Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Hoe aendachtich dat die Salighe haer aen tafel hiel.

Op de Wijse: Het was een fraey rijcks Borghers kindt.

SVPERIOR.

[p. 88]

BASSVS.

VErvremt was die ghestorven siel' van al dat leven baerde,

T'en was daer sy haer herte hiel, gheen plaetse opder aerde:

S'en hadd' nerghens bevinden dan in haren beminden;

Het trooste haer, wat dat sy vondt, alst in den Liefsten stondt.

Haer en volde' geen eertsche vreught, sy socht van als te vluchten,

Om die haer maken kost verheught, met hemelsche genuchten:

[p. 89]

 

Alleen in alle weghen, was sy t'hemwaerts gheneghen;

 

Sy vondt in hem al dat sy socht', al dat sy wenschen mocht'.

 

 

 

Als sy spijs' aen die tafel at, om haer wat te verstercken,

 

Was haers gheests spijs' die by haer sat, met sijn soet inne-wercken:

 

Die voeyde haren gheeste, die de' haer alle feeste,

 

Die gaf haer troost ende vermaeck, die was al haren smaeck.

 

 

 

Van t'ghene dat sy hadde voor, nam sy dat haer behoefde;

 

Het diende al tot een spoor', wat sy uytwendich proefde,

 

Om tot Godts soet ghebruycken haer innigher t'ontluycken,

 

Om dieper tot Godts innich licht, te stieren haer ghesicht.

 

 

 

Al wast dat sy aen tafel bleef, sy was elders gheseten;

 

Daer was wat anders dat haer dreef, sy had' iet anders t'eten:

 

Daer haer ghedachten stonden, had' sy een spijs' ghevonden,

 

Die heel versaeyde haer ghemoet, met weelden oversoet.

 

 

 

Den hongher die haer eten de', met vreughden sonderlinghe

 

Brocht haer dees edel spijse me' tot hare oeffeninghe:

 

Smaeck ende troost der minnen was hare spijs' van binnen;

 

Met weelden die sy daer ontfinck, versaeyt van tafel ghinck.