Emilina

[p. 34]

[V]

‘Nu Suriname zelfstandig is, zullen we zelf onze buitenlandse betrekkingen kunnen regelen. Dit is één van de vele voordelen die je hebt als zelfstandig land.’

‘Ja, ja, buitenlandse, maar what about de binnenlandse?’ vraagt Jim.

‘Vierenzestig procent onwettige kinderen. Eén van de oorzaken van jeugdcriminaliteit. Kijk maar.’

Jim reikt Johan een tijdschrift aan. ‘Is geschreven door een socioloog die een onderzoek hier gedaan heeft.’

Emi heeft zoveel van dit soort gesprekken gehoord. Lucie en zij zitten dan met een verstelwerkje of boek. Het is nu al vier maanden dat Jim hier komt. Lucie had mama geschreven even naar de stad te komen. Ze hadden alleen maar soft gedronken want de verloving zou pas over ongeveer zes maanden zijn. Jim had die avond een beetje verlegen gekeken toen Emi's moeder hem vroeg wanneer ze zouden trouwen. Hij kon moeilijk de waarheid zeggen en was bang dat haar moeder niet zou begrijpen dat hij voor verdere studie naar Nederland moest. Hij draaide eromheen en zei dat hij en Emi het samen zouden beslissen. Haar moeder zei daarna heel duidelijk, dat zij noch de familie er blij mee was dat Emi een stadse man nam, maar dat

[p. 35]

[p. 36]

het haar zaak was als het op een teleurstelling uit zou lopen. Emi was zo boos daarover, dat ze het liefst naar boven was gegaan, maar Jim keek haar zo smekend aan dat ze bleef zitten. Toen Jim die avond vertrokken was barstte de bom.

Emi vond dat ze het recht had te houden van wie ze wilde. Hoe kon haar moeder weten hoe lief Jim was en hoeveel hij van haar hield. Haar moeder was van oordeel dat er vele slechte ervaringen waren met stedelingen. De volgende dag was haar moeder vroeg vertrokken in een zeer gespannen sfeer met de woorden: ‘Ik hoop dat het heel goed zal gaan met je.’

Lucie had zich van elk commentaar onthouden. Haar moeder was de vorige avond niet onvriendelijk tegen Jim geweest, maar veel had ze ook niet gezegd. Jim stoorde er zich blijkbaar niet aan. Emi had zich enkele avonden nadien bekaagd.

Hij zei: ‘Zo is mijn moeder ook.’

Toen ze vroeg of het over haar ging, zei hij: ‘Niet over jou. Mijn moeder vindt dat ik met het oog op mijn studie geen vaste verkering mag hebben.’

Emi vond dat de ouderen eens moesten leren meer begrip te hebben voor de jongere generatie.

Vandaag is het precies tien maanden geleden dat ze Jim voor het eerst ontmoette. Waar gaat de tijd? Het lijkt wel gisteren te zijn geweest. Maar er is ook zoveel gebeurd, denkt Emi. Zij is geslaagd en Jim is door zijn examen heen. Wat dat betreft hebben ze elkaar erg goed gesteund. Jim kwam alleen in het weekend op bezoek. Hij haalde haar wel elke dag van school af, maar ze liepen gelijk naar huis. Bij de poort namen ze afscheid. Ze zijn maar twee keer gaan dansen. Een keer bij Annie op verjaring. Het was erg gezellig. Ze waren pas om twee uur thuis.

[p. 37]

Ze zitten op hun geliefd plekje aan de Waterkant. Emi luistert naar het geluid van de rivier.

‘Als je goed luistert, hoor je instrumenten spelen,’ zegt ze.

‘Wat ben je grappig.’ Jim trekt haar naar zich toe.

‘Echt waar,’ zegt ze met nadruk, ‘eerst het geroffel van de drum en daarna het geluid van het blikkerig ding dat erboven staat.’

‘Ik hoor alleen maar water. Kom,’ zegt hij lachend en neemt haar in zijn armen. Hij kust haar op haar voorhoofd, neus en mond. Dan stopt hij abrupt, heft zijn hoofd op. ‘Wat scheelt mijn Mieke?’ vraagt hij.

‘Wat bedoel je?’

‘Je hebt iets op je hart,’ zegt hij.

Ze zucht.

Hij kust haar. ‘Zeg het maar,’ moedigt hij haar aan.

‘Ik ben bang,’ begint ze aarzelend. Hij valt haar niet in de rede, maar wacht rustig af.

‘Ik heb van de maand maar één dag mijn ene... dinge gezien.’

Hij gaat recht zitten. ‘Je menstruatie bedoel je.’

‘Ja,’ zegt ze verlegen.

‘Kan je zwanger zijn geraakt? Eén dag is te weinig.’

Dan gaat hij met de hand onder zijn kin zitten. Het is heel stil. Alleen het water speelt zijn muziek. Je kan de maat met je voeten tikken. Zo van één-twee-drie-vier-plets!

‘En ik moet volgende week weg. Ik heb er de pest in dat ik me niet heb kunnen beheersen.’ Hij trekt haar weer naar zich toe. ‘Je bent ook zo'n schat’, zegt hij.

Dan is het weer stil. Ze zitten elk in eigen gedachten verzonken.

‘Luister’, zegt hij na enkele minuten. ‘Over enkele weken

[p. 38]

heb je meer zekerheid, schrijf me dan precies over alles zodat ik het kan regelen. We kunnen dan met de handschoen trouwen.’

‘Wat is dat?’ vraagt ze.

‘Dat is gewoon trouwen, alleen ben jij hier en ik daar. En volgend jaar hoop ik je ticket bij elkaar gespaard te hebben.’

Ze zucht.

‘Zucht toch niet zo schatje. Ik wil niet dat je zorgen hebt.’

Hij zoent haar, maar als ze niet reageert, stoot hij haar weer van zich af. ‘Wat,’ vraagt hij, ‘wil mijn Mieke niet meer van me zijn?’ Als ze niet antwoordt, gaat hij verder: ‘Of is er een andere?’

Ze antwoordt nog steeds niet.

‘Zeg toch wat,’ zegt hij ietwat geërgerd.

‘Ik ben bang,’ stottert ze, ‘zo is het die avond begonnen, straks ben ik nog erger zwanger.’

‘O, is dat het.’ Hij omhelst haar. ‘Mijn klein onnozel ding,’ zegt hij lachend, ‘niemand wordt twee keer tegelijk zwanger, maar je hebt gelijk om bang te zijn. Want als je het nog niet bent, heb je groot kans om het nu te worden. Je bent ook zo hef, ik kan je niet weerstaan.’ Hij staat op. ‘Laten we bever naar huis gaan, dat is het beste.’

Ze lopen onder de amandelbomen door. Ze komen langs de paartjes die op de banken zitten. Ze vraagt zich af of deze meisjes niet bang zijn dat ze zwanger raken. O, waarom moest dit haar overkomen!

Als ze de laatste bank gepasseerd zijn, zegt Jim: ‘Het is mijn schuld dat je nu in problemen zit. Ik moest je hebben meegenomen naar Stichting Lobi.’

‘Wat is dat?’

‘Een polikliniek waar ze de pil en andere middelen verschaffen om zwangerschap te voorkomen.’

[p. 39]

‘Kon je dat niet eerder zeggen,’ zegt ze boos.

‘Omdat ik niet van plan was iets te doen. Ik sta namelijk op vertrek.’

‘Waarom heb je dan iets gedaan?’ vraagt ze half lachend.

‘Ik kon die glinsterende ogen en die mooie lippen van je niet weerstaan.’ Hij kijkt schuin naar haar. ‘En als je niet goed oppast, gaan we nu niet naar huis.’

Ze knijpt hem in zijn arm.

‘Au,’ schreeuwt hij.

Een man die voor hen loopt kijkt even om.

‘Zie je, die man denkt zeker dat jij mij nu niet kan weerstaan en zonodig iets moet.’

Ze maakt een lange tyuri en kijkt voor zich uit. Zo lopen ze verder tot ze bij de poort van Emi's huis staan.

‘Kom even binnen,’ zegt ze.

‘No man.’

‘Waarom niet? Het is nog vroeg.’

‘Weet je waarom?’

Als ze vragend kijkt zegt hij: ‘Als ik binnenkom, zal ik met je naar je kamer willen.’

‘Daaraan denk je alleen,’ zegt ze en geeft hem speels een klap. Hij kust haar voor het laatst en vertrekt.

Ze kijkt hem als altijd na tot hij de hoek om is. Dan gaat ze de poort door. Het erf is donker en stil. Het schijnt dat niemand thuis is. Ze klopt even op de deur en als ze niets hoort, voelt ze op de afgesproken plaats. De sleutel ligt er. Ze pakt hem en opent de deur. Er is niemand om mee te praten, dus gaat ze maar naar bed.