Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 343]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 344]
| |
WOonstede bly'! gheluck-saligh paleys!
Mijn herte dat gaet op, soo dickwils als ick peys'
Op die claer Godts vriendinne, die Godt daer voerde inne'
Die Godt die ruste schonck, daer sy in troost versonck,
Daer sy met oversoeten vre'
In hem quam te versmilten me'.
Hoe stont sy daer in die vreught wonderlijck,
In dat vrolijck gheniet, in dat soet hemelrijck?
Sy was aerdrijck ont-vloghen, sy was in Godt ghetoghen,
In dat soet minne-slot was sy vervult met Godt:
Nochtans socht' sy meer ende meer
Haer te verliesen in den Heer'.
Begheerten groot ontstaken heel haer hert';
Sy viel door liefde soet in eene minne-smert,
Sy haeckte en sy blaeckte, sy vlamde, en sy snaeckte;
Door suchtkens over-veel quam sy in een ghequeel;
Sy viel met brandende ghemoet
In eene minne-sieckte soet.
Godts liefde bly' aen-ded' haer dese wee,
Dat sy niet grondigh een en maeckte van haer twee;
In haren uytghelesen wou' sy versmolten wesen,
Vyt haer in Godt ghestiert ghequetst haer herte wiert:
Sy viel in dese minne pijn',
Om heel met minne een te zijn.
Met ooghen reyn sach sy den Liefsten aen,
Daer sy ghedurelijck wou' dieper inne gaen;
Sy was in hem versoncken, sy was van minne droncken,
En altijt onversaeyt, en altijt onghepaeyt,
Hoe Godt meer haren wensch volbrocht,
Hoe meer dat sy t'ontworden socht'.
In haren Al wilde sy gaen te niet,
Noch, iet dan Godt t'aensien, was haer dat meest' verdriet;
Sy riep met luyder kelen, van minne moet ick quelen,
Mijn Godt van minne pur sieck is u creatur'!
Verdobbel t'Liefste uwen tuck,
Oft k'sterf' in mijnen minnen-druck!
Ick sterf'! ick sterf! om dat ick, Liefste, leef',
Nemt my mijn Godt van my, die my u over-geef'
Ont-nemt my mijne pijnen, laet my in u verdwijnen;
Volbrenght toch dat ick segh', nemt my o Liefste wegh:
| |
[pagina 345]
| |
Ick haeck', ick snaeck', in dit ghedrangh'
Te sterven, die hier leef' soo langh'.
O doodt! o doodt! ick wensche duysent werf
Te sterven eens voor al, die duysent-mael hier sterf';
Nemt my mijn Godt mijn leven, ick wil mijnen geest geven;
Laet gaen mijn adem uyt, mijn ooghen Liefste sluyt:
Ick wensch' dat ick ghescheyden waer',
Dat my die doodt wegh naem met haer.
O minne smert'! o vriendelijcke perss'!
Hoe dickwils alle daegh' wort mijne wonde vers!
Hoe langh' moet ick noch beyden? die soeck' van hier te scheyden.
Gaet uyt mijn siele gaet, t'is, voor die mint, te laet':
O Liefste helpt my uyt dit leet,
Daer my die minne is soo wreet.
|
|
