Asekete

[p. 9]

[II]

Pito haalt de spullen één voor één uit de moetètè.

Het stukje boomschors van de kankantrie, dan een bosje bladeren dat bij elkaar hoort, een stuk opgerolde liaan, weer een paar takken met bladeren eraan.

Dan zaadjes van de Meriplant en de tabaksplant.

Hij legt alles heel netjes naast elkaar op een houten tafel.

‘Vrouw’ roept hij. Als niemand antwoordt, gaat hij naar buiten. ‘Ze is zeker in de kookhut. Vrouwen houden van de kookhut’ denkt hij, terwijl hij naar de kookhut loopt.

Zijn vrouw zit voor de deur katoen te spinnen. Het spinnewiel draait telkens met elke handbeweging mee.

‘Vrouw, ik ben al terug. Ik heb zover moeten lopen en jij zit rustig niets te doen. Waar is mijn eten?’

De vrouw staat op. Ze legt het spinnewiel op een bankje in de kookhut. Dan neemt ze een kalebas en een kalebaslepel en schept eten voor Pito op.

Kijk, hij komt al terug. Hij was naar buiten gelopen om zijn handen te wassen. Hij pakt een bankje dat omgekeerd tegen de kant van de hut ligt, zet hem op zijn poten en gaat zitten. ‘Dank je’ zegt hij als zijn vrouw hem het eten aanreikt.

Hij ruikt er even aan. ‘Wat ruikt het lekker! Pepre watra!’ Zijn vrouw brengt nog een stuk gebakken cassave. Pito eet smakelijk. De soep is gemaakt van de kop van een Anjoemara. Die Anjoemara heeft hij gisteren in de kreek in zijn fuik gevangen.

[p. 10]

Als Pito klaar is met eten gaat hij terug naar zijn hut.

Hij neemt een prapi in de hoek van de hut en zet het in het midden neer. Hij schuift de tafel erbij. Dan pakt hij de takken en bladeren en breekt ze in fijne stukken.

Daarna legt hij ze zorgvuldig in de prapi.

Pito praat tot de bladeren en ook tot de geesten. Hij neemt de grote steen die in een hoek staat en slaat de zaden aan stukken. Ook de boomschors wordt fijn gemaakt. Pito neemt zijn sekseki en terwijl hij een bezweringslied zingt gaat zijn hand op en neer, op het ritme van het lied. Daarna prevelt hij enige woorden en dan zingt hij weer een ander lied. Pito praat met de geesten. De geesten moeten een neger in de handen van de indianen geven.

Pito is de grootste piaaiman van het dorp en alle mensen weten dat.

De mannen zitten buiten tussen de hutten. Het is een frisse avond. De maan schijnt helder aan de hemel. Ze hebben een houtvuur gemaakt en nu genieten ze van de warmte van de

[p. 11]

vlammen.

Pito voert het woord. Natuurlijk, want hij is de belangrijkste onder hen. Hij heeft alle piaaimannen bij elkaar geroepen want morgen moet het gebeuren. Morgen moeten de geesten iemand in hun handen geven. Ze hebben allen op hun manier heel hard gewerkt. Pito opent de vergadering.

Hij zegt: ‘mannen, broeders. We hebben hard gewerkt en een drank verdiend. Daarom zullen wij gezamenlijk drinken op het slagen van ons plan. De geesten hebben ook hard gewerkt daarom geven we ze een drank’. Hij heft de kruik met kasiri op en schenkt een beetje in een kalebas.

Daarna giet hij een beetje kasiri op de grond.

‘Broeders’, zegt hij ‘de geesten van het dorp, de geesten van onze voorvaderen, de geesten van lucht, water en land hebben altijd voor ons gezorgd. Ze hebben ons nooit in de steek gelaten. Vanavond zijn we hier bij elkaar en we weten dat ze ons dit keer ook geen schande zullen geven.’

De mannen klappen in de handen. ‘Ipiro’, zo is het, zeggen ze allemaal. Pito gaat rustig verder. ‘We hebben hard gewerkt en onze plicht gedaan.’ Hij giet weer wat uit de kalebas op de grond. Dan zegt hij plechtig: ‘Morgen vroeg moet de negerin bij de zwamp zijn.’ De mannen klappen in de handen. ‘Zo moet het zijn’ zeggen ze in koor. ‘Zo hebben we afgesproken, zo moet het zijn’ zegt Pito, terwijl hij plechtig weer wat kasiri uit de kalebas schenkt.

Dan schenkt hij de kalebas vol, drinkt er een beetje uit en geeft het aan de man die naast hem zit. Zo gaat het verder tot ze allen gedronken hebben.

De kalebas wordt aangevuld en gaat weer rond. Ook de ingipipa met tabaksbladeren gevuld komt te voorschijn.

Ze lachen luidop en praten over de visvangst en andere leuke dingen. Kijk maar hoe gezellig het gaat. Ze worden allemaal steeds vrolijker. Mani ligt al half van zijn bankje af, maar als het zijn beurt is neemt hij toch een flinke haal aan de pijp en een slok uit de kalebas.

Zo gaat het tot ze één voor één naar hun hut strompelen.