIET ZIEN AAN-KO-MEN.

INEENS KEEK ZE OP. ZE ZAG TWEE MANNEN.

ZE WERD ERG BANG. ZE ZAG DE WILDE OGEN EN ZE WIST DAT ZE MOEST VLUCHTEN.

ZOU ZE SNELLER ZIJN DAN DE MANNEN?.

[p. 9]

HAAR ARMEN GINGEN VAN-ZELF NAAR HAAR KNIE-EN.

ZE HOORDE ZICH-ZELF ZEGGEN: ‘BENEN, IK HEB JULLIE ALTIJD ALLES GEGEVEN. NU MOETEN JULLIE RENNEN’.

HAAR BENEN HEBBEN HAAR NIET TE-LEUR-GE-STELD.

HAAR VOETEN VLOGEN OVER BOOM-STAM-MEN, SLOOTJES EN TAKKEN.

TOEN ZE AL VEILIG THUIS WAS, DE DEUREN AL GOED OP SLOT HAD, HOORDE ZE DE MANNEN AAN-KOMEN.

DENK JIJ DAT ZE ALLEEN MAAR TROTS IS OP HAAR BENEN? NEE HOOR, LINA IS OOK TROTS OP HAAR ARMEN EN HOOFD.

LUISTER MAAR...

[p. 10]

HET WAS WEER ZO EEN MOOIE DAG.

ZE GENOOT VAN HET GEZANG VAN DE VOGELS.

DE NACHT GELUIDEN WAREN NET OPGE-HOUDEN. ZE GENOOT VAN DE NATUUR. DAARDOOR GING HET WERK FLINK VOOR-UIT. ZE NEU-RIE-DE EEN LIEDJE EN ZE DACHT AAN HAAR MOEDER.

ZE HAD DIE DAG HET GEVOEL ALSOF HAAR MOEDER BIJ HAAR WAS. DAT ZE SAMEN WERKTEN. SOMS DENKT ZE DAT HAAR MOEDER HAAR ZEGT WAT ZE MOET DOEN.

DE ZON WAS NET OPGEKOMEN.

ZE HAD EEN BEETJE GEWIED. ZE KEEK EVEN OP.

WAT ZAG ZE? TWEE MANNEN KWAMEN AAN.

DAARNA ZAG ZE DAT ER NOG MEER MANNEN ACHTER WAREN. HET KWAM NIET BIJ HAAR OP OM TE VLUCHTEN, ZE WAS OOK NIET BANG.

DAAROM BLEEF ZE RUSTIG STAAN.

LANGZAAM KWAMEN DE MANNEN DICHTERBIJ.

HET SCHEEN DAT ZIJ JUIST EEN BEETJE BANG WAREN.

‘WE WILLEN JE GEEN KWAAD DOEN. WE HEBBEN ALLEEN ERGE HONGER. WIJ ZOEKEN VOEDSEL’. ZEI DE ENE MAN. HAAR HOOFD WIST HET. ZE ZOU DE MANNEN TE ETEN GEVEN.

‘GOED’ ZEI ZE. ‘KAP DAARVAN EEN BOS BANANEN AF’ TERWIJL ZE MET HAAR HAND NAAR DE BOOM WEES.

‘IK HEB NOG VIS IN HUIS’

[p. 11]

EEN VAN HEN KAPTE EEN TROS AF. SAMEN LIEPEN ZE NAAR HUIS.

ZE DACHT, ‘IS HET WEL GOED WAT IK DOE?’.

IS HET VERSTANDIG MET VIJF MANNEN ALLEEN TE ZIJN?’.

MAAR OP DAT MOMENT ZEI HAAR HOOFD ‘NIET BANG ZIJN. JIJ BENT EEN FLINKE VROUW’.

NADAT ZE THUIS AAN-GE-KO-MEN WAS, GAF ZIJ DE OP-DRACH-TEN.

‘KOOKPLAATS SCHOONMAKEN. HOUT-BLOKKEN AANVULLEN. BANANEN SCHILLEN. WATER HALEN UIT DE KREEK. EN ZE DEDEN HET. ZE DEDEN ALLES WAT LINA ZEI. ‘ZE WILDEN TOCH ETEN?’

TOEN ZE HUN BUIKEN VOL GEGETEN HADDEN, WILDE ZE NIET WEGGAAN. ZE VROEGEN OF ZE NOG EEN PAAR DAGEN MOCHTEN BLIJVEN. ZE MOESTEN ZICH SCHUIL-HOU-DEN.

LINA DURFDE NIET TE VRAGEN WAAROM.

ZE DACHT ‘ALS IK ZEG, NEE, BLIJVEN ZE TOCH’.

DUS PAKTE ZE HET ANDERS AAN.

‘O-KÉ’ ZEI ZE. ‘ALS JULLIE JE HEEL NETJES GEDRAGEN. EN ALS JULLIE ME GEEN PRO-BLE-MEN ZULLEN BEZORGEN’. ‘NEE, NEE’ RIEPEN ZE ALLE-MAAL.

ZE BELOOFDEN DAT HEEL PLECH-TIG.

ZE HEBBEN WOORD GEHOUDEN. ZE HEBBEN ELKE DAG GEHOLPEN MET WIEDEN, HET SCHOONMAKEN VAN TRENSEN EN PADEN.

[p. 12]

LINA WIST WEL DAT ZE HAAR GOED IN DE GATEN HIELDEN. ZE WAREN BANG DAT LINA HUN ZOU VERRADEN.

MAAR LINA GAAT HEEL WEINIG OP BEZOEK BIJ DE BUREN. ZE ZIET ZE MAAR EEN OF TWEE KEER PER JAAR ALS ZE NAAR DE STAD MOET.

SOMS MOET ZE GROTE INKOPEN DOEN. EEN LAPJE STOF KOPEN, KLEREN OF SUIKER EN ANDERE DINGEN. LINA GEBRUIKT HAAST ALLES UIT DE NATUUR. HOUTSKOOL EN AS VOOR HET POETSEN VAN HAAR TANDEN. OOK MEDICIJNEN. PLANTENSAP VOOR HET GORGELEN VAN HAAR KEEL. LEMMETJES VOOR HAAR OKSELS.

HAAR MOEDER ZEI ALTIJD ‘GOD HEEFT EERST ALLES KLAARGELEGD. DAARNA HEEFT HIJ DE MENS GESCHAPEN’.

NA TWEE WEKEN ZIJN DE MAN-NEN VERTROKKEN.

[p. 13]

WAAR ZE NAAR TOE ZIJN? DAT WEET LINA NIET. OOK WEET ZE NIET WAARVOOR ZE ZICH SCHUIL HIELDEN. ZE WAREN ERG DANKBAAR.

ZE GAVEN HAAR EEN FLINKE HAND-DRUK.

NA HUN VERTREK MISTE LINA HUN GE-ZEL-SCHAP. HET WAS ZO STIL GEWORDEN.

DAARNA WAS ZE WEER GELUKKIG MET DE BOS-KONIJ-NEN, DE APEN EN DE VOGELS.

O, WAT HAD ZE DIE VER-WAAR-LOOSD.

ZE HAD NIET GE-LUISTERD NAAR HAAR OUDE VRIENDEN. ‘ALLES HEEFT TOCH WEL ZIJN VOORDELEN EN OOK NADELEN’. DENKT ZE.

WANT TOEN DE MANNEN VERTROK-KEN WAREN, LEEK HAAR GRONDJE OP EEN PA-RA-DIJS.

ER WAS GEEN RIETJE ON-KRUID TE ZIEN.

EN DIT ALLES HAD ZE TE DANKEN AAN HAAR HOOFD. HAAR HOOFD HAD HAAR DE JUISTE BE-SLIS-SING LATEN NE-MEN.

DAAROM JONGENS EN MEISJE, LUISTER ALTIJD GOED NAAR JEZELF VOORDAT JE WAT DOET.