Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Hoe dat die Salighe in die Woestijne der inwendigher afghescheydentheydt minnelijck tot Godt op clom.

Op de VVijse: Media die wonder bracht.

SVPERIOR.

[p. 254]

BASSVS.

[p. 255]

OM recht' tot Godt te moghen gaen,

Die haer tot Godt recht socht' te keeren;

Vondt eene minnelijcke baen,

Die Godt den Heer' haer quam te leeren;

Die hem altijdt te spooren naer

Op d'edelste socht' boven maten,

Ghedreven met trouw' wonderbaer

Naer die volmaeckste minnestraten.

Godt trock haer in verheventheydt,

Sy volghde naer, Godts minne trecken;

Sy wierdt van aerdtrijck afghescheydt,

Gheen aerdtscheydt en kost' haer verwecken:

In't overste van haren gheest'

Met een ghemoet oprecht ver-ledicht

Hiel sy die blijde Pincxter-feest'

In haren blooten Godt ghe-vredicht.

Voor Godts verheven bly' aenschijn

Stondt on-verbeeldt haer oogh' inwendich,

Sy sach't al aen, in een verdwijn'

Met een hoochmoedicheydt behendich:

Daer swom sy vrolijck inden Heer',

Als oft sy 't al hadd' overvloghen,

En niet en hadd' eens willen meer

Op aerdtrijck sien, in Godt ghetoghen.

In't hooghste hiel sy haer verheught

Ghelijck ver-vremt van hier beneden,

[p. 256]

 

Godts aenschijn was al hare vreught

 

In haers gheests claer verheventheden:

 

D'aendachticheydt van haer ghemerck

 

Als wachter in dat slot der sielen,

 

Sach soo wel toe met minne sterck,

 

Dat noyt haer crachten ne'er en vielen.

 

 

 

Altijdt vernieuwt in't self gheluck

 

Stondt vrolijck in dat een verheven,

 

Daer haer den Goddelijcken tuck

 

Veel minneklopskens quam te gheven:

 

Sy luysterde, sy volghde dat,

 

Dat haer inwendich quam te raken;

 

T'scheen dat sy den bevonden schat

 

Noch innichlijcker socht' te smaken.

 

 

 

Noch meer, noch meer, riep haer ghemoet;

 

Den vondt die was vol van wellusten,

 

Dat aensien op dat Wesen soet

 

Woud' hoogher ende hoogher rusten,

 

Klimt op, riep haren wensch, klimt op,

 

Noch naerder kondt ghy hem ghevinden;

 

Let hoe den soeten minnen klop

 

V hoogher leydt in den Beminden.

 

 

 

Sy socht' te dringhen meer daer inn',

 

S'en scheen noyt naer ghenoech te wesen;

 

Met eene on-versaeyde minn'

 

Ver-volghde sy den Vytghelesen:

 

Op d'naeste wou' sy wesen by;

 

Daer om en kost' haer niet ghenoeghen,

 

Hoe sy hem aenhinck t'allen ty',

 

Sy wilde haer noch naerder voeghen.