Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: La Princesse.
SVPERIOR.  | |
[pagina 42]
| |
BASSVS. 
AEnsiet, mijn Godt, mijn hert', nemt acht op mijne smert',
Weet hoe dat in dit dal, mijne begheerten al
Zijn eens te sterven voor altijt;
Mijn Godt maeckt mijne siel' verblijdt,
Mijns herten vreught, maeckt my die bly' siel' verheugt!
Door mijn selven belet, word' ick uyt v gheset,
Ick ween menighen traen, ick doen my lijden aen:
Te sterven wensch' ick dach en nacht,
En die de doodt altijt verwacht,
Tot het vermaeck, van eens te sterven noyt en raeck'.
Wat maeck' ick opder eerdt? wat is my d'eerde weerdt?
Ick sterf' duysentmael meer, dan oft ick stierf, o Heer'!
Om dat ick hier o Schepper soet!
| |
[pagina 43]
| |
In des' doodt soo langh' leven moet:
O sterven pur waer ick ghestorven van natur'!
Droef leven dat ick leef'! die my tot sterven gheef',
En die doodt niet en vind' ghelijck ick die beminn':
O Godt dat het gheschieden mocht'!
Dat mijnen wensch eens wiert volbrocht,
Haest sou' mijn pijn' door die bly' doodt ghenesen zijn.
Laet comen Heere laet die doodt, die d'leven haet,
Die my ontneme my; dat ick ontslaghen sy
Van al, dat leeft ende noch is,
T'uwaerts in my een hinderniss'
Want ick naer u, mijn Godt! dorst' en verlanghe nu.
Oft ick ghestorven waer'! en laegh' begraven daer,
Daer gheenen wederkeer en is tot d'leven meer:
Mijn Godt! oft ick van alles bloot
Ghestorven waer' die blijde doot,
Die't al ontnemt, dat eene siel' van v vervremt.
O leven, leven droef! die dicks te sterven proef',
En die bly' doodt ontloop', die ick met tranen koop:
Oft die ghewenschte ure quaem,
Die my mijn selven heel ontnaem',
Dat ick my saegh', daer ick my wensche alle daegh'.
|
|