Emilina

[p. 25]

[IV]

Emi is meteen na haar thuiskomst van school in bed gestapt. Ze heeft aan Lucie gezegd dat ze hoofdpijn heeft. Lucie en Johan vonden het jammer dat ze niet bleef om tori te praten. Johan is een heel rustige man. Mama vindt hem ook leuk, hoewel ze ook denkt dat het tussen Lucie en hem niet zal gaan, omdat hij niet van hun stam is. Hij is een Aucaner. Dat zal de familie beslist niet goed vinden.

Emi vraagt zich af hoe het dan zal gaan met Jim die geen Aucaner en ook geen Saramaccaner is. Wat zal de familie ervan zeggen? Ze hoort het al. ‘Wan fotoman.’

Ach, waar maakt ze zich nu al druk over. Hij heeft nog niet eens over samenwonen en dat soort dingen gesproken. Hij had gewacht precies waar ze hadden afgesproken en begon het eerst.

‘Wat ben ik verrast, ik dacht dat je me voor de gek hield.’

‘Waarom zou ik?’ vroeg ze.

Ze liepen een tijdje zwijgend naast elkaar. Toen vroeg hij: ‘Hoe heet je? Ik heet Jim hoor.’

En nadat ze geantwoord had, zei hij: ‘Wat een mooie naam. En hoe heet je zus?’

‘Welke? Ik heb drie zusters en twee broers. Lucie, Lena,

[p. 26]

Jet, John en Gerard. Emi denkt er even aan dat ze vroeger een andere naam had. Zij heette Foki en Gerard, Johan. Het gebeurt wel vaker dat mensen in het binnenland hun naam niet meer mooi vinden en die veranderen.

‘Is je vader van de stad?’

‘Neen, mijn ouders zijn allebei van Tapoeripa.’

‘Je spreekt goed Nederlands, je bent zeker allang in de stad.’

‘Ja, al vier maanden.’

‘O, ik dacht vier jaar.’

Ze lachte.

‘En ben je in Tapoeripa op school geweest?’

‘Ja, mijn onderwijzer was van de stad. Ik vond zijn taalles prettig, in rekenen ben ik niet zo knap. Voor opstel kreeg ik altijd goede cijfers. Ik zou graag op een dagschool willen, maar mijn ouders kunnen dat niet betalen. Daarom moet ik 's morgens werken’.

‘Wat jammer,’ zei hij daarop. Hij hield haar hand vast en keek voor zich uit alsof hij aan iets dacht. Zo liepen ze voort.

Ze durfde de stilte niet te verbreken tot ze haast voor haar poort stonden. Ze zei: ‘Ik ben al thuis.’

‘O’, zei hij spijtig, ‘dan moet ik afscheid nemen. Het was zo gezellig.’ Hij keek haar strak aan terwijl hij haar hand nog steeds vasthield. ‘Wanneer kan ik je weer zien, moet je morgen weer naar school?’

‘Ja,’ zei ze zacht.

En voor ze er wat tegen kon doen had hij een kus op haar wang gedrukt. Toen was hij weggegaan. Ze had hem een tijdje nagekeken. In het duister kon ze nog net zijn figuur zien, lang en slank. Zou hij morgen weer op haar wachten? Ze hoopte het.

[p. 27]

Ze vond vanavond de afstand niet zo groot en de straat niet zo donker. Ze dacht aan de meisjes op school. Wat zouden die ervan zeggen als ze dat wisten. Enkele dagen geleden had Marie aan haar gevraagd of ze een vriend had. Toen Emi ontkennend antwoordde, zei ze: ‘Je mag het gerust zeggen hoor, je hoeft niet zo geheimzinnig te doen.’

De anderen lachten Erna uit met haar vriend. Het is een Hindostaanse jongen, ze zeggen dat hij sengrebere is. Emi had aan Lucie gevraagd wat sengrebere betekent.

‘Als iemand heel lang is en een ingezakte buik heeft,’ had Lucie gezegd.

Ze zal Jim eerst goed bekijken voor ze hem kennis laat maken met de anderen. Ze probeert zich zijn profiel voor de geest te halen. Hij heeft geen onaardig gezicht. Hij lijkt een beetje op Jojo van Oma Dada. Die heeft ook zo'n lang gezicht met wat afstaande oren. Jojo is een heel leuke jongen. Hij stond elke middag op de hoek van de straat te wachten. Als ze naar de winkel moest liep hij mee, tot ze terug op de hoek van haar huis was dan liep zij door en hij bleef staan. Dat ging jaren zo.

Maar hij had nooit tegen haar gezegd dat hij van haar hield. Ook nooit haar hand vastgehouden en zo raar in haar ogen gekeken. Zo in gedachten verzonken valt ze in slaap.

‘Van mijn vader moet ik volgend jaar naar Nederland om mijn studie af te maken, omdat ik hier niet verder kan.’

Ze kijkt vragend op.

‘Ingenieur,’ zegt hij. ‘Na een jaar laat ik je halen, nadat ik gewerkt en gespaard heb. Ik zal moeten werken en studeren, want op de steun van mijn ouders hoef ik dan niet meer te rekenen. Ze zullen het niet eens zijn met mijn plannen maar dat kan me niet schelen. Met jou aan mijn zij durf ik alles.’

[p. 28]

Het is nu al de tweede week dat Emi na school met Jim naar huis loopt. Hij legt zijn arm om haar heen en trekt haar naar zich toe. ‘Je bent een schat,’ zegt hij.

Emi antwoordt niet. Ze denkt aan haar familie die het ook niet eens is met haar keus. Hoe zou ze hem dit kunnen uitleggen. Ze had met Marie hierover gesproken. Marie had gezegd: ‘Ze moeten blij zijn met zo'n geschoolde man!’

Ze ziet haar moeders gezicht al en weet ook wat ze zal zeggen: ‘Denk jij dat zo'n geschoolde man met jou zal trouwen? Hij heeft zeker andere plannen in zijn hoofd. Pas maar op!’

God, hoe zie je nu of iemand het met je meent of niet, de mens ziet niet in het hart.

‘Waaraan denk je?’

Ze schrikt van zijn stem.

‘Loop je te dromen?’ Hij blijft even staan en kijkt haar van opzij aan. ‘Vertel mij wat er is,’ zegt hij.

Ze houdt haar hoofd iets opzij zodat het op zijn schouder komt te rusten. ‘Ik dacht aan wat je daarnet zei. Ach, het leven zit vol problemen.’

‘Laat die maar aan mij over,’ zegt hij, ‘ik los ze wel op.’

Zal hij ook de gedachtengang van haar mensen en de problemen die daaruit voortspruiten weten op te lossen? Ze lopen langzaam, nog enkele huizen dan is ze thuis.

‘Je moet eens kennis komen maken met mijn zuster.’

‘Ik dacht er ook aan. We moeten een afspraak maken, morgen doen we dat wel,’ zegt hij terwijl hij een zwaaiende beweging maakt met zijn hand. Ze zijn intussen bij de poort aangekomen. ‘Alles komt wel goed, schatje.’ Dan geeft hij haar een kus op het voorhoofd en vertrekt.

Emi loopt de poort door. Ze mist Johans fiets. Als ze aanklopt, doet Lucie de deur open.

[p. 29]

[p. 30]

‘Ben je alleen?’ vraagt Emi.

Lucie reageert daar niet op. Ze zegt: ‘Ik moet je spreken.’

Emi gaat zitten. Ze vraagt zich af wat Lucie haar te vertellen heeft. Ze hoopt dat het geen slecht nieuws uit het dorp is.

‘Hoe kan je me dit aandoen Emilina, met jongens op straat lopen en dan nog stiekem. Ik schaam me dood voor de buren. Dat ik dit van een buurvrouw moest horen, je geeft de familie schande.’

‘Gelukkig dat dit het maar is,’ verzucht Emi. ‘Maar waarom maak jij je zo druk?’

‘Wat zal men van ons denken,’ gaat Lucie verder. Dan valt ze op een stoel neer.

‘Ik heb vanavond juist met Jim afgesproken dat hij nog deze week kennis met je komt maken,’ zegt Emi.

Lucie zegt niets, ze schudt alleen maar haar hoofd alsof ze zeggen wil: Wat moet ik met zo'n kind beginnen. Ik kan haar helemaal niet begrijpen.

Emi staat op en loopt naar haar kamer, Lucie boos achterlatend. Dat de problemen met Jim nu al zouden beginnen had ze niet verwacht. Ze heeft geen zin in een discussie, nog minder in ruzie maken. Daarom kiest ze voor haar bed. Na zo'n lange dag komt de vermoeidheid naar boven en weldra is ze in diepe rust.

Ze voelt zijn hand heen en weer schuiven over haar rug. De avond is koel en zijn lichaam lekker warm. Kon ze maar altijd zo tegen hem aanleunen. De sterren schijnen helder aan de hemel. 't Is maanlicht. Ze kijkt naar de lichten van de langzaam voorbij varende schepen.

‘Waar denk je aan?’ vraagt Jim.

‘Ik denk niet, ik geniet. Weet je Jim, ik vind het heerlijk

[p. 31]

[p. 32]

aan de rivier te zitten. De wind, het geluid van de golven en de bomen geven mij zo'n ander gevoel.’

Ze verzit, trekt met haar rechterhand zijn hoofd naar zich toe en fluistert: ‘Ik heb een gedicht, wil je het horen?’

‘Graag’, zegt hij.

Dan zegt ze:

Hoor je ze?
Hoor je ze bulderen, hoor je ze ruisen?
Hoor je ze zingen, hoor je ze fluisteren?
Wat zeggen de golven, die hard klotsen tegen de rotsen?
Wil je dat horen, wil je dat weten?
Zit neer aan de waterkant en luister eens goed.
Ze spreken over ons, over de liefde, over het zoet.
Ze schreeuwen het uit om daarna stil heen te gaan
en te verdwijnen in het niet.

‘Fantastisch! Het is zo passend. Waar heb je het vandaan?’

‘Ik heb het zelf gemaakt,’ zegt ze.

‘Zeker voor je vorige vriend.’

‘Weet je nog niet dat jij mijn eerste echte vriend bent?’

Hij kust haar op haar wang. ‘'t Is maar een grap. Maakte je al eerder gedichten?’

‘Ja hoor, ik heb er enkele over de natuur, de rivier en andere dingen.’ Dan vraagt ze: ‘Hoor ik een klok?’

‘Ja, de klok van Financiën.’

‘Hoe laat is het?’

Hij haalt zijn hand achter haar vandaan terwijl hij zegt: ‘Ik heb de slagen niet geteld.’ Hij buigt zich wat opzij. ‘Tien uur.’

‘Mijn gunst, is het al zo laat? Lucie zal wel boos zijn, want gewoonlijk ben ik tegen deze tijd al thuis.’

[p. 33]

Ze wil opstaan en schuift naar voren, maar als ze de koude wind in haar rug voelt, gaat ze weer tegen hem aan zitten.

Emi is vandaag niet naar school geweest. ‘Geen zin,’ heeft ze aan Jim gezegd.

‘Ik verlang naar je,’ fluistert Jim in haar oor. ‘Zal je altijd van mij blijven? Je bent zo lief. Heeft iemand je dat al eerder verteld?’

Ze antwoordt niet. Ze zou altijd zo willen blijven zitten, de hele verdere avond en morgen. Hij kust haar haar, haar handen, haar hals. Ze krijgt er zo'n slap gevoel van. Ze zegt: ‘Kan ik onder alle omstandigheden op je rekenen Jim?’

‘Je kunt altijd op me rekenen,’ zegt hij. Dan staat hij resoluut op. ‘Kom we moeten weg. Ik wil je geen moeilijkheden bezorgen,’ zegt hij en trekt haar mee.

Een koele bries overspoelt het land. Emi rilt even.

‘Heb je het koud?’ vraagt Jim.

Emi knikt. Hij trekt haar naar zich toe. Met zijn arm om haar schouders lopen ze al pratend weg tot ze in het centrum van de stad zijn aangekomen. Voorzichtig haalt ze Jims arm van haar schouders af. Hij vraagt: ‘Mag het niet meer?’

‘Alles mag, maar pas nadat je met Lucie en mama gesproken hebt,’ zegt ze.

‘O ja, we zouden afspreken wanneer ik bij je zus kan komen om kennis te maken. Ik was het bijna vergeten.’

Emi blijft met een ruk staan en kijkt Jim strak aan. ‘Wanneer je kan, nô. Je moet horen wat gisteravond gebeurd is.’

Dan vertelt ze het gebeuren, al lopend, haarfijn tot ze bij haar huis aankomen en Jim afscheid van haar neemt.