Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 368]
| |
BASSVS. 
HOe maeckte my die siel' verheught?
O Goddelijcke Bruyt!
Mijn hert' ontloeckt van hooghe vreught,
Haer te sien scheyden uyt:
Wat sal ick van haer segghen? 'ten is niet uyt te legghen,
Hoe dat my trooste haer aenschijn,
Die eenen Enghel scheen te zijn.
| |
[pagina 369]
| |
Sy stierf gheluckigh in den Heer',
En wiert begraven daer;
Haer uyt-vaert trooste my soo seer',
Dat ick self' stierf by naer
Over die hooghe vreughden, die mijne siel' verheughden,
Van haer te sien van hier ghescheyt
In die verheven salicheyt.
Elck een, die haer doot ligghen sach,
Riep innichlijck verblijt:
O duysent-mael ghewenschten dach!
Vre ghebenedijt!
Dat sy in Godt ghetoghen dit aerdrijck was ont-vloghen,
En was ghevoert in dat gheniet,
Daer Godt haer eeuwigh rusten liet.
Haer te aensien, was weelde groot;
My dunckt ick bender by:
S'en leyd' niet als een ander doot
Met haer ghesichte bly';
In haren Godt verheven sachmen den gheeste leven,
Op een soo wonderbaer manier'
Was sy ghescheyden bly' van hier.
Het riep al wat daer was ontrent,
O uyt-vercoren siel':
O peerle schoon' van't firmament
Daer Godt self' op ver-viel:
O schoone uyt-ghelesen: o weert eeuwigh ghepresen:
Die in dit minnelijck Paleys
Ten eynd' ghebrocht hebt uwe reys'
Nu zijt ghy daer in die wellust',
In dat eeuwigh gheluck,
Daer ghy versmilt in soete rust'
Ghevoert uyt allen druck:
O siele wel gheboren! o salighe ver-coren!
Gheniet die vreught die Godt u geeft,
Die u soo hoogh' vercoren heeft.
Gheniet den troost van dien vre',
Dat Goddelijck vermaeck;
Rust daer in uwe eyghen ste',
In uws ghelucks oorsaeck';
Gheniet die soete welde, daer u den Heere stelde:
In Godts ghenaden over-milt
Smilt eeuwelijck ende ver-smilt.
| |
[pagina 370]
| |
Gheluckigh weest daer eeuwelijck,
Swemt daer in over-vloet;
Gheniet dat vrolijck hemelrijck,
Ghebruyckt dat eeuwigh goet;
Rust in den vre' der vreden, versmilt in saligheden:
Oneyndelijck singht en versinckt,
Daer u Godt self' sijn selven schinckt.
Elck socht' die siel' te schouwen aen,
Elck eene haer verhief',
Elck socht' ontrent dat lijck te staen,
Elck hadd' die siele lief,
Elck eene hadd' verlanghen te singhen haer lof-sanghen:
Men hoorde door dat saligh hof
Niet dan des dooden blijden lof.
|
|
