Emilina

[p. 40]

[VI]

Oudere mensen hebben vaak gelijk. Ze spreken vaak vanuit hun ervaring. Soms moet je uit persoonlijke verplichtingen door alles heen bijten en volhouden. Maar hoe je het zolang kan volhouden begrijp je vaak niet, denkt Emi terwijl ze uit de bus stapt.

Ze hoeft vanmiddag niet meer naar school, daarom kan ze lekker verder lopen. Het is nogal druk. Mensen lopen heen en weer. Ze kijkt naar de overkant. Er loopt een meisje dat precies op Annie lijkt.

Emi werkt nog bij dezelfde mevrouw. Het valt toch een beetje mee. Je moet alleen niet altijd alles slikken. Af en toe van je afbijten, dan gaat het weer enkele weken goed. Ze kijkt weer naar de overkant. Ja, het is Annie. Ze steekt de straat over, loopt iets vlugger en tikt Annie op de schouder.

‘Hé! Vanwaar kom jij ineens,’ zegt Annie verrast. ‘Ik dacht dat alle mensen van onze klas uit de stad waren vertrokken. Ik ben elke dag op straat maar ik zie niemand.’

‘Ik loop elke middag hier langs, tenminste vanaf we geen school meer hebben,’ zegt Emi.

Annie trekt haar wenkbrauwen op.

[p. 41]

Daarom zegt Emi ter verduidelijking: ‘Ik heb nu tijd zat. Ik hoef me niet meer te haasten om op tijd op school te zijn.’

‘O,’ zegt Annie, ‘ga je elke dag op deze tijd van het werk?’

Als Emi knikt, zegt Annie: ‘Ik bewonder je. Ik zou het geen week volhouden.’

‘Geef me tori nô,’ verandert ze ineens van onderwerp. ‘Hoe is het met Jim?’

‘Best,’ zegt Emi.

‘Hoe zeg je het zo, alsof het niet best is... zo halfjes.’

‘Ik begin al te denken hoe ik ga doen als hij weg is.’

‘Wanneer gaat hij?’

‘Vrijdagmiddag.’

‘Over een week?’

‘Ay.’

‘Laat je hem gaan?’

‘Wat moet ik doen? Zijn moeder zegt dat het moet. Hij moet verder studeren.’

‘Ga jij ook?’

‘Ik weet het nog niet.’

‘Meisje, als ik jou was zou ik uitkijken. Straks trouwt hij met een patat.’

‘Een patat?’

‘Ja, een bakrameid.’

Emi is even stil. Als ze dan alleen was zou het minder erg zijn. Maar als er een baby is? Ze haalt haar zakdoek uit haar tas en veegt een traan weg. O gunst, ze kan de tranen niet meer tegenhouden. Ze komen vanzelf. Steeds meer.

‘Wat is er?’ roept Annie. ‘Heb ik iets verkeerds gezegd? Elke man die je een paar weken alleen laat, versiert een ander meisje. Dat is een gewone zaak in de wereld geworden.’

[p. 42]

Emi gaat steeds harder snikken. Ze gaat op de stoep van een klerenwinkel zitten. Annie zegt niets meer. Ze laat haar maar huilen.

Als ze uitgehuild is, zegt ze: ‘Weet je Annie, ik had niet eens nagedacht dat hij daar met een ander meisje kan trouwen, terwijl ik hier zit met een baby van hem.’

Annie springt op en gaat pal voor Emi staan. ‘Ben je gek meisje? Waarom heb je niet de pil genomen? Iedere vrouw weet toch dat ze zichzelf moet beschermen. Weet je zeker dat je zwanger bent?’

‘Ik weet het nog niet zeker. Het was ook maar één keer.’

‘Dat maakt niets uit. Heb je van de maand gemenstrueerd?’

‘Maar één dag,’ antwoordt Emi zacht.

‘Dan ben je erbij lieve schat. Voor de zekerheid kan je nog enkele weken wachten. Wat doe je nu?’

‘Ik weet het niet.’

‘Weet Jim het al?’

‘Ik heb 't hem gezegd.’

‘En wat zegt ie?’

‘Ik moet hem het laten weten als ik meer zekerheid heb, dan kan hij zijn zaken goed regelen.’

‘Ik zou hem niet laten gaan, als ik in jouw plaats was,’ zegt Annie.

‘Kom laten we naar huis gaan.’

Emi staat op. Samen lopen ze door de Dr. Sophie Redmondstraat en de Waaldijkstraat. Ze lopen stil naast elkaar tot de hoek van de Gemenelandsweg. Dan neemt Annie afscheid.

‘Kom je een keertje bij me thuis? Ik woon hier aan de overkant.’ Ze wijst met haar vinger. ‘Bij de groene ramen,’ zegt ze.

[p. 43]

‘Dank je. Ik doe dat beslist voor de vakantie om is,’ zegt Emi en ze slaat de Gemenelandsweg in. Langzaam loopt ze verder. God, wat heeft ze zich aangesteld. Maar ze kon er niets aan doen.

Ze zitten in de voorkamer te praten over het nieuws dat net via de radio voorgelezen is.

‘Het gaat ook niet zo best hier. Je moet blij zijn dat je weg kan,’ zegt Johan.

‘Ja, dat zeggen al mijn vrienden. Maar ik kom na mijn studie direct terug, hoor!’

‘Zoals ik gehoord heb is het weer daar niet prettig en je wordt gediscrimineerd.’

‘No man, dat is overdreven denk ik. Kijk maar hoeveel Hollanders hier rondlopen en niemand discrimineert ze.’

‘Dat is waar, maar wij zijn altijd te goed en te gastvrij.’

Zo gaat het gesprek tot de radio de tijd aangeeft.

‘Is het al zo laat? Ik ben helemaal vergeten dat ik nog familie thuis krijg die me zonodig moet groeten,’ zegt Jim, terwijl hij opstaat.

Emi had de hele avond niet veel gezegd. Ze staat ook op en kijkt hoe Jim Johan en Lucie een hand geeft en hoe ze elkaar het beste toewensen.

‘Je moet schrijven hoor,’ zegt Lucie, ‘dan weten we hoe het daar is, misschien kunnen we ook een beetje daar komen.’

Jim belooft het.

Nauwelijks zijn ze op het erf of Jim slaat zijn arm om Emi's hals. ‘Wat ben je stil vanavond.’

Ze gaan dicht tegen het huis staan. Hij kust haar. ‘Mieke, zal je je goed houden tot je bij me bent,’ vraagt hij.

[p. 44]

Ze antwoordt niet. Hij heft haar gezicht op met zijn ene hand terwijl hij de andere om haar middel houdt.

‘Wat is er nu,’ zegt hij als hij de tranen ziet. Hij streelt haar geruststellend over haar rug. ‘Stil maar. Het is niet zo erg. We zullen elkaar vaak schrijven. Zodra ik aankom, stuur ik je een kaart.’

Hij neemt een zakdoek uit zijn zak en veegt haar tranen af. ‘Mieke, beloof me dat je flink zult zijn. Kijk, je moet zelfstandig worden. Als ik je laat halen moet je alles zelf regelen. In de eerste tijden zal je zoveel zelf moeten doen. Begrijp je dat?’ Opnieuw veegt hij haar tranen af. ‘En nu moet je me beloven dat je niet meer om alle kleine dingen gaat huilen.’ Hij kijkt haar vragend aan.

‘Ja,’ zegt ze zacht.

Hij kust haar weer.

‘Ik zal je missen, Miek.’ Hij houdt haar zo teder in zijn armen dat ze niet wil denken. Ze wil alleen maar genieten van dit laatste moment.

‘Ik moet nu gaan,’ zegt hij na enkele minuten. ‘God, wat is afscheid nemen vervelend.’ Zijn greep verslapt en langzaam laat hij haar los. Hij leidt haar naar de poort. Weer kust hij haar. ‘Mieke wacht op me. Beloof je dat?’

Ze knikt. Dan kust hij haar voor het laatst en vertrekt. Ze kijkt hem na. Hij wuift. Ze wuift terug.

Even later gaat hij de hoek om. Emi blijft nog even staan. Ze kijkt naar de lege straat, dan keert ze zich langzaam om en loopt naar huis alsof ze er niet naar toe wil. Haar voeten voelen zwaar aan en achter haar oogleden branden tranen. Ze gaat naar binnen. Lucie en Johan zitten nog te praten. Emi wenst ze een goede nachtrust toe, terwijl ze naar haar kamer loopt. Ze valt op haar bed neer en geeft haar tranen de vrije loop.