Emilina

[p. 45]

[VII]

De zon schijnt fel. Het is erg warm. Er waait zelfs geen zuchtje wind. Emi transpireert, hoewel de kleine ventilator aanstaat. Ze ligt al de hele morgen in bed.

‘Nu moet ik wel wat te eten halen,’ denkt ze en probeert op te staan. Langzaam loopt ze naar de keuken. Hu, doet haar maag weer. Ze rent naar het toilet en steunt haar hoofd tegen de muur. ‘Gunst, wat voel ik me zwak,’ zegt ze, maar niemand hoort het. Lucie is niet thuis. Ze is naar haar werk.

Emi is al twee weken niet aan het werk geweest. Als het zo doorgaat, loopt het beslist mis. Ze weet nu zeker dat ze zwanger is. De dokter heeft het haar gezegd en haar een drankje gegeven tegen het braken. Tenminste, dat denkt ze, want nadat hij het drankje gegeven had zei hij: ‘Neem driemaal per dag een lepel in en probeer wat te eten. Niet teveel ineens.’

Tot nu toe had Emi nog niet eens één lepel kunnen nemen en over eten hoefde ze helemaal niet te praten. Alles wat ze binnenkrijgt, komt er gelijk weer uit. O, wat voelt ze zich ellendig!

Emi had gisteren met veel moeite een brief naar Jim geschreven. Ze had willen wachten tot zijn brief er was.

Nu ligt ze doodziek alleen.

[p. 46]

Wat verlangt ze naar zijn warme armen. Wat is de wereld wreed, denkt ze. Ze houdt haar maagstreek vast en buigt zich weer over de toiletpot. Hu, hu. Er zit niets in, er kan ook niets meer uit. ‘O,’ zucht ze, ‘worden alle vrouwen op deze manier moeder? Dat is geen pretje.’

Ze lust een beetje hete thee maar hoe komt ze daar aan? Ze moet toch naar de keuken. Ze strompelt er naar toe. Wat gebeurt er nu? Alles wordt donker. Ze gaat gauw op de bank in de keuken zitten. Neen, ze kan geen thee zetten. Na enkele minuutjes strompelt ze terug naar haar kamer. Als Lucie nu maar kwam. Met een smak valt ze op haar bed. In bed liggen gaat tenminste beter.

Emi zit op de rand van haar bed. De brief die ze net gelezen heeft, hangt in haar hand die op haar knie ligt. Ze kijkt met ogen die niets zien. Langzaam loopt er een traan over haar wang. Ze veegt hem met de andere hand af.

‘Nee, nu niet huilen,’ spreekt ze zichzelf moed in. Haar laatste hoop is vervlogen. De hoop die in feite haar levensdraad was. Het was het enige dat haar tot nu toe op de been had gehouden. Ze heeft geen gezicht meer bij de familie. Haar moeder had haar gewaarschuwd. De basja van het dorp had tegen haar gezegd voorzichtig te zijn. Ze had de goede raad in de wind geslagen. Ze dacht het beter te weten. Alles in haar leven was Jim geweest. Tot een half uurtje geleden. Ze kan het haast niet geloven dat Jim deze brief geschreven heeft. Maar zijn naam staat er duidelijk onder.

Ze vouwt de brief open en leest hem voor de tweede maal.

[p. 47]

[p. 48]

Hallo Mieke,

Zoals ik in mijn vorige brief schreef ben ik goed aangekomen. We hebben mooi weer en alles is naar wens verlopen. Dat is met betrekking tot mijn verblijf. Mijn tante bij wie ik woon, is zeer vriendelijk. Ze hebben me vorige week rond gereden en de stad laten zien.
Maar Mieke, het leven hier is hard. Ik weet nog niet of ik werk zal vinden om mijn studie te betalen. Het is allemaal zo onzeker. Ik heb geen geld en ik moet zien hoe me zelf staande te houden. Ik kan je daarom geen enkele zekerheid geven. Ik weet nog niet of ik ooit terug kom naar Suriname.
Het spijt me heel erg voor je maar het is goed dat je het weet.
Jim