Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Ick ghinck een mael spaceren.
SVPERIOR.  | |
[pagina 257]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 258]
| |
IN Godt te zijn vriendinn' versoncken,
Gaet boven alle vreught;
T'gheen' dat daer wordt gheschoncken,
Wist' die bly' siel' in Godt verheught,
Die daer verniet stondt en verslonden
In't diepste der hooghster afgronden.
Sy oeffende in wonder minne;
Wonderen minnen aerdt!
Dieper en dieper inne
Voerde haer hare neder-vaert:
Hoe hoogher dat haer Godt onthaelde,
Hoe leegher dat sy nederdaelde.
Godt schonck haer een Zee van ghenuchten,
Merckt wat die siele de';
Sy ghinck den troost ont-vluchten,
Daer Godt haer overstroomde me':
Om in den Heer' te moghen rusten,
Ontliep sy alle Godts wellusten.
Waer quam sy dan met dat ont-vlieden?
Wonder waer dat sy quam!
Den Heere liet gheschieden
Dit wonder groot, dat sy vernam:
In eenen grondt van duysternissen
Quam sy haer selven te ghemissen.
Daer stondt sy als in een ontweten
In die afgronden diep';
Sy hadd' den wegh' vergheten,
Waer dat sy door tot Gode liep:
Alleen onthiel sy dat sy moeste
Haer waghen in die duyster woeste.
Wegh was sy heel, sy was verloren,
| |
[pagina 259]
| |
S'en vondt gheen wesen meer;
Alleen quam haer te voren
Dat overwesen van den Heer':
Haer crachten smolten in dat Eene,
Dat was den wegh en anders gheene.
Met dat gheniet wierdt sy omvanghen,
Dat was dat haer door vloot,
Dat haer boven verlanghen
In alle salicheydt besloot:
S'en sach niet aen wat sy verteerde,
Die daer te Niet te gaen begheerde.
Al was den loop des weghs verholen,
En die Woestijne wijt;
Sy wist' s'en kost' niet dolen,
Die haer self was in Gode quijt':
Sy ghonck, sy sonck, sy rijsde neder,
Daer sy voor een kreegh duysent weder.
Dat dalen was een claer verdwijnen
Van haren mensch' gheheel
In't licht, dat sy sach schijnen
In haer ver-nedert opper-deel:
Daer Godt haer door sijn kracht verheven
Als leveloos in hem de' leven.
Vyt haer was sy naer haer ghedachten,
Sy was die Waerheydt naer;
Bloot stonden hare crachten,
Haer wesen was t'ont-worden maer:
Godt quam haer door sijn soet aenraken
Heel Goddelijck in hem te maken.
Gheheel uyt haer met ruste stille
Stondt sy in Godt ghevoert,
Gheraeckt was haren wille
Van Godts' wil, die haer hadd' gheroert:
Dat roeren Godts was eenen vrede,
Die haer in troost versmilten dede.
T'gheluck dat Godt haer quam t'ontluycken
In't Wesen, dat sy sach,
Was d'overste ghebruycken
Des afgrondts, daer sy inne lach:
Den afgrondt was vol van alle goeden
Van hemelrijcksche over-vloeden.
|
|