Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Hoe dat die Salighe quam in den Wegh der Salighe Vereeninghe.

Op de Wijse: Amants qu'un vain espoir d'illicites plaisirs.

SVPERIOR.

[p. 263]

BASSVS.

T'Was s'maen-dachs eens ontrent den blijden midder-nacht,

Als t'hert' des salighe met een verlicht ghedacht'

Inwendich hoorde spreken: ontmoet den Bruydegom,

In liefde wordt ontsteken, comt heet hem willecom.

Tot des' in-sprake soet, tot desen minne-klop,

Vloogh met een wackerheydt stracks die bly' siele op,

En met ghemoet gheneghen tot die haer innich riep,

Den Alderliefsten teghen vol viericheden liep.

In den ghewenschsten wegh, daer hem den Liefsten hiel,

Van pur Vereeninghe die Vyt-vercoren viel:

Hoe sy hem daer ontmoete, hoe hy haer daer ontfinck,

Hoe elck een d'ander groete, boven verstande ghinck.

[p. 264]

 

Haren ontblooten gheest met een versmilten soet

 

Vol minne-lampkens pur viel in dat eeuwich goet:

 

Heel quam sy een te wesen in den wegh, daer sy stondt

 

Met haren Vytghelesen, die haer hert' hadd' doorwondt.

 

 

 

O wegh der salicheydt! hoe wierdt sonder belet

 

In haren Bruydegom die Bruydt overgheset?

 

In haren Vytvercoren, die sy in haer aensach,

 

Die Liefste als verloren heel een gheworden lach.

 

 

 

Die minnevoncken claer, dat vrolijck minne-vier,

 

Dat in haer beyd' ontspronck vol alderley pleysier,

 

Scheen eene Zee der weelden vol allen troost, en vreught,

 

Die t'wee gheminde stelden in een gheniet' verheught.

 

 

 

Al t'ghene dat sy wist', was hem te schouwen aen;

 

Daer sy ghedurich in haer sach versmolten staen:

 

Haer herte, haer verlanghen, en wenschte anders niet,

 

Dan stadich te ontfanghen, dat hy haer smaken liet.

 

 

 

In dat salich gheluck van die vereeningh' pur

 

Scheen haren mensch gheheel verandert van natur:

 

Vernieuwt was haren gheeste in't Goddelijck vermaeck,

 

Die hemelrijcksche feeste verblijde haren smaeck.

 

 

 

T'was troost al datter was, t'was vreught en soeticheydt,

 

Daer in den Bruydegom de Liefste was gheleydt:

 

Sy hadd' haer gansch ver-geten, sy was gheheel uyt haer,

 

In weelden onghemeten stondt hare rust' voorwaer.

 

 

 

Ghelucksalighen wegh! die die bly' siele ghonck

 

In dien middernacht, als sy d'inspraeck' ont-fonck:

 

O salighe welluste die haren gheest verkreegh

 

In Goddelijcke ruste! daer alle schepsel sweegh.