Amoi. Het Chinees meisje

[p. 25]

Hoofdstuk 3

‘Mama, ik ben er. Ik heb een nieuwe vriendin. Kom even kijken.’.

‘Ik kom zo’ roept moeder die bezig is met aanvegen.

‘De jongens maken zo'n troep’ klaagt moeder zachtjes voor zich uit. Ze vangt het vuil op, op een blad en loopt de trap af. ‘Hoe is het op school geweest?’, vraagt ze aan Amoi die haar in de gang tegemoet loopt.

‘Goed ma’.

‘Het is altijd goed. Als het fout gaat zeg je het niet, he’.

Amoi glimlacht en omhelst haar moeder.

‘Ma, mag ik vanmiddag met Len gaan spelen?’.

Moeder kijkt vreemd op. ‘De kinderen kunnen je wel verrassen zeg’, denkt ze. Ze weet zo gauw niet wat te zeggen. ‘Heb je huiswerk?’ vraagt ze om tijd te winnen. Langzaam lopen ze naar de keuken toe. Dan ziet moeder het meisje staan. ‘Dag mevrouw’ zegt Len.

‘Daag, jij bent dus het vriendinnetje van Amoi’.

‘Amoi’, verandert ze van onderwerp ‘vraag aan je vader wat koekjes dan maak ik een beetje stroop’. Terwijl Amoi naar de winkel loopt, denkt moeder, ‘dat meisje komt me bekend voor.

Woon je lang hier in deze buurt?’, vraagt ze.

‘Nee mevrouw, pas een maand’.

‘Ik heb een zakje gehad’ zegt Amoi al binnen lopend.

‘Zo, ik hoop dat de stroop zoet genoeg is, alsjeblieft’. De meisjes drinken de stroop in een keer op.

‘Jullie zullen wel dorstig zijn geweest. Het weer is erg

[p. 26]

warm’ zegt moeder als ze de bekers aanneemt. Dan valt het moeder op dat het meisje iets ouder moet zijn dan Amoi.

‘Zit je in dezelfde klas als Amoi?’

‘Nee mevrouw. Ik zit in de vierde. Moeder kijkt een beetje vreemd, want Amoi zit nu al in de derde klas.

‘Je hebt zeker geen zusje’. ‘Neen mevrouw. Alleen broers’.

‘O’, zegt moeder. ‘Nu begrijp ik het. Jij zoekt een zusje en Amoi zoekt een zuster. Gaan jullie maar gauw’.

Als de kinderen naar buiten lopen kijkt moeder ze na. Ze hebben veel van elkaar. Alleen de huidskleur verschilt een beetje.

‘Amoi denk eraan. Tot zes uur hoor en niet later’, roept moeder ze na.

‘Ai baya wat een weer’, zegt Amoi.

‘Hondenweer’, antwoordt Len teleurgesteld.

Ze hebben zich voorgenomen om een wandeling te maken. Amoi staat op, loopt naar het raam toe en kijkt naar buiten. De lucht is troosteloos bewolkt en donker. Dikke druppels vallen omlaag. Het water stroomt over de straatstenen de erven op. ‘Straks moeten we ook nog door het water waden’, denkt Amoi.

‘Laten we dan iets anders doen’, zegt Len ineens.

‘Er komt toch niets van wandelen terecht’ Amoi keert zich om. ‘Je hebt gelijk. Waar heb je aan gedacht?’ ‘Ik weet het zo vlug niet’, antwoordt Len.

‘Gisteren was het zulk mooi weer’. ‘Als je vooruit kon

[p. 27]

zien zou je goede plannen kunnen maken. Mijn vader zegt: Als je de draak niet boos maakt, zullen je plannen altijd lukken.

Juist spreken we af om te wandelen of de draak wordt boos en verpest alles’.

‘He’ zegt Len verbaasd. ‘Wat is dat? Woont er een draak in de hemel en heb jij hem soms boos gemaakt?’. Amoi kijkt in het angstig gezicht van Len. Ze schrikt even, dan schiet ze in een luide lach. ‘Kom mee’, zegt ze. ‘Laten we moeder vragen om ons te vertellen over de draak’.

Even later lopen ze de trap af op zoek naar moeder. Ze kijken in de eetkamer en de keuken. ‘Buiten kan ze niet zijn. Deze kant uit Len. Ze is zeker bij vader in de winkel’. Ze horen de stem van moeder vanuit de gang. Vader heeft de grote deur dicht gedaan om het water buiten te houden. ‘Zo dames’, zegt vader ‘moeten jullie een koekje? Jullie kunnen niet naar buiten hé. De draak is erg boos’.

‘O ja, pa. We kwamen vragen over de draak’.

‘Dat is een goed idee. Maar ik ben nu aan het werk. Dadelijk moet ik wat zakjes blom klaar leggen. Vraag het maar aan moeder’ zegt vader, terwijl hij half lachend naar moeder kijkt.

‘Oke’ zegt moeder, ‘Ik heb ook werk te doen maar als ik naar buiten kijk en luister heb ik geen zin meer in werken dus... komen jullie maar mee’.

Ze lopen naar de eetkamer toe. ‘Gaan jullie alvast gezellig zitten. Ik zet wat water op voor thee en zal jullie dan

[p. 28]

een verhaaltje vertellen dat hoort bij de vertellingen van de draak’.

Amoi en Len zitten ongeduldig op hun stoel te schuiven en slaken een zucht van verlichting als moeder met de thee aankomt.

‘Begin maar moeder. Ik zal inschenken’.

‘Mmm.. mmm’ doet moeder.

‘In China waar de draak vandaan komt, doen de meeste mensen aan landbouw. Een klein deel werkt in de fabrieken en een ander deel op de kantoren’ zegt moeder. ‘De mensen die op de kantoren werken moeten niet alleen wijs zijn maar moeten ook de ‘kunst’ beheersen. Dat wil zeggen dat ze de symbolen die voor de verschillende gedachten gebruikt worden, moeten kennen. En die zijn nogal veel. In China kent men vier heilige dieren: de draak, de schilpad, de feniks en de éénhoren. De draak is de belangrijkste en de machtigste. Daarom is hij het symbool van de keizer en de hemel, dus regen en storm. De feniks is het symbool van de keizerin en de zon, dus planten en dieren. De schilpad leeft erg lang, daarom is hij het symbool van lang leven. Er zijn verschillende draken zoals de hemeldraak en de zeedraak.

Zo en nu zal ik jullie een verhaaltje vertellen dat ik van mijn moeder gehoord heb, toen ik acht jaar oud was. Er was eens een gewone vogel die drie eitjes gelegd had en met veel zorg haar eitjes beschermde. Nog enkele takjes erbij, dan waren ze veilig. In dezelfde omgeving onder de grond woonde de veldmuis met zijn gezin.

[p. 29]

Op een morgen ontdekte hij de vogel en haar nest. Zoals hij kon vermoeden waren er eitjes in. En nu lag hij op de loer. Nauwelijks was de vogel in het hoge gras verdwenen om takjes te zoeken of de veldmuis sloop er naar toe, pakte een eitje en verdween ermee in zijn hol. Toen de vogel terug kwam zette ze voorzichtig de takken neer.

Ze wipte naar het midden om de eitjes er goed in te schikken. Wat zag ze, een eitje was verdwenen.

De vogel treurde de hele verdere dag. ‘Morgen’, dacht ze, ‘zal ik ze beter beschermen als ik nog wat takjes haal om het nestje iets steviger te maken.’ Met veel zorg dekte ze de volgende dag haar nestje af en ging daarna op de loer staan. Ze vloog eerst weg, kwam daarna terug en bleef in een boom zitten van waaruit ze haar nest goed kon zien. Nauwelijks zat ze of ze zag de veldmuis er vandoor gaan met haar eitje tussen zijn pootjes. De vogel was erg boos. Ze vloog direkt op en ging zich beklagen bij de keizerin, de feniks.

Die zat heel hoog en het was een lange reis. Eindelijk was ze er. Na veel moeite kreeg ze toestemming om de keizerin te spreken. Toen de feniks hoorde waarover het ging, gilde ze; ‘Hoe kan ik me nu bezighouden met zulke kleinigheden! Ik moet het hele land besturen en jij komt klagen over je kinderen. Jij moet toch zelf voor je kinderen zorgen?’.

De vogel stond teleurgesteld op.

‘Hoogheid’ zei ze, ‘kleine dingen kunnen soms grote gevolgen hebben’. Toen vertrok ze.

[p. 30]

Op de terugweg zocht ze naar een methode om de veldmuis te straffen en hem tegen te houden om er niet met haar laatste eitje vandoor te gaan.

Toen ze thuis aankwam haalde ze een stevige stok en maakte er een scherpe punt aan door het aan een rotsblok te slijpen, net een pijl. De volgende morgen verliet ze haar nest en ging op de loer staan. Ze zat er net of de veldmuis kwam heel voorzichtig naar links en naar rechts kijkend of niemand hem zag, aangeslopen. De vogel werd zo boos dat ze zonder te mikken de pijl op hem afschoot. De pijl trof hem aan het ene oog. Hij schrok er zo van, nam een haastige sprong en met een plons kwam hij in het meer terecht, waar juist de draak van het water zijn dutje deed.

De draak verwachte niet gestoord te worden. Hij schrok heel erg en sloeg met zijn staart omhoog, precies waar de Feniks haar nestje met haar ei in had.

Toen de Feniks zag dat haar ei gebroken was, kwam ze met wijd uitgespreide vleugels op de draak af.

‘Wat is dat nu’, riep ze woedend. ‘Het ene ei dat ik per jaar leg maak jij kapot. Kan jij niet blijven in het water waar je thuis hoort?’.

‘Nu moet U niet zo tegen mij tekeer gaan Majesteit’, zei de draak ‘Ik lag hier rustig te slapen. De veldmuis maakte me aan het schrikken. Ik denk dat u hem moet hebben’. De Feniks luisterde al niet meer. Ze vloog op de veldmuis af. ‘Jij lelijke muis. Wat moest jij in het water zoeken. Jij hoort toch op het land te zijn. Door jou stom gedoe is mijn enig kind dood’.

[p. 31]

‘O’, zei de veldmuis, ‘dat is niet mijn schuld. De schuldige is de vogel. Zij schoot me aan mijn oog. Ik kon niet meer zien waar ik naar toe moest. Toen kwam ik met een plons in het water terecht’. Weg was de feniks die steeds bozer werd. Bij het nest van de vogel gilde ze; ‘jij zit hier rustig op je eitjes en laat de mijne kapot slaan’.

De vogel hoorde alles aan. Toen zei ze; ‘ik ben naar u toegekomen om me te beklagen toen mijn eitjes werden weggenomen door de veldmuis. Weet u nog wat u toen zei? Ik moest u niet lastigvallen met kleinigheden. Ik moest beter op mijn kinderen passen. Ziet u, het zijn de kleine dingen die grote gevolgen hebben. U moest beter op uw kind hebben gepast. Nu hebt u meer tijd om het land te besturen’.

Met hangende vleugels verliet de Feniks de vogel.

Dat jaar had ze geen nestje meer.

‘Wat jammer voor haar’ zegt Amoi als moeder ze lachend aankijkt als teken dat het verhaal ten einde is. Len zit nog na te denken. ‘En Len?’ vraagt moeder ‘waar denk je aan?’ Len lacht verlegen. ‘Zeg het maar’ moedigt moeder aan. ‘Heeft uw moeder u nog meer van deze mooie verhalen verteld?’ ‘Ja hoor. Ze vertelde elke dag’. ‘Ma vertelt mij niet elke dag’ komt Amoi ertussen. ‘Hier kan ik dat niet. Jij moet naar school en ik heb ook werk te doen’.

‘Had oma zoveel tijd?’.

‘Zij moest tijd vrij maken, want door haar vertellingen moesten wij leren. Alle moeders zijn in China de juf van

[p. 32]

hun kind en vooral voor de meisjes’.

‘Hoeven de meisjes niet naar school?’

‘Neen, ze hoefden toen ik daar was niet, maar nu?’. Moeder denkt even na. ‘Ik geloof dat ze nu wel naar school toe gaan’ zegt ze langzaam. ‘Vond u dat prettig? Ik zou het wel prettig vinden’ zegt Len enthousiast. ‘Wat zeg jij ervan Amoi’.

‘Ik? Ik weet het niet. Als niemand gaat vind ik het natuurlijk gewoon’.

‘Zo meisjes’, onderbreekt moeder het gesprek.

‘Ik moet naar huis’ zegt Len. ‘Wat gaat de tijd snel’. Ze neemt gelijk afscheid. Ze moest om zes uur thuis zijn. Het weer kan ze de schuld niet geven want het is opgeklaard.