Emilina

[p. 49]

[VIII]

De ochtend is stil. Het schijnt dat zelfs de zon bang is te schijnen. De bedden staan als schoolbanken in een klas, bedekt met krijtwitte lakens. De inhoud daarvan keert zich één voor één langzaam om.

De dame die net binnengelopen is, heeft zwart haar waarop een hard gesteven muts staat. Haar witte kleding steekt af tegen haar donkerbruine huid. ‘Goede morgen dames,’ zegt ze, en zet het blad met kopjes neer op de grote tafel die voorin staat. Eén voor één brengt ze een kopje in de richting van een bed en zet het op het daarbij behorende nachtkastje neer. Steeds maakt ze een babbeltje met de eigenaar van het kastje. ‘Lekker geslapen juffrouw’ of ‘Hier is je thee, schatje, vandaag mag je naar huis, hoe vind je dat?’

Het is intussen gaan regenen buiten. Langzaam komt er meer leven in de kamer en op de gangen. De overbuurvrouw stapt met baddoek en tandenborstel uit haar bed en wandelt rustig de gang op.

Emi die alles opneemt wat om haar heen gebeurt, vraagt zich af of zij ook met haar baddoek de gang mag opwandelen. Ze zou nu wel een flink bad willen nemen. Ze richt zich op uit de kussens en kijkt naar het druilerige weer buiten.

[p. 50]

Zusters en broeders lopen haastig heen en weer op de gang. Ze voelt zich prettig licht, hoewel het erop lijkt dat men de patiënten in deze kamer vergeten is. Ze gaat rechtop zitten, haalt haar slippers uit de lade van haar nachtkastje en gooit ze voor het bed neer. Dan schuift ze langzaam naar voren en stapt in haar slippers.

‘U mag er niet uit juffrouw.’

Emi schrikt. De stem lijkt uit de hemel naar de aarde te vallen.

‘Ik wou het eerst vragen maar ik zag niemand,’ stamelt Emi.

‘Over een minuutje kom ik u helpen,’ en weg is het hoofd dat om de deur gekeken heeft.

Emi trekt haar slippers weer uit en gaat zitten.

Ze houdt niet van ziekenhuizen. Ze had graag haar kindje gewoon thuis willen krijgen. Trouwens dat was feitelijk afgesproken met de vroedvrouw. Hoe komt Lucie erbij om haar hier te brengen? Nu wil ze in het bad en ze mag niet. En waar is haar baby, ze heeft hem nauwelijks gezien. Het is een jongen, dat hoorde ze de zuster zeggen. Ze gaat met haar armen onder haar hoofd liggen en laat de hele situatie van de vorige avond de revue passeren.

Hoe was het begonnen? Marie was haar komen opzoeken. Die is de enige die haar niet in de steek heeft gelaten in deze moeilijke dagen. Ze had al pijn voor Marie weg was maar hield zich flink. Ze had het wel tegen Marie gezegd maar niet erg geklaagd. Gelukkig moest Marie vroeg weg door de slechte busverbinding.

Toen ze weg was, stapte Emi gelijk in bed. De pijnen werden steeds heviger en ze besloot het aan Lucie te zeggen.

‘Hoe lang heb je het al?’ vroeg Lucie geschrokken.

[p. 51]

‘Ik durfde het niet te zeggen. De laatste tijd heb ik ook altijd wat, maar dit kan al een uurtje zijn,’ had ze gezegd.

Lucie was in allerijl het huis uitgegaan en kwam een halfuurtje later terug met een vriendin van hun moeder. Ze was volgens haar zeggen ook langs de vroedvrouw geweest maar die was niet thuis. Lucie was later op de avond nog eens geweest zonder resultaat. Samen besloten ze haar naar het hospitaal te brengen. Ze weet nog hoe bang ze was voor de dokter die haar kwam onderzoeken.

‘U vindt het toch niet erg dat u hebt moeten wachten,’ zegt een stem.

‘Nee,’ zegt Emi zonder erbij na te denken. De zuster zet een kom met water neer en verdwijnt.

Wat gebeurde er na het onderzoek? Ze kan zich dat niet zo goed meer herinneren. Wel weet ze dat ze op gezette tijden hevige pijn had.

De zuster komt terug en helpt haar met baden en kammen. ‘U hebt een flinke vent,’ zegt ze. ‘Ik haal hem zo voor u.’

Emi antwoordt niet, ze vraagt zich af op wie hij zal lijken. Zal hij donker of licht van kleur zijn?

Ze wil het aan de zuster vragen, maar de woorden komen er niet uit. Tranen stromen over haar wangen. Hij moet zwart zijn. Zwart als ik.

‘Wat is er mevrouw?’ roept de zuster als ze merkt dat Emi huilt. ‘Hebt u pijn?’

‘Nee,’ zegt Emi. ‘Ik ben alleen maar blij.’

Dan loopt de zuster de kamer uit om even later lachend met een baby op de arm terug te komen. Ze legt hem heel voorzichtig in Emi's armen.

‘Probeert u of hij wil drinken, als hij niet wil is het niet erg.’

[p. 52]

[p. 53]

Dan verlaat ze de kamer. Emi kijkt naar haar zoon. Tranen stromen opnieuw over haar wangen. Ze kijkt naar zijn nageltjes.

Z'n huidje erboven is iets donkerder dan de rest. Ze slaakt een zucht. ‘Ja hij zal zwarter worden, zwart als ik,’ zegt ze zacht en ze kust haar baby. De tranen wassen zijn gezichtje schoon. Ze veegt het af en streelt zijn kroeshaar.

‘Ik zal gaan werken op het kantoor bij de vriend van meneer Wringer en tante Lucie zal dan goed op je passen. Ik zal hard werken en het zal goed gaan. Je zal zonder problemen naar school kunnen gaan en beslist verder komen dan ik. Maar je moet en zal weten dat het offer dat ik voor je gebracht heb en nog zal brengen er één is dat de meeste Surinaamse vrouwen voor hun kinderen brengen. Ik zal tot de laatste druppel bloed vechten om jou. Geen sterveling zal jou van mij afnemen.’

De tranenstroom had de spanning van maanden verbroken. Met veel liefde legt ze haar zoon aan haar borst en kijkt hoe zijn lipjes zich om haar tepel krullen. Dan speelt er een lach om haar lippen die zich langzaam over haar gezicht verspreidt.